Δύο ήταν τα μεγάλα άγχη των καναλιών στα live των πυρκαγιών, την Τρίτη και την Τετάρτη: πρώτον, να μην ακουστεί το γνωστό σύνθημα εναντίον του πρωθυπουργού και, δεύτερον, να εξωραΐσουν όσο μπορούν την εικόνα ώστε να μην πέσει η ευθύνη στην κυβέρνηση.
Για το πρώτο, έκαναν δύο κινήσεις. Έβαλαν καταρχάς σε επιφυλακή τους ηχολήπτες βάρδιας και μόλις άκουγαν «Μητσοτάκη γ...» από κάποιον αγανακτισμένο, προλάβαιναν κι έκλειναν τον ήχο. Ακούγαμε το «Μητσοτάκη» μόνο και το δεύτερο συνθετικό το διαβάζαμε από τα χείλη του κάθε κατοίκου. Κι έκαναν και κάτι άλλο οι ρεπόρτερ: ζητούσαν από πριν σε όσους θα έβγαζαν στον αέρα, να μη βρίσουν. Έκαναν συμφωνία, δεν υπήρχαν πια τα αυθόρμητα κτλ. Έτσι τα κανάλια απέφυγαν το γνωστό σύνθημα και δεν το πετύχαμε σχεδόν πουθενά.
Το δεύτερο άγχος τους είχε να κάνει με την προσπάθεια να ρίξουν την ευθύνη σε όλους τους άλλους εκτός από την κυβέρνηση. Οι δήμαρχοι δεν καθάρισαν τα άλση, η περιφέρεια δεν οργανώθηκε, ο κόσμος δεν έκοψε τα ξερά χόρτα στις αυλές του και τους κήπους του. Ειδικά ο ΣΚΑΪ ήταν στα κάγκελα με τους ανεγκέφαλους και την ατομική τους, όχι ευθύνη, αλλά ανευθυνότητα.
Είναι γεγονός πως τέτοια media-κή προστασία σε κυβέρνηση δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ στα χρονικά. Ούτε επί χούντας που όσες εφημερίδες κυκλοφορούσαν τότε περνούσαν από λογοκρισία. Εδώ θα μου πείτε κάποιοι δημοσιογράφοι έφτασαν να γράφουν λόγια συμπάθειας για τον Λιγνάδη, προκειμένου να προστατεύσουν το Μαξίμου, στα υπόλοιπα, τα πιο εύκολα, θα κώλωναν; Όχι βέβαια. Πρωτοφανείς καταστάσεις για το λειτούργημά μας. Αστείο ήταν αυτό το τελευταίο.
Δημήτρης Κανελλόπουλος / ΕφΣυν
