Το πιο ενδιαφέρον άρθρο για τα προβλήματα που δημιούργησε στον Εμανουέλ Μακρόν η απώλεια της κυβερνητικής αυτοδυναμίας, το διάβασα στην ηλεκτρονική έκδοση του ‘Βήματος’ της επομένης των γαλλικών βουλευτικών εκλογών ημέρας. Ενδιαφέρον, όχι τόσο για το επίπεδο ενημέρωσης που προσέφερε στον αναγνώστη γύρω από τα μετεκλογικά προβλήματα που δημιούργησε στον Γάλλο πρόεδρο η απώλεια της κυβερνητικής αυτοδυναμίας, αλλά, κυρίως, για τη λειτουργία του ως προβλεπτικού προβολέα των βασικών προβλημάτων που θα δημιουργήσει στον σημερινό Έλληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη η αναμενόμενη απώλεια της αυτοδυναμίας στις επόμενες βουλευτικές εκλογές.
Για να καταλάβετε τι εννοώ, αρκεί να διαβάσετε τις τρεις πρώτες παραγράφους του εν λόγω άρθρου (υπό τον τίτλο «Μακρόν: Τα διλήμματά του μετά τις βουλευτικές εκλογές στο νέο… τοπίο ακυβερνησίας») τις οποίες παραθέτω παρακάτω, αντικαθιστώντας το επώνυμο Μακρόν με το επώνυμο Μητσοτάκης, καθώς και την ονομασία της χώρας του πρώτου (Γαλλία), με την ονομασία της χώρας μας (Ελλάδα):
Τοπίο ακυβερνησίας… διαμορφώνεται στην (Γαλλία) Ελλάδα μετά τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών και την απώλεια της αυτοδυναμίας από την παράταξη του (Εμανουέλ Μακρόν) Κυριάκου Μητσοτάκη.
Το πιο σοβαρό πρόβλημα του (Εμανουέλ Μακρόν) Κυριάκου Μητσοτάκη δεν έγκειται στο ότι τελικά δεν θα είναι ο ίδιος, όπως ήλπιζε, ο πρώτος αρχηγός του κράτους που θα κατάφερνε να κυβερνήσει για δυο θητείες χωρίς να υποχρεωθεί (σ σ: όπως ο Τσίπρας) σε συγκατοίκηση.
Έγκειται στο ότι τώρα που έχει ανάγκη από συγκάτοικο ουδείς δηλώνει πρόθυμος να μοιραστεί… σπίτι μαζί του.
*******
Μακάρι!.. Για τον Μητσοτάκη μιλάμε τώρα: αν, δηλαδή, μετά τις… φθινοπωρινές εκλογές (όλοι τις έχουν σίγουρες πια!) υποχρεωθεί σε συγκατοίκηση προκειμένου να κυβερνήσει, να μη βρεθεί κανείς να δηλώσει πρόθυμος «να μοιραστεί… σπίτι μαζί του», όπως λέει ο αρθρογράφος του Βήματος για τον Μακρόν: ούτε καν ο μέχρις στιγμής ‘ισαποστάκιας’ Ανδρουλάκης του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ. Που, ενώ καμώνεται τον… ορίτζιναλ σοσιαλδημοκράτη, αλληθωρίζει κεντροδεξιά, προς τον σημιτικό σοσιαλφιλελευθερισμό δηλαδή – τα έχουμε πει αυτά…
Ένα ακόμα σημείο του εν λόγω άρθρου, πρόσφορο για προβλεπτικές συγκρίσεις Μακρόν – Μητσοτάκη, είναι εκείνο που αναφέρεται στην κεντρώα εμμονή του πρώτου, προβλέποντας ότι «Ως το 2027 ο Εμανουέλ Μακρόν θα ασκεί την προεδρία της χώρας του, διαβεβαιώνοντας πως δεν είναι ούτε αριστερός, ούτε δεξιός». Υπό την έννοια ότι, κατά πάσα πιθανότητα και ο δεύτερος, κατά την προεκλογική περίοδο ιδιαίτερα, θα υποδηλώνει με κάθε τρόπο το ίδιο. Προσθέτοντας βέβαια, για ευνόητους λόγους, και κάποια κεντροδεξιά extensions. Με τον τρόπο που πρόσθετε τα κεντροαριστερά extensions ο Σημίτης. Και τώρα ο Ανδρουλάκης.
«Η ήττα Μακρόν είναι ήττα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής του…», ήταν το σχόλιο του Αλέξη Τσίπρα για το χουνέρι που έπαθε ο Μακρόν, και ναι, επιτρέψτε μου να το πω στη γλώσσα των πιτσιρικάδων της εποχής, ισχύει: ο νεοφιλελευθερισμός κρύβεται πίσω από όλα τα ευρωπαϊκά κόμματα που, μετά το μιλένιουμ, αυτοπροσδιορίζονται ως κεντρώα, ή κεντροδεξιά, ή κεντροαριστερά ή σοσιαλδημοκρατικά. Ναι, βέβαια: τα κόμματα των Γκέρχαρντ Σρέντερ και Τόνι Μπλερ, και Κώστα Σημίτη και Φρανσουά Ολάντ, κλπ, κλπ. Και τώρα των Μακρόν και Μητσοτάκη...
*******
Η «Κεντροδεξιά» και η «Κεντροαριστερά» ειδικότερα, δεν είναι παρά δύο εικονικές εκλογοθηρικές φαντασμαγορίες. Και δεν υπάρχει κέντρο: «Κέντρο είναι ο βαθμός μηδέν της πολιτικής», υποστηρίζει η ομάδα των εκλεκτών πολιτικών επιστημόνων που συνυπογράφουν την περίφημη Μικρή Πολιτική Εγκυκλοπαίδεια:
● Στη θεωρία, «το κέντρο είναι ο παράδεισος όπου συμφιλιώνονται οι συντηρητικοί με τους φιλελεύθερους, οι αριστοκράτες με τους αστούς, οι εργοδότες με τους εργάτες, οι κεφαλαιούχοι με τους σοσιαλιστές, οι καταπιεζόμενοι με τους καταπιεστές, η δεξιά με την αριστερά».
● Στην πράξη, κέντρο σημαίνει δύο πράγματα. Ή είναι, απλά και καθαρά, ένα καμουφλάρισμα της δεξιάς ή είναι το γεωμετρικό σημείο προς το οποίο τείνουν οι μετριοπαθείς της δεξιάς και οι μετριοπαθείς της αριστεράς, όταν αποσπώνται από τους εξτρεμιστές των αντίστοιχων παρατάξεών τους και προσπαθούν να κυβερνήσουν μαζί.
Λοιπόν, που λέτε, αυτό το ευεπίφορο σε κεντροδεξιά και κεντροαριστερά… extensions – που πάει να πει, νεοφιλελεύθερες προεκτάσεις – «Κέντρο» είναι το βασικό σημείο που ενώνει τους Μακρόν – Μητσοτάκη ως προς το πολιτικό τους παρελθόν, παρόν και μέλλον. Και αυτό, επιτρέπει την πρόβλεψη ότι, κατά το μάλλον ή ήττον, η διαδρομή του δεύτερου προς την απώλεια της κυβερνητικής αυτοδυναμίας δεν μπορεί παρά να θεωρείται δεδομένη, προσομοιάζουσα μ’ αυτήν του πρώτου:
Αν, λοιπόν, μετά τις… φθινοπωρινές εκλογές (όλοι τις έχουν σίγουρες πια!), υποχρεωθεί σε συγκατοίκηση προκειμένου να κυβερνήσει, μακάρι να μη βρεθεί κανείς να δηλώσει πρόθυμος «να μοιραστεί… σπίτι μαζί του»: ούτε καν ο μέχρις στιγμής ‘ισαποστάκιας’ Ανδρουλάκης του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ. Που, ενώ καμώνεται τον… ορίτζιναλ σοσιαλδημοκράτη, αλληθωρίζει κεντροδεξιά, προς τον σημιτικό σοσιαλφιλελευθερισμό δηλαδή, ακριβώς όπως ο Μητσοτάκης. Και ο Μακρόν…
- το κείμενο του Ν. Τσαγκρή είναι από το μπλογκ «ΤΑ ΡΕΣΤΑ»
