Γράφει ο Κώστας Αργυρός
Οσο και αν προσπαθούν να πείσουν κάποιοι το «αγαπητό κοινό», αλλά και τους εαυτούς τους, το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών ή τέλος πάντων αυτό το πρώτο δείγμα αποτελέσματος, που προέκυψε την Κυριακή δεν είναι ούτε θρίαμβος της Αριστεράς, ούτε επιβεβαίωση του Μακρόν. Και σίγουρα όχι «νίκη της δημοκρατίας»…
Τι έχουν τα έρμα και δεν ψηφίζουν;
Το 53% αποχής είναι πολύ μεγάλο ποσοστό για να το αγνοήσεις, όπως συστηματικά κάνουν αυτοί, που το αναφέρουν απλώς για να πάνε στο… παρασύνθημα και να πουν το ποίημα τους. Στη Γαλλία, όπως και σε αρκετές άλλες χώρες ένα αναχρονιστικό εκλογικό σύστημα, προϊόν και σανίδα σωτηρίας ενός ξεπερασμένου πολιτικού συστήματος απλώς περιορίζει, αν δεν απαγορεύει την πολιτική εκπροσώπηση ενός τεράστιου κομματιού της κοινωνίας. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πίσω από τις κουρτίνες, μακριά από τα φώτα δεν συμβαίνουν πράγματα…
Η αποδοχή της περιθωριοποίησης
Βεβαίως δεν φταίει το εκλογικό σύστημα. Η πολιτική περιθωριοποίηση είναι προϊόν της κοινωνικής και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι διόλου δεν ενοχλεί τύπους που ασχολούνται περισσότερο με την εικόνα τους, όπως ο μαέστρος του θεαθήναι Μακρόν. Πολλοί από αυτούς που δεν πήγαν να ψηφίσουν έτσι κι αλλιώς δεν θα τον ψήφιζαν ποτέ, οπότε γιατί να ενοχλείται. Τώρα μπορεί να επικαλείται το 25%, που στην ουσία είναι 12%.
Εξάντλησε η Αριστερά τα αποθέματά της;
Το ίδιο σε ότι αφορά την αριθμητική ισχύει και για τον Μελανσόν. Εδώ όμως υπάρχει μια διαφορά. Η κινητοποίηση που επιχείρησε, ο ριζοσπαστικός του λόγος, δε μπόρεσε τελικά να του δώσει μια σαφή πρωτιά και τον αφήνει σίγουρα δεύτερο σε έδρες στη νεα Εθνοσυνέλευση. Ουσιαστικά ο Μελανσόν δε συγκέντρωσε ούτε το άθροισμα των ποσοστών, που είχαν τα κόμματα που τον στήριξαν στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές. Οι θρίαμβοι της Αριστεράς αλλιώς μοιάζουν.
Αν η Αριστερά δε μπορεί να πείσει τους απελπισμένους, τους πρώην «αγανακτισμένους» ότι έχει μια πρόταση, που μπορεί να γίνει πράξη τώρα, τότε αυτή η κινητοποίηση θα αποδειχτεί περιστασιακή. Και αν δε μπορείς να τους σηκώσεις από τον καναπέ ούτε με ριζοσπαστισμό, τότε μην τρέφεις ελπίδες ότι θα τους ταρακουνήσεις χαϊδολογώντας το μικροαστισμό.
Show must go on
Αυτό βεβαίως δε σημαίνει ότι η δεύτερη θητεία του Γάλλου προέδρου θα είναι περίπατος.
Ο «μακρονισμός» έχει ουσιαστικά πεθάνει. Είχε ξεφτίσει ήδη από την πρώτη πενταετία, χτυπημένος από τις πλαστικές σφαίρες της αστυνομίας κατά των εκάστοτε διαδηλωτών και από τις φοροελαφρύνσεις υπέρ των πλουσίων και των εταιριών. Ολα αυτά έδειξαν ότι αυτός ο πρόεδρος δεν έχει τη στόφα για να γίνει «όλης της Γαλλίας» και φυσικά ούτε «όλης της Ευρώπης», όπως είχε επιχειρήσει να πλασαριστεί. Aσχέτως αν το σόου θα συνεχιστεί το ίδιο κακόγουστο, αλλά λιγότερο αληθοφανές. Πλέον δύο στους τρεις Γάλλους (τουλάχιστον) δεν θέλουν ούτε να τον βλέπουν.
Πήραν τίποτα χαμπάρι οι «αντιγραφείς»;
Μένει να δούμε αν αυτό θα το συνειδητοποιήσουν και οι εκτός συνόρων μιμητές-αντιγραφείς του μακρονικού μοντέλου, που συνεχίζουν να επενδύουν στα λευκά πουκάμισα, τις μιντιακές χειρονομίες και τα κενόλογα διαγγέλματα. Ο Γάλλος πρόεδρος το μόνο που πλέον μπορεί να ελπίζει είναι να διασφαλίσει έστω και οριακά την απαραίτητη πλειοψηφία των 289 εδρών συν κάτι, έτσι ώστε να μην μπλεχτεί από τώρα σε μια ιστορία «συγκατοίκησης», που είναι έτσι κι αλλιώς αδύνατη δεδομένων των τεράστιων διαφορών με τον βασικό του αντίπαλο, αλλά και να μην χρειαστεί την αρωγή της απολιθωμένης, σχεδόν νεκροζώντανης κλασσικής Χριστιανοδημοκρατίας.
Αδιέξοδο ή ώρα της αλήθειας;
Βαδίζει λοιπόν όπως προφητεύουν πολλοί η Γαλλία προς πέντε «ταραχώδη χρόνια» ή ακόμα και σε ένα πολιτικό αδιέξοδο. Αν και το τελευταίο έρχεται σε αντίφαση με το δικό τους ρεφραίν: «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Υπό αυτή την έννοια θα ήταν μάλλον προτιμότερο να χάσει την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή ο Μακρόν, για να καταλάβουν και οι τελευταίοι «άπιστοι» τι ακριβώς εκπροσωπεί, αλλά και πόσο αυταρχικός είναι τελικά στις αντιδράσεις του όταν ζοριστεί, πίσω από το προσωπείο του «κοσμοπολίτη Ευρωπαίου». Οταν οι κοινωνίες βιώνουν τόσο μεγάλες αντιθέσεις κάποια στιγμή πρέπει να τις δουν κατάματα. Υποχρεώνονται να επιλέξουν πραγματικά και όχι με βάση κριτήρια «αισθητικής» μόνο. Το λένε και ώρα της αλήθειας.
- το κείμενο του Κ. Αργυρού είναι από το politicus.gr
