Σκληρούς Ιούληδες έχει ζήσει αυτός ο τόπος. Η νόθευση της λαϊκής βούλησης είναι η λεπτή γραμμή που τους συνδέει κι ας πρόκειται για περιόδους με διαφορετικά συμφραζόμενα. Για τον πιο πρόσφατο, τον δικό μας Ιούλη του 2015, οι μνήμες ακόμα πληγώνουν. Τόσο για τους δράστες της μετατροπής του «όχι« σε «ναι», όσο και για τη χολή που στάζουν οι «ομάδες αλήθειας» και οι έξαλλοι νυν κυβερνώντες.
Ειδικά φέτος βγήκαν νωρίτερα στο μεϊντάνι λόγω των επικείμενων εκλογών. Να βυσσοδομήσουν ξανά για την πιο σπουδαία, την πιο αποφασιστική στιγμή του λαού μας μετά τη μεταπολίτευση. Το 62% που έδωσαν οι πολίτες μέσα σε κλίμα τρομοκρατίας, με τις τηλεοράσεις ανοιχτές να κραυγάζουν πως «όλες οι κοινωνικές ομάδες είναι με το ΝΑΙ» και με τις τράπεζες κλειστές. Που φυσικά δεν τις έκλεισε κανένας Τσίπρας, κανένας Βαρουφάκης, καμία Βαλαβάνη. Τις έκλεισαν ο Ντράγκι και ο Σόιμπλε για να εκβιάσουν τον ελληνικό λαό. Και τρόμαξαν όταν είδαν ότι δεν έπιασε ο εκβιασμός. Και τρομάζουν ακόμα τέτοιες μέρες, 7 χρόνια μετά, στην πιθανότητα να ξαναθυμώσει ο λαός.
Θα θυμάμαι για πάντα το τεράστιο ποτάμι ανθρώπων στο Σύνταγμα αλλά και τη δήλωση Τσίπρα το βράδυ των αποτελεσμάτων, που μύριζε συμβιβασμό ήδη από τις πρώτες λέξεις. Η απογοήτευση, η πίκρα, η ακύρωση των προσδοκιών, η «ελπίδα» που ερχόταν αλλά μας προσπέρασε δεν είναι μόνο βάρη στην πλάτη μας. Είναι και εφόδια για να μην ξεχνάμε ούτε αυτούς που διαστρέβλωσαν την απόφασή μας, ούτε αυτούς που επιχαίρουν με την ήττα μας. Είναι οι δύο πιο σίγουροι δρόμοι για να θυμόμαστε πως είχαμε δίκιο.
Μάριος Διονέλλης / EφΣυν
