Η θητεία της κυβέρνησης Μητσοτάκη ολοκληρώνεται –μια και είναι προφανές ότι είμαστε σε κανονικότατη προεκλογική περίοδο– με ένα ακόμη θεσμικό πραξικόπημα σε βάρος της ίδιας Aνεξάρτητης Αρχής.
Η θητεία αυτής της κυβέρνησης ξεκίνησε με ένα θεσμικό πραξικόπημα σε βάρος της Επιτροπής Ανταγωνισμού. Την αποπομπή της προηγούμενης προέδρου της, Βασιλικής Θάνου, για την υλοποίηση της οποίας χρειάστηκε να περάσει ειδική διάταξη, που παραβίαζε κατάφωρα το Σύνταγμα, αλλά και την κοινοτική νομοθεσία για τις αρχές ανταγωνισμού.
Η θητεία της κυβέρνησης Μητσοτάκη ολοκληρώνεται –μια και είναι προφανές ότι είμαστε σε κανονικότατη προεκλογική περίοδο– με ένα ακόμη θεσμικό πραξικόπημα σε βάρος της ίδιας Aνεξάρτητης Αρχής. Την επιβολή μιας ιδιότυπης «πολιτικής επιτροπείας» στον πρόεδρο της Επιτροπής Ανταγωνισμού, με τον διορισμό ως αντιπροέδρου εκλεκτής της κυβέρνησης, την επάρκεια και καταλληλότητα της οποίας ο ίδιος αμφισβήτησε ευθέως, δημόσια και απολύτως θεσμικά, με επιστολή του στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής.
Από αυτή την άποψη, η απόπειρα της κυβέρνησης να εξωθήσει σε παραίτηση τον πρόεδρο της Aνεξάρτητης Αρχής, όπως πριν από τρία χρόνια είχε αποπέμψει την προκάτοχό του, είναι μια επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος.
Το γεγονός ότι και αυτή τη «βρομοδουλειά» ανέλαβε, με τον συνήθη υπερβάλλοντα ζήλο, να την διεκπεραιώσει ο υπουργός Ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης, ο άνθρωπος που μέχρι πρότινος δεν έβλεπε ακρίβεια και φυσικά ούτε φαινόμενα αισχροκέρδειας και λόγους παρέμβασης στην αγορά, μόνο τυχαίο δεν είναι.
Όπως δεν μπορεί να θεωρηθεί σύμπτωση πως αιτία της ανοικτής διαφωνίας του τεχνοκράτη προέδρου της Επιτροπής Ανταγωνισμού με την κυβέρνηση είναι μια έρευνα για αθέμιτες πρακτικές τραπεζών που επιχειρήθηκε να συγκαλυφθεί. Καμιά έκπληξη σε αυτό, με δεδομένη τη γενναιόδωρη νομοθετική στοργή που έχει δείξει αυτή η κυβέρνηση στις τράπεζες και στα στελέχη τους, με την παροχή ασυλίας ακόμη και σε περίπτωση απιστίας.
Η κυβέρνηση έχει επιδείξει από την πρώτη στιγμή πολιτική αλλεργία σε οτιδήποτε ξεφεύγει από τον απόλυτο έλεγχό της. Κατασκεύασε μια κρατική υπερδομή, με τον βαρύγδουπο τίτλο «επιτελικό κράτος», επινόησε πρόσθετους θεσμούς, όπως η Εθνική Αρχή Διαφάνειας, με σκοπό να περιορίσει αρμοδιότητες και δικαιοδοσίες άλλων Aνεξάρτητων Aρχών ή βάφτισε ως «Aνεξάρτητες Αρχές» παλιές δομές όπως η Επιθεώρηση Εργασίας, μόνο και μόνο για να τις αποστειρώσει από τον ρόλο τους ως καταφυγίου των εργαζομένων.
Όλες αυτές οι παρεμβάσεις, αυταρχικού και βαθιά αντιδημοκρατικού χαρακτήρα, δεν έχουν άλλο στόχο παρά τον ασφυκτικό, οριζόντιο και κάθετο, έλεγχο του κράτους από μια κυβέρνηση που το βλέπει ως λάφυρο.
ΕΦ.ΣΥΝ. / Aποψη