Με τους φοιτητές ήταν αναμενόμενο -για να μην πούμε προβλεπόμενο. Με τους καθηγητές, επιβεβλημένο. Με τους διοικητικούς υπαλλήλους, εκ των ων ουκ άνευ. Με τους πρυτάνεις είναι ωστόσο ένα βήμα παραπάνω -πολύ περισσότερο που κάποιοι από αυτούς είναι ανοιχτά υποστηρικτές της. Η κυβέρνηση κωφεύει απέναντι στους πάντες με μια εμμονή που θα έπρεπε να προβληματίζει το σύνολο του πολιτικού κόσμου και κάθε πολίτη.
Τη δύναμη της ιδεολογικής και πολιτικής εμμονής την είδαμε σε όλο το μεγαλείο της κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Η κυβέρνηση έφτιαξε ένα αφήγημα και το υποστήριξε μέχρι τέλους -ακόμα και όταν οι ανάγκες της δημόσιας υγείας και του λαού απείχαν παρασάγγας, ακόμα και όταν το χάος ανάμεσα στη ρητορική και την πραγματικότητα κόστιζε χιλιάδες νεκρούς, δεν μετακινήθηκε ούτε χιλιοστό.
Το ίδιο ακριβώς κάνει τώρα και με τα Πανεπιστήμια. Οι φοιτητές αντιδρούν, οι καθηγητές επίσης, οι διοικητικοί υπάλληλοι το ίδιο, τώρα και οι πρυτάνεις. Μέχρι και η πρώην υπουργός Παιδείας Αννα Διαμαντοπούλου, η οποία είχε νομοθετήσει τα Συμβούλια Ιδρυμάτων το 2011, δηλώνει δημόσια ότι «το μοντέλο που προτείνει το προς συζήτηση νομοσχέδιο επιτείνει υπάρχοντα προβλήματα». Φωνές βοώντων...
Ακόμα και χθες στην τηλεδιάσκεψη που είχαν μαζί της οι πρυτάνεις συμφώνησαν μόνο στο ότι... διαφωνούν στον νέο νόμο-πλαίσιο για τα ΑΕΙ, ενώ το μοναδικό αίτημά τους που αποδέχτηκε η Νίκη Κεραμέως ήταν η παράταση κατά μία εβδομάδα της διαβούλευσης.
Σε αυτή λοιπόν την κορυφαία ιδεολογική μάχη κατά τον Κυρ. Μητσοτάκη η κυβέρνηση, αντί να διαμορφώσει συναινέσεις και να πείσει για τις τομές που ευαγγελίζεται, επιτίθεται ολομέτωπα τόσο στον θεσμό του δημόσιου Πανεπιστημίου όσο και στην ακαδημαϊκή κοινότητα.
Σε πολλές περιπτώσεις η κυβέρνηση έχει δείξει πως πορεύεται όχι μόνο νεοφιλελεύθερα, αλλά και απολυταρχικά. Το αφήγημα για το Πανεπιστήμιο ως εστία ανομίας χρησιμοποιήθηκε ώστε να προωθηθεί μια πρωτοφανής απορρύθμιση και η ακραία εμπορευματοποίησή του.
Το είδαμε στην Υγεία, το ζήσαμε στο ξεχαρβάλωμα του εναπομείναντος Εργατικού Δικαίου, θα το βιώσουμε σε όλη την αγριότητά του με τον νέο πτωχευτικό νόμο.
Δεν είναι παράλληλοι μονόλογοι οι κυβερνητικές ιαχές και οι φωνές της πανεπιστημιακής κοινότητας. Είναι μια κυβέρνηση που βρυχάται θέλοντας να επιβάλει σιωπή νεκροταφείου.
Το ίδιο ακριβώς κάνει τώρα και με τα Πανεπιστήμια. Οι φοιτητές αντιδρούν, οι καθηγητές επίσης, οι διοικητικοί υπάλληλοι το ίδιο, τώρα και οι πρυτάνεις. Μέχρι και η πρώην υπουργός Παιδείας Αννα Διαμαντοπούλου, η οποία είχε νομοθετήσει τα Συμβούλια Ιδρυμάτων το 2011, δηλώνει δημόσια ότι «το μοντέλο που προτείνει το προς συζήτηση νομοσχέδιο επιτείνει υπάρχοντα προβλήματα». Φωνές βοώντων...
Ακόμα και χθες στην τηλεδιάσκεψη που είχαν μαζί της οι πρυτάνεις συμφώνησαν μόνο στο ότι... διαφωνούν στον νέο νόμο-πλαίσιο για τα ΑΕΙ, ενώ το μοναδικό αίτημά τους που αποδέχτηκε η Νίκη Κεραμέως ήταν η παράταση κατά μία εβδομάδα της διαβούλευσης.
Σε αυτή λοιπόν την κορυφαία ιδεολογική μάχη κατά τον Κυρ. Μητσοτάκη η κυβέρνηση, αντί να διαμορφώσει συναινέσεις και να πείσει για τις τομές που ευαγγελίζεται, επιτίθεται ολομέτωπα τόσο στον θεσμό του δημόσιου Πανεπιστημίου όσο και στην ακαδημαϊκή κοινότητα.
Σε πολλές περιπτώσεις η κυβέρνηση έχει δείξει πως πορεύεται όχι μόνο νεοφιλελεύθερα, αλλά και απολυταρχικά. Το αφήγημα για το Πανεπιστήμιο ως εστία ανομίας χρησιμοποιήθηκε ώστε να προωθηθεί μια πρωτοφανής απορρύθμιση και η ακραία εμπορευματοποίησή του.
Το είδαμε στην Υγεία, το ζήσαμε στο ξεχαρβάλωμα του εναπομείναντος Εργατικού Δικαίου, θα το βιώσουμε σε όλη την αγριότητά του με τον νέο πτωχευτικό νόμο.
Δεν είναι παράλληλοι μονόλογοι οι κυβερνητικές ιαχές και οι φωνές της πανεπιστημιακής κοινότητας. Είναι μια κυβέρνηση που βρυχάται θέλοντας να επιβάλει σιωπή νεκροταφείου.
EΦ.ΣΥΝ. / Αποψη