του Χρήστου Ξανθάκη
Πριν από δυο χρόνια τα έγραφα, εδώ σε αυτό μαγαζί:
«Ή μήπως είχαν πιάσει τόπο τα μάγια των ισαποστασάκηδων και είχαμε χάψει το παραμύθι για τον μαύρο και τον κόκκινο φασισμό και τα είχαμε βάλει όλα στο ίδιο τσουβάλι, το ξύλο, το κυνηγητό, τις μαχαιριές όλα πακέτο μαζί με έναν φλεγόμενο κάδο σκουπιδιών, στα Εξάρχεια; Όχι στη βία που έλεγε κι εκείνη η θλιμμένη (και θλιβερή…) φάτσα του Καμίνη, με το απαραίτητο ταμπελάκι ανά χείρας. Ας αφήσουμε τις δυνάμεις ασφαλείας στο τίμιο έργο τους, που θα συμπλήρωνε και ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, ο υπουργός όλων των εποχών και όλων των κυβερνήσεων!
Μόνο που κάτι δεν πήγε καλά στο σενάριο. Μόνο που κάποιοι πήραν θάρρος και αποφάσισαν να κάνουν επίδειξη δύναμης. Μόνο που ο Παύλος Φύσσας δεν έκατσε στ’ αυγά του να δει μπάλα («τον σκότωσαν για το ποδόσφαιρο»…) και αποφάσισε να βγει μπροστά με ψηλά το κεφάλι. Και σήμερα δεν είναι μαζί μας, δεν θα είναι μαζί μας στο Εφετείο, δεν θα κρατάει το χέρι της μάνας του, της μάνας όλης της Ελλάδας».
Ήταν εκείνη η μέρα που είχαμε μαζευτεί χιλιάδες επί χιλιάδων στην Αλεξάνδρας και περιμέναμε την απόφαση του Εφετείου και όταν ακούστηκε το «ένοχοι» οι κραυγές φτάσανε ως τον ουρανό και ξυπνήσανε τον Δία. Καθώς επίσης και τα εξαρτημένα αντανακλαστικά ουκ ολίγων πιθηκάνθρωπων που από τότε βάλανε στο στόχαστρο τη Μάγδα Φύσσα. Και δεν χάνουν ευκαιρία να ξερνούν δηλητήριο σε κάθε δημόσια εμφάνισή της, σε κάθε δήλωσή της, σε κάθε εκδήλωση συμπαράστασης εκ μέρους της προς άλλες χαροκαμένες μανάδες…
Δεν θα επαναλάβω όσα γράφουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γιατί εδώ είναι Newpost δεν είναι βοθρατζίδικο να ποστάρουμε τα λύματα στο όνομα της «ενημέρωσης». Μπορώ, ωστόσο, να σημειώσω ότι όσα έχει ακούσει η μάνα του Παύλου, η μάνα όλων μας θα το επαναλάβω, τον τελευταίο καιρό είναι πραγματικά ανήκουστα και σου σηκώνουν την τρίχα. Πραγματικός εμετός, σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα από τύπους που παριστάνουν τους δημοκράτες και τους αλτρουιστές. Τουλάχιστον ο Κώστας Πλεύρης είχε την ειλικρίνεια να δηλώσει ότι είναι φασίστας και ναζί. Κάποιοι άλλοι και κάποιες που θαυμάζουν τις ίδιες ιδέες, κρύβονται πίσω από προσωπεία ανθρωπισμού και ορθής κρίσης. Και μετριοπάθειας, φυσικά, ώχου πια τι θέλει η Μάγδα και πετάγεται κάθε τρεις και λίγο και παρεμβαίνει και μιλάει; Αντί να κάτσει στο πένθος της, με βουλωμένο το στόμα…
Συμβαίνουν, όμως, αυτά στη χώρα των Λωτοφάγων, δεν είναι κάτι καινούριο και πρωτοφανέρωτο. Τη μία μέρα σου τρώνε το παιδί και λένε όλοι και όλες «συλλυπητήρια» και την επομένη σου ζητάνε πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων έτσι και δεν κάτσεις σπιτάκι σου να χαυνωθείς μπροστά στην τηλεόραση. Πως τολμάς να εκφράζεις άποψη διαφορετική από τους σχολιαστές των καναλιών και τους σοφούς των ραδιοφώνων, πως γίνεται να αναδεικνύεσαι σε φωνή του κάθε ταλαίπωρου, του κάθε κακομοίρη, του κάθε χτυπημένου από τη ζωή και τη μοίρα; Πως και δεν μπήκες κι εσύ στον τάφο μαζί με το βλαστάρι σου, να λειώσετε παρέα δίχως άχνα; Και πως αρνείσαι να κονομήσεις από την τραγωδία σου, όταν ο άλλος χέζεται στα λεφτά επειδή έσπασε το νύχι του;
Απορίες ένα σωρό, αλλά η Μάγδα δεν θα κάτσει να ασχοληθεί με τους μαλάκες. Έχει να φροντίσει τη μνήμη του παιδιού της και ακριβώς επειδή έχει να φροντίσει τη μνήμη του παιδιού της, δεν σταματάει να παλεύει για μια καλύτερη Ελλάδα. Για μια χώρα που δεν θα είναι μητριά αλλά μάνα πραγματική των τέκνων της και θα στέκεται στο πλευρό τους αντί να τα κλωτσάει στον Καιάδα. Γι’ αυτό τον τόπο που είτε θ’ ανθίσει ξανά είτε θα γίνει στάχτη απ’ άκρου εις άκρον. Με τη μητέρα του Παύλου στο πλευρό μας, με τη μητέρα της πατρίδας στο πλευρό μας, έχουμε ακόμη ελπίδες…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το Newpost (18.7.2022)