«Δεν ξέρεις εσύ». «Εγώ ξέρω καλύτερα τι μπορείς και τι δεν μπορείς». «Εγώ θα σου πω τι θα γίνεις, τι θα σπουδάσεις, εγώ, εγώ, εγώ...». Σε αυτόν τον γνώριμο (ελπίζω μόνο από τον κινηματογράφο, τη λογοτεχνία ή το θέατρο) γονεϊκό παροξυσμό ο (μπαμπάς) της οικογένειας Φράνκενσταϊν Νίκος Καραθάνος ορίζει με τον πιο βίαιο τρόπο το πλαίσιο και το μέλλον στη ζωή του παιδιού του. Εκείνος, από την άλλη, είναι ένας νεαρούλης ευαίσθητος κι ονειροπόλος που δεν θέλει να αποτελέσει ακόμα ένα τέρας στην οικογενειακή διαδοχή, έχει βγάλει το κεφάλι του έξω από το οικογενειακό «υγρό» και πιστεύει ότι μπορεί να αυτονομηθεί.
Πρώτες μέρες πανελλήνιων εξετάσεων και η θέα των γονιών έξω από τα σχολεία-εξεταστικά κέντρα με αφόρητη αγωνία, έναν καφέ, ένα μπουκαλάκι νερό, ένα κινητό στα χέρια έφερε στον νου τον ατρόμητο θίασο της παράστασης «Φράνκενσταϊν - Ο Χαμένος Παράδεισος» που ανεβάζει στη Στέγη (προλαβαίνετε μέχρι αύριο) η Λένα Κιτσοπούλου ζουμάροντας στην εφιαλτική παθογένεια της ελληνικής οικογένειας.
Συνδέονται άραγε οι εικόνες της καθημερινότητας με τα τέρατα της παράστασης; Μοιάζουμε με εκείνους που -από την ασφάλεια της απόστασης με τη θεατρική σκηνή- αποστρεφόμαστε; Σε πόσα σπίτια -λέτε- ακούστηκαν το τελευταίο διάστημα κουβέντες σαν αυτές του μπαμπά Φράνκενσταϊν; Και ποια παιδιά στοιχειώνει αυτή η ευνουχιστική φράση («Εγώ θα σου πω τι θα σπουδάσεις») που σκεπάζει την προοπτική και παραμένει μια ανεπούλωτη πληγή στην αυτοπεποίθηση;
Ναι, η αγωνία πρέπει να μοιράζεται. Αλλά η επιτυχία ή η αποτυχία είναι κάτι που θα χρεωθεί σε έναν μόνο. Κι όπως θα έλεγε και η Ράνια Σβίγκου με τα θλιβερά ελληνικά της: «Το μεγάλο στοίχημα της επόμενης ημέρας είναι η γείωση με τα... παιδιά μας».
Ματούλα Κουστένη / EφΣυν
