Γράφει η Ζέφη Δημαδάμα
Το άκουσα να το λέει η καθηγήτρια ψυχολογίας Φ. Τσαλίκογλου, ότι δεν υπάρχει αθωότητα στο τυχαίο, και αισθάνθηκα ότι αυτό αποδίδει σε μεγάλο βαθμό το πώς βρέθηκα στο θέατρο Επί Κολωνώ, να παίζω μια τομεάρχη ισότητας των φύλων προοδευτικού κόμματος, που περιμένει στον προθάλαμο του γυναικολόγου για την τέταρτη εξωσωματική.
Μια πρόταση που έγινε μεταξύ αστείου και σοβαρού, η ευχάριστη έκπληξή μου όταν διάβασα το κείμενο, μια ανάγνωση μπροστά στη σκηνοθέτρια Ελένη Σκότη, η διάθεσή της να με καθοδηγήσει για να ανέβω στη σκηνή αλλά και η - καθόλου συμπτωματική - δική μου κούραση μπροστά στις εκλογές που έρχονται και που θα γίνουν σε συνθήκες ακραίας πόλωσης.
Η Σκότη με έβλεπε για πρώτη φορά, δεν ήξερε το βιογραφικό μου στην πολιτική και οι περισσότεροι στην ομάδα του Studio Nama είτε δεν με γνώριζαν καθόλου είτε κάτι τους θύμιζα. Ετσι συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που δεν παρακολουθούν την καθημερινότητα των κομμάτων και δεν έχουν ιδέα για αυτά που απασχολούν τον δικό μου μικρόκοσμο.
Επειδή από το θέατρο δύσκολα βιοπορίζεται κανείς, στην ομάδα μετέχουν μία φιλόλογος, ένας δικηγόρος, στελέχη εταιρειών, άνθρωποι που δουλεύουν σκληρά και βρίσκουν τον χρόνο και την ενέργεια να κάνουν μαθήματα υποκριτικής και πρόβες για μια παράσταση («Συνηθισμένοι χωρισμοί και ασυνήθιστες συναντήσεις», σε κείμενα της Αγγ. Σπανού) που έχει την υπογραφή της δασκάλας τους, της Ελ. Σκότη.
Με εντυπωσίασε η πειθαρχία, η θέληση, η αφοσίωση, το πάθος τους. Βράδια μετά τη δουλειά και τις οικογενειακές υποχρεώσεις μαζεύονταν στο θέατρο για να κάνουν αυτοσχεδιασμούς, να εκτεθούν, να μιλήσουν με το σώμα τους, να εκφραστούν, να γίνουν άλλοι, να μεταμορφωθούν.
Στις οκτώ σκηνές του έργου αγγίζουμε το body shaming, τις δυσκολίες ενός έρωτα μεταξύ γυναικών, την απιστία, την έμφυλη βία, τις γυναικοκτονίες, τις κοινωνικές ανισότητες, τη μοναξιά. Και κάπως έτσι, στη διάρκεια της προετοιμασίας, το πολιτικό μπλέχτηκε με το υπαρξιακό και το «έξω» με το «μέσα».
Εχοντας συνηθίσει σε ένα εντελώς διαφορετικό μοντέλο ομαδικής δουλειάς, αυτό που έμαθα στο κόμμα μου, αλλά και ανταγωνισμού, για μένα ήταν κάτι σαν δώρο να συμμετέχω σε μια διεργασία στην οποία ζητούμενο ήταν κάθε φορά το βάθος και το συναίσθημα. Να κατανοήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο τον χαρακτήρα του ρόλου για να τον υποδυθούμε με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη φυσικότητα. Παίζοντας κάποια σαν εμένα και κάνοντας το κοινό να γελάσει ή να πικραθεί κάποιες στιγμές, συνειδητοποίησα πόσο σημαντικό είναι, στη ζωή και στην πολιτική, να μη δείχνεις κάτι άλλο από αυτό που είσαι και να αναζητάς την αλήθεια.
Αλλά και αυτή η αλήθεια να φτάνει στους άλλους και να τη μοιράζεσαι και να οικοδομείς μια σχέση εμπιστοσύνης τόσο με τους δίπλα σου, όσο και με αυτούς στους οποίους απευθύνεσαι. Πιστεύω ότι το θέατρο με «άλλαξε», με έκανε να επαναπροσδιορίσω τη σχέση μου με τα κοινά και την πολιτική, όσο απίστευτο και αν ακούγεται αυτό, όσο και αν δυσκολεύομαι ακόμη και εγώ να το παραδεχτώ...
Η Σκότη με έβλεπε για πρώτη φορά, δεν ήξερε το βιογραφικό μου στην πολιτική και οι περισσότεροι στην ομάδα του Studio Nama είτε δεν με γνώριζαν καθόλου είτε κάτι τους θύμιζα. Ετσι συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που δεν παρακολουθούν την καθημερινότητα των κομμάτων και δεν έχουν ιδέα για αυτά που απασχολούν τον δικό μου μικρόκοσμο.
Επειδή από το θέατρο δύσκολα βιοπορίζεται κανείς, στην ομάδα μετέχουν μία φιλόλογος, ένας δικηγόρος, στελέχη εταιρειών, άνθρωποι που δουλεύουν σκληρά και βρίσκουν τον χρόνο και την ενέργεια να κάνουν μαθήματα υποκριτικής και πρόβες για μια παράσταση («Συνηθισμένοι χωρισμοί και ασυνήθιστες συναντήσεις», σε κείμενα της Αγγ. Σπανού) που έχει την υπογραφή της δασκάλας τους, της Ελ. Σκότη.
Με εντυπωσίασε η πειθαρχία, η θέληση, η αφοσίωση, το πάθος τους. Βράδια μετά τη δουλειά και τις οικογενειακές υποχρεώσεις μαζεύονταν στο θέατρο για να κάνουν αυτοσχεδιασμούς, να εκτεθούν, να μιλήσουν με το σώμα τους, να εκφραστούν, να γίνουν άλλοι, να μεταμορφωθούν.
Στις οκτώ σκηνές του έργου αγγίζουμε το body shaming, τις δυσκολίες ενός έρωτα μεταξύ γυναικών, την απιστία, την έμφυλη βία, τις γυναικοκτονίες, τις κοινωνικές ανισότητες, τη μοναξιά. Και κάπως έτσι, στη διάρκεια της προετοιμασίας, το πολιτικό μπλέχτηκε με το υπαρξιακό και το «έξω» με το «μέσα».
Εχοντας συνηθίσει σε ένα εντελώς διαφορετικό μοντέλο ομαδικής δουλειάς, αυτό που έμαθα στο κόμμα μου, αλλά και ανταγωνισμού, για μένα ήταν κάτι σαν δώρο να συμμετέχω σε μια διεργασία στην οποία ζητούμενο ήταν κάθε φορά το βάθος και το συναίσθημα. Να κατανοήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο τον χαρακτήρα του ρόλου για να τον υποδυθούμε με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη φυσικότητα. Παίζοντας κάποια σαν εμένα και κάνοντας το κοινό να γελάσει ή να πικραθεί κάποιες στιγμές, συνειδητοποίησα πόσο σημαντικό είναι, στη ζωή και στην πολιτική, να μη δείχνεις κάτι άλλο από αυτό που είσαι και να αναζητάς την αλήθεια.
Αλλά και αυτή η αλήθεια να φτάνει στους άλλους και να τη μοιράζεσαι και να οικοδομείς μια σχέση εμπιστοσύνης τόσο με τους δίπλα σου, όσο και με αυτούς στους οποίους απευθύνεσαι. Πιστεύω ότι το θέατρο με «άλλαξε», με έκανε να επαναπροσδιορίσω τη σχέση μου με τα κοινά και την πολιτική, όσο απίστευτο και αν ακούγεται αυτό, όσο και αν δυσκολεύομαι ακόμη και εγώ να το παραδεχτώ...
- Η Ζέφη Δημαδάμα είναι διδάσκουσα στο Τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών, Πάντειο Πανεπιστήμιο, αντιπρόεδρος Γυναικών Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, μέλος ΚΠΕ ΚΙΝΑΛ - ΠΑΣΟΚ / Το κείμενο είναι από την εφημερίδα ΤΑΝΕΑ 1/7/2022