Ο τεράστιου βεληνεκούς πρωτοποριακός Βρετανός θεατρικός σκηνοθέτης Πίτερ Μπρουκ, άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 97 ετών. Ο Μπρουκ επαναπροσδιόρισε τη σχέση του κοινού με το θέατρο, μέσα από παραγωγές όπως αυτή στη Royal Shakespeare Company του Stratford, στο Bouffes du Nord, την ερειπωμένη παριζιάνικη μουσική αίθουσα που αποτέλεσε εστία δημιουργίας του για περισσότερα από 30 χρόνια. Ακόμη σε αφρικανικά χωριά, όπου οι ηθοποιοί του αυτοσχεδίαζαν παραστάσεις.
Πολλές από τις παραγωγές του διακρίθηκαν για την απογύμνωση του θεάτρου από το περιττό και την συμπύκνωση του δράματος στα βασικά του στοιχεία. Χαρακτηριστική, η διασκευή ορόσημο του 1970, του θεατρικού του Σαίξπηρ «Όνειρο Θερινής Νυκτός», επηρεασμένη τόσο από το μπαλέτο του Jerome Robbins όσο και από το τσίρκο του Πεκίνου, παίχτηκε σε έναν λευκό κύβο σετ και περιείχε τραπέζια, ξυλοπόδαρους και ένα δάσος από ατσάλινο σύρμα. Οι παραγωγές του διακρίθηκαν για την ποικιλομορφία τους, με τον Μπρουκ να είναι πρωτοπόρος του είδους που αποκαλούσε «πλούσιο σε χρώματα», σε αντίθεση με το κάστινγκ «αχρωματοψίας».
Σκηνοθέτησε επίσης μιούζικαλ, ανέβασε αντιπολεμικά έργα κατά του πολέμου των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, συνδημιούργησε μια πειραματική εκδοχή του μύθου του Προμηθέα με τον Τεντ Χιουζ και, σε ένα γαλλικό λατομείο το 1985, ανέβασε μια περίφημη εννιάωρη εκδοχή της Μαχαμπαράτα. Επέστρεψε στο σανσκριτικό έπος με την παραγωγή του 2016 Battlefield, που ανέβηκε με τη μακροχρόνια συνεργάτιδά του Marie-Hélène Estienne.
Ως ένας από τους μεγαλύτερους οραματιστές και σημαντικούς στοχαστές του θεάτρου, έγραψε πολλές εκδόσεις, συμπεριλαμβανομένου του The Empty Space (1968), το άνοιγμα του οποίου σκιαγράφησε το όραμά του: «Μπορώ να πάρω οποιοδήποτε κενό χώρο και να τον ονομάσω γυμνή σκηνή. Ένας άντρας διασχίζει αυτόν τον κενό χώρο, ενώ κάποιος άλλος τον παρακολουθεί, και αυτό είναι το μόνο με το οποίο χρειάζεται να καταπιαστεί μια θεατρική πράξη».
Ο Μπρουκ εργάστηκε επίσης στον κινηματογράφο, συμπεριλαμβανομένης μιας μεταφοράς του Άρχοντα των Μυγών το 1963, και στην όπερα, σκηνοθετώντας τις ριζικά ξεπερασμένες παραγωγές της Κάρμεν και του Μαγικού Αυλού.
Γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 21 Μαρτίου 1925 και, σε ηλικία επτά ετών, έπαιξε μόνος του μια τετράωρη εκδοχή του Άμλετ για τους γονείς του. Αφού φοίτησε στο Magdalen College της Οξφόρδης, βρέθηκε σύντομα στη Βασιλική Όπερα, σκηνοθετώντας την όπερα Salome του Richard Strauss με σχέδια του Salvador Dalí. Σκηνοθέτησε τον Olivier ως Titus Andronicus στο Stratford για την Royal Shakespeare Company το 1955 και όταν ο Peter Hall έγινε καλλιτεχνικός διευθυντής του RSC το 1958 ζήτησε από τον Μπρουκ να τον βοηθήσει εκεί. Οι παραγωγές RSC του Μπρουκ περιλάμβαναν μια σκηνοθεσία του Βασιλιά Ληρ το 1962 - το έργο που θεωρούσε «το υπέρτατο επίτευγμα του παγκόσμιου θεάτρου» - με πρωταγωνιστή τον Πωλ Σκόφιλντ.
Αρκετές από τις παραστάσεις του μεταφέρθηκαν στο Μπρόντγουεϊ, συμπεριλαμβανομένης της πρωτοπορίας Marat/Sade, η οποία κέρδισε το βραβείο Tony για το καλύτερο έργο το 1964. Η ιδέα για την παράσταση ήταν ότι ο Μαρκήσιος ντε Σαντ σκηνοθετούσε ένα δράμα για τον Γάλλο επαναστάτη Ζαν-Πωλ, στο οποίο πρωταγωνιστούσαν οι τρόφιμοι ενός ψυχιατρείου, που τους υποδυόταν ο Μαρά.
Το 1970, ο Μπρουκ μετακόμισε στο Παρίσι όπου ίδρυσε το Διεθνές Κέντρο Έρευνας του Θεάτρου. Η εταιρεία επισκέφτηκε την Αφρική όπου οι ηθοποιοί του έδωσαν παραστάσεις που «δεν χρησιμοποίησαν τίποτα που να αντιστοιχούσε στο θέατρο της εποχής – θέλαμε να παίξουμε σε κοινό που δεν εξαρτιόταν από τίποτα. Δεν θα κάναμε, έστω και πειραματικά, ένα θεατρικό έργο με ένα κείμενο ή ένα θέμα ή ένα όνομα».
Το 1974, μετέτρεψε μια παραμελημένη αίθουσα μουσικής που βρισκόταν πίσω από τον σταθμό Gare du Nord, σε απαραίτητο προορισμό για τους λάτρεις του θεάτρου: το Bouffes du Nord.
Σε μια συνέντευξη του 2017 με τον Michael Billington, ο Μπρουκ μίλησε για το πόσο σημαντικό είναι να «κολυμπάμε αντίθετα στην παλίρροια και να πετυχαίνουμε ό,τι μπορούμε στον τομέα που επιλέξαμε. Η μοίρα υπαγόρευσε ότι το δικό μου ήταν του θεάτρου και, μέσα σε αυτό, έχω την ευθύνη να είμαι όσο πιο θετικός και δημιουργικός μπορώ. Το να δώσεις τόπο στην απελπισία είναι ο απόλυτος μπάτσος».
Ως ένας από τους μεγαλύτερους οραματιστές και σημαντικούς στοχαστές του θεάτρου, έγραψε πολλές εκδόσεις, συμπεριλαμβανομένου του The Empty Space (1968), το άνοιγμα του οποίου σκιαγράφησε το όραμά του: «Μπορώ να πάρω οποιοδήποτε κενό χώρο και να τον ονομάσω γυμνή σκηνή. Ένας άντρας διασχίζει αυτόν τον κενό χώρο, ενώ κάποιος άλλος τον παρακολουθεί, και αυτό είναι το μόνο με το οποίο χρειάζεται να καταπιαστεί μια θεατρική πράξη».
Ο Μπρουκ εργάστηκε επίσης στον κινηματογράφο, συμπεριλαμβανομένης μιας μεταφοράς του Άρχοντα των Μυγών το 1963, και στην όπερα, σκηνοθετώντας τις ριζικά ξεπερασμένες παραγωγές της Κάρμεν και του Μαγικού Αυλού.
Γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 21 Μαρτίου 1925 και, σε ηλικία επτά ετών, έπαιξε μόνος του μια τετράωρη εκδοχή του Άμλετ για τους γονείς του. Αφού φοίτησε στο Magdalen College της Οξφόρδης, βρέθηκε σύντομα στη Βασιλική Όπερα, σκηνοθετώντας την όπερα Salome του Richard Strauss με σχέδια του Salvador Dalí. Σκηνοθέτησε τον Olivier ως Titus Andronicus στο Stratford για την Royal Shakespeare Company το 1955 και όταν ο Peter Hall έγινε καλλιτεχνικός διευθυντής του RSC το 1958 ζήτησε από τον Μπρουκ να τον βοηθήσει εκεί. Οι παραγωγές RSC του Μπρουκ περιλάμβαναν μια σκηνοθεσία του Βασιλιά Ληρ το 1962 - το έργο που θεωρούσε «το υπέρτατο επίτευγμα του παγκόσμιου θεάτρου» - με πρωταγωνιστή τον Πωλ Σκόφιλντ.
Αρκετές από τις παραστάσεις του μεταφέρθηκαν στο Μπρόντγουεϊ, συμπεριλαμβανομένης της πρωτοπορίας Marat/Sade, η οποία κέρδισε το βραβείο Tony για το καλύτερο έργο το 1964. Η ιδέα για την παράσταση ήταν ότι ο Μαρκήσιος ντε Σαντ σκηνοθετούσε ένα δράμα για τον Γάλλο επαναστάτη Ζαν-Πωλ, στο οποίο πρωταγωνιστούσαν οι τρόφιμοι ενός ψυχιατρείου, που τους υποδυόταν ο Μαρά.
Το 1970, ο Μπρουκ μετακόμισε στο Παρίσι όπου ίδρυσε το Διεθνές Κέντρο Έρευνας του Θεάτρου. Η εταιρεία επισκέφτηκε την Αφρική όπου οι ηθοποιοί του έδωσαν παραστάσεις που «δεν χρησιμοποίησαν τίποτα που να αντιστοιχούσε στο θέατρο της εποχής – θέλαμε να παίξουμε σε κοινό που δεν εξαρτιόταν από τίποτα. Δεν θα κάναμε, έστω και πειραματικά, ένα θεατρικό έργο με ένα κείμενο ή ένα θέμα ή ένα όνομα».
Το 1974, μετέτρεψε μια παραμελημένη αίθουσα μουσικής που βρισκόταν πίσω από τον σταθμό Gare du Nord, σε απαραίτητο προορισμό για τους λάτρεις του θεάτρου: το Bouffes du Nord.
Σε μια συνέντευξη του 2017 με τον Michael Billington, ο Μπρουκ μίλησε για το πόσο σημαντικό είναι να «κολυμπάμε αντίθετα στην παλίρροια και να πετυχαίνουμε ό,τι μπορούμε στον τομέα που επιλέξαμε. Η μοίρα υπαγόρευσε ότι το δικό μου ήταν του θεάτρου και, μέσα σε αυτό, έχω την ευθύνη να είμαι όσο πιο θετικός και δημιουργικός μπορώ. Το να δώσεις τόπο στην απελπισία είναι ο απόλυτος μπάτσος».
