του Χρήστου Ξανθάκη
Το ένα το περίπτερο, στην κάτω μεριά της πλατείας επί του πεζοδρόμου της Θεμιστοκλέους, έχει κλείσει ήδη. Τα άλλα δύο, στο άνω μέρος της Θεμιστοκλέους και στη γωνία με Στουρνάρη, έχουν λάβει ραπόρτο ότι πρέπει να κατεβάσουν ρολά ως το τέλος του τρέχοντος μηνός. Κάνουν τα κουμάντα τους, σταμάτησαν οι παραγγελίες, κοιτάνε να ξεφορτωθούν το εμπόρευμα. Θα μείνουν κουφάρια, θα τα ξηλώσουν, κανείς δεν ξέρει…
Οι μαγαζάτορες με τις καφετέριες, δεν έχουν καμιά ειδοποίηση. Ρώτησα κάποιους και μου είπαν ότι έχουν υποβάλλει κανονικά εδώ και μήνες τα χαρτιά τους στο Δήμο Αθηναίων για τα τραπεζοκαθίσματα και απάντηση δεν έλαβαν. Ούτε λέξη, ούτε φωνήεν, ούτε σύμφωνο. Σιγή ασυρμάτου, που λένε και στο της Ελλάδος ένδοξον στράτευμα. «Δεν έχουμε ιδέα τι θα γίνει», μου λένε, «δεν μας λένε τίποτα απολύτως». Αλλά όλοι κατά βάθος γνωρίζουν…
Όλοι ξέρουν ότι κάποια στιγμή εκεί γύρω στον Δεκαπενταύγουστο, όταν θα λείπουν εκτός Αθηνών ακόμη και οι πιο χαρντκοράδες των ακτιβιστών, θα σκάσουν μύτη οι μπουλντόζες στην πλατεία και θα την κλείσουν με αλουμίνια ένα γύρω. Κατά τις πέντε το πρωί, ας πούμε, όπως Πλεύρης, που είχε εμφανισθεί τέτοια ώρα να πουλήσει μούρη, κομπλέ με γαλάζιο πουκάμισο και πάνα βρακάκι. Μην τον πετυχαίνανε τίποτις ξέμπαρκοι αναρχικοί και του φεύγανε ψιλά χοντρά!
Θα χαθούν τα παγκάκια, θα χαθούν τα λουλούδια, θα χαθούν τα δέντρα, κρανίου τόπος θα γίνει. Όπως έγινε και η πλατεία Κολωνακίου, πέρναγα την Παρασκευή αντιπροχτές και την είδα, είχαν ανοίξει τα τσίγκια για να περάσει μια μπουλντόζα και κοίταζες μέσα και ανταριαζόσουνα. Και δίπλα οι θαμώνες της «Βιβλιοθήκης» να πίνουν τον καπουτσίνο τους και να απολαμβάνουν εκλεκτά εδέσματα. Είπαμε, άλλο η μπίχλα, άλλο η χλίδα…
Λένε ότι τα πήγαν Μιχαλακοπούλου τα δέντρα της πλατείας Κολωνακίου, λένε ότι εννιά στα δέκα ξεράθηκαν, τρέχα βγάλε συμπέρασμα. Σημασία έχει ότι είναι μια αηδία το τοπίο, αλλά στον Μπιντέ δεν σκάνε κιόλας. Κέντρο διερχομένων και κέντρο σόπινγκ είναι εδώ και πολλά χρόνια η συνοικία, όποιον χαρακτήρα αστικού εκκεντρισμού διέθετε προ δεκαετιών (θυμάστε τον Ιωάννη Ράλλη με την κατσίκα του και τη Μερτσέντα του Βασιλιά των Τσιγγάνων;), τον έχει απολέσει πλέον. Πιο φλατ κι από δίσκο σερβιρίσματος…
Η πλατεία Εξαρχείων, από την άλλη, μόνο χαρακτήρα έχει. Φτωχιά είναι, ταλαίπωρη είναι, αφρόντιστη είναι, αλλά απ’ τα τσιμέντα της εξακολουθούν να περνάνε φυσιογνωμίες παρφέ που θα έλεγε κι ο Πιλάλας. Στα τσιμέντα της ζυμώνονται ζόρικες ιδέες, στα τσιμέντα της ανεμίζουν οι σημαίες των κοινωνικών αγώνων, στα τσιμέντα της ανακατεύονται και ωσμόνονται οι γενιές της αμφισβήτησης και του καυγά. Στα τσιμέντα της αναπτύσσονται φλεγόμενοι έρωτες και αισθήματα ιδανικότερα των ιδανικών. Και τώρα θα μπουν οι μπουλντόζες…
Για να γίνουν τα Εξάρχεια κι αυτά κάτι άοσμο, άγευστο, άχρωμο σαν τον Κολωνάκι, ένα κέντρο διερχομένων και σόπινγκ, λίγο πιο εναλλακτικό, λίγο πιο ανατρεπτικό, λίγο πιο τρέντι. Και ας θέλει η συντριπτική πλειοψηφία της γειτονιάς να γίνει η στάση του Μετρό στην Τοσίτσα, όπου η όχληση θα είναι μηδενική. Σιγά και που θα ρωτήσουν τους κατοίκους, οι κάθε λογής αρμόδιοι. Αφού ξέρουν καλύτερα απ’ αυτούς, κλεισμένοι στα κλιματιζόμενα και αεροστεγή γραφεία τους. Στις λιμουζίνες τους…
Προσδεθείτε λοιπόν και ετοιμαστείτε για δέκα χρόνια σκατίλας και γύρευε πόσα ψύχους πολικού. Δεν κατάφεραν τόσα έτη οι κάθε είδους γραμματείς και φαρισαίοι να σπάσουν τη ράχη των Εξαρχείων και έρχονται με μανία τώρα να το πετύχουν. Με ένα χτύπημα συντριπτικό και απόλυτο, που δεν επιδέχεται αντιρρήσεων. Για πέντε τρύπια ευρώ και άλλα τόσα ψόφια δολάρια, αβάντι μαέστρο τα κομπρεσέρ. Τη συνοδεία των ΜΑΤ, βεβαίως, γιατί μπορεί πυροσβέστες να μην προσλάβαμε, αλλά από ασπιδοφόρους πραιτοριανούς βρωμάει ο τόπος…
- το (από καρδιάς) κείμενο του Χρήστου Ξανθάκη είναι από το Newpost.gr (26.7.2022)