 | |
| Από ετήσια δεξίωση της Προεδρίας της Δημοκρατίας προς τους δημοσιογράφους. Δεξιά του Καραμανλή ο Σοφιανός Χρυσοστομίδης και ο Γιώργος Βότσης. Αριστερά του ο Δ. Μαθιόπουλος |
Μια αληθινή προσωπική ιστορία με αφορμή την δεξίωση στο προεδρικό μέγαρο για την "αποκατάσταση της Δημοκρατίας"
Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Απεχθάνομαι τις πολιτικές δεξιώσεις. Μια φορά μόνο πήγα, δεν θυμάμαι πως και τι, τότε που ήταν πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Με τη σειρά μου, τον πλησίασα και τον χαιρέτησα. Και, καθώς έκανα να φύγω, με ξανακάλεσε με ένα νεύμα κοντά του:
-Δεν χαιρετάνε τον Πρόεδρο με το χέρι στην τσέπη, μου ψιθύρισε στο αυτί…
Φυσικά ντράπηκα, αλλά αντέδρασα με χιούμορ. Και με ειλικρίνεια: με συγχωρείτε, κύριε Πρόεδρε, αλλά ήμουν αφηρημένος, με είχε συνεπάρει η γοητεία της κυρίας δίπλα σας!..
Ο Καραμανλής, παρότι εφημίζετο για την «ατσαλάκωτη» συμπεριφορά του, μπήκε μετά από μια στιγμή αμηχανίας στο κόλπο: Εσύ είσαι πολύ μάγκας! Από πού είσαι;
-Από τον Πύργο Ηλείας, απάντησα. Κι εκείνος: Ά, από εκεί που… κατάγεται η μαγκιά!.. Ωστόσο, καθώς τελείωνε η μικρή μας συζήτηση, πρόσεξα ότι και ο ίδιος μου μιλούσε με το χέρι στην τσέπη!..
Αργότερα, την ώρα που έπινα το ποτό μου σε μια γωνιά του προεδρικού κήπου, κατέληξα στον… ακραίο συλλογισμό ότι σε συνθήκες δημοκρατίας ο πολίτης δικαιούται να συνομιλεί με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας έχοντας το χέρι στην τσέπη, όταν, μάλιστα, ο Πρόεδρος του μιλάει με το χέρι στην τσέπη!..
Αστεία πράγματα, βέβαια, αλλά και η Δημοκρατία είναι, κατά έναν τρόπο, μια αστεία υπόθεση αφού έχει παντού μόνο… φίλους: Από τον Στάλιν και τον Πούτιν έως τον Χίτλερ και τον Τραμπ, από τους συνταγματάρχες της Λατινικής Αμερικής που γέμιζαν τις φυλακές με κρατουμένους έως τους εκλεγμένους πρωθυπουργούς της Ελλάδας που ζητούσαν πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων και τους σημερινούς που κυβερνούν με προεδρικά διατάγματα και συνταγματικές εκτροπές, όλοι δήλωναν και δηλώνουν… δημοκράτες!
Στην πραγματικότητα, η δημοκρατία δεν συντάσσεται σε γραπτά κείμενα. Εάν, προτού γίνει «νομοθεσία», δεν είναι ήδη ένας τρόπος –μια θέληση ζωής, μια κοινή ηθική ενσαρκωμένη στην καθημερινή στάση της κοινότητας των ανθρώπων– τότε δεν αντιπροσωπεύει παρά μιαν απάτη της εξουσίας.
Επιπλέον σημερινές Δημοκρατίες αδυνατούν να επιβάλουν στον Καπιταλισμό τη μέριμνα για το γενικό συμφέρον, το κοινωνικό κράτος. Δεν τον τιθασεύουν, δεν τον συγκρατούν, δεν τον περιορίζουν, τον αφήνουν να κερδοσκοπεί ασύδοτος, εν ονόματι της “ελευθερίας της αγοράς”. Άλλωστε η “ελευθερία της αγοράς” είναι εκείνη που επιφέρει τη διαφθορά της ίδιας της Δημοκρατίας, επειδή τοποθετεί την έδρα της νομιμότητας στη Επιχείρηση και όχι στο Κοινοβούλιο…
Απεχθάνομαι τις πολιτικές δεξιώσεις. Μια φορά μόνο πήγα, δεν θυμάμαι πως και τι, τότε που ήταν πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Με τη σειρά μου, τον πλησίασα και τον χαιρέτησα. Και, καθώς έκανα να φύγω, με ξανακάλεσε με ένα νεύμα κοντά του:
-Δεν χαιρετάνε τον Πρόεδρο με το χέρι στην τσέπη, μου ψιθύρισε στο αυτί…
Φυσικά ντράπηκα, αλλά αντέδρασα με χιούμορ. Και με ειλικρίνεια: με συγχωρείτε, κύριε Πρόεδρε, αλλά ήμουν αφηρημένος, με είχε συνεπάρει η γοητεία της κυρίας δίπλα σας!..
Ο Καραμανλής, παρότι εφημίζετο για την «ατσαλάκωτη» συμπεριφορά του, μπήκε μετά από μια στιγμή αμηχανίας στο κόλπο: Εσύ είσαι πολύ μάγκας! Από πού είσαι;
-Από τον Πύργο Ηλείας, απάντησα. Κι εκείνος: Ά, από εκεί που… κατάγεται η μαγκιά!.. Ωστόσο, καθώς τελείωνε η μικρή μας συζήτηση, πρόσεξα ότι και ο ίδιος μου μιλούσε με το χέρι στην τσέπη!..
Αργότερα, την ώρα που έπινα το ποτό μου σε μια γωνιά του προεδρικού κήπου, κατέληξα στον… ακραίο συλλογισμό ότι σε συνθήκες δημοκρατίας ο πολίτης δικαιούται να συνομιλεί με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας έχοντας το χέρι στην τσέπη, όταν, μάλιστα, ο Πρόεδρος του μιλάει με το χέρι στην τσέπη!..
Αστεία πράγματα, βέβαια, αλλά και η Δημοκρατία είναι, κατά έναν τρόπο, μια αστεία υπόθεση αφού έχει παντού μόνο… φίλους: Από τον Στάλιν και τον Πούτιν έως τον Χίτλερ και τον Τραμπ, από τους συνταγματάρχες της Λατινικής Αμερικής που γέμιζαν τις φυλακές με κρατουμένους έως τους εκλεγμένους πρωθυπουργούς της Ελλάδας που ζητούσαν πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων και τους σημερινούς που κυβερνούν με προεδρικά διατάγματα και συνταγματικές εκτροπές, όλοι δήλωναν και δηλώνουν… δημοκράτες!
Στην πραγματικότητα, η δημοκρατία δεν συντάσσεται σε γραπτά κείμενα. Εάν, προτού γίνει «νομοθεσία», δεν είναι ήδη ένας τρόπος –μια θέληση ζωής, μια κοινή ηθική ενσαρκωμένη στην καθημερινή στάση της κοινότητας των ανθρώπων– τότε δεν αντιπροσωπεύει παρά μιαν απάτη της εξουσίας.
Επιπλέον σημερινές Δημοκρατίες αδυνατούν να επιβάλουν στον Καπιταλισμό τη μέριμνα για το γενικό συμφέρον, το κοινωνικό κράτος. Δεν τον τιθασεύουν, δεν τον συγκρατούν, δεν τον περιορίζουν, τον αφήνουν να κερδοσκοπεί ασύδοτος, εν ονόματι της “ελευθερίας της αγοράς”. Άλλωστε η “ελευθερία της αγοράς” είναι εκείνη που επιφέρει τη διαφθορά της ίδιας της Δημοκρατίας, επειδή τοποθετεί την έδρα της νομιμότητας στη Επιχείρηση και όχι στο Κοινοβούλιο…
- το κείμενο του Ν. Τσαγκρή είναι από το μπλογκ Τα Ρέστα
