Kάποιοι, εκ των υστέρων, αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν ο Γιώργος Τράγκας, ένας ιδιότυπα αντισυστημικός δημοσιογράφος της λαϊκής Δεξιάς, ενίοτε και της Ακροδεξιάς, να είχε τόσο μεγάλη και προκλητική περιουσία. Περιουσία που δημιουργήθηκε και με τραπεζικό δανεισμό τον οποίο άπλετα χορηγούσαν τα πιστωτικά ιδρύματα, τα ίδια που εξασφάλιζαν διαφημιστικό χώρο στα έντυπά του μαζί με τα πακέτα της κρατικής διαφήμισης.
Η Χριστίνα Κοψίνη γράφει σχετικά στην Εφημερίδα των Συντακτών υπό τον τίτλο «Ο Γιώργος Τράγκας και ένα "αν"»:
"Μπορεί να μην ξέραμε, να μη βασιζόμασταν σε στοιχεία από διπλά βιβλία, αλλά όλοι καταλαβαίναμε τι γινόταν. Ολοι όσοι συναντηθήκαμε τις περασμένες δεκαετίες στο οικονομικό ρεπορτάζ αντιλαμβανόμασταν πιθανούς εκβιασμούς που μπορεί να υπέκρυπταν οι τίτλοι στις εφημερίδες του, τα ραδιοφωνικά του σχόλια κι ένας εν γένει αντιεξουσιαστικός λόγος που με θεατρικότητα στον στόμφο κρατούσε ξύπνιους στο τιμόνι της βάρδιας τους ταξιτζήδες που λάτρευαν να ακούν σε επανάληψη τις εκπομπές του Γ. Τράγκα.
Ολοι καταλαβαίναμε. Οπως και τότε, στη χρυσή εποχή της «Αυριανής», όταν με τους τίτλους της κατέστρεφε στη στιγμή ανθρώπους και υπολήψεις. Αλλά ποιος τολμούσε να τα βάλει και με εκείνον τον Γιώργο, τον Κουρή; Προσωπικά, μία φορά επιχείρησα για τις οφειλές του στο τότε ΙΚΑ και ομολογώ ότι εάν δεν είχα τη στήριξη της «Καθημερινής» στην οποία εργαζόμουν, δεν θα το είχα αποτολμήσει.
Καταλαβαίναμε όχι γιατί ήμασταν τζιμάνια, αλλά γιατί μας κάρφωναν τις βρομοδουλειές τους οι ίδιοι οι επιχειρηματίες και οι τραπεζίτες της εποχής. Πάντα off the record. Αλλά γιατί δεν μιλάγαμε; Γιατί εκδότες και δημοσιογραφικά στελέχη φοβόντουσαν μην τυχόν και αποκαλυφθούν οι δικές τους αμαρτίες.
"Μπορεί να μην ξέραμε, να μη βασιζόμασταν σε στοιχεία από διπλά βιβλία, αλλά όλοι καταλαβαίναμε τι γινόταν. Ολοι όσοι συναντηθήκαμε τις περασμένες δεκαετίες στο οικονομικό ρεπορτάζ αντιλαμβανόμασταν πιθανούς εκβιασμούς που μπορεί να υπέκρυπταν οι τίτλοι στις εφημερίδες του, τα ραδιοφωνικά του σχόλια κι ένας εν γένει αντιεξουσιαστικός λόγος που με θεατρικότητα στον στόμφο κρατούσε ξύπνιους στο τιμόνι της βάρδιας τους ταξιτζήδες που λάτρευαν να ακούν σε επανάληψη τις εκπομπές του Γ. Τράγκα.
Ολοι καταλαβαίναμε. Οπως και τότε, στη χρυσή εποχή της «Αυριανής», όταν με τους τίτλους της κατέστρεφε στη στιγμή ανθρώπους και υπολήψεις. Αλλά ποιος τολμούσε να τα βάλει και με εκείνον τον Γιώργο, τον Κουρή; Προσωπικά, μία φορά επιχείρησα για τις οφειλές του στο τότε ΙΚΑ και ομολογώ ότι εάν δεν είχα τη στήριξη της «Καθημερινής» στην οποία εργαζόμουν, δεν θα το είχα αποτολμήσει.
Καταλαβαίναμε όχι γιατί ήμασταν τζιμάνια, αλλά γιατί μας κάρφωναν τις βρομοδουλειές τους οι ίδιοι οι επιχειρηματίες και οι τραπεζίτες της εποχής. Πάντα off the record. Αλλά γιατί δεν μιλάγαμε; Γιατί εκδότες και δημοσιογραφικά στελέχη φοβόντουσαν μην τυχόν και αποκαλυφθούν οι δικές τους αμαρτίες.
- «Κι αν μας βγάλει τα άπλυτα; Αν αποκαλύψει ότι ο δικαστικός μας ρεπόρτερ είναι στο payroll μεγάλων δημόσιων οργανισμών;» (Παρεμπιπτόντως, το πρόσωπο υπαρκτό. Αποκαλούνταν από το δημοσιογραφικό σινάφι ο/η «φως, νερό, τηλέφωνο».)
- «Κι αν βγάλει στη φόρα το δάνειο με το οποίο πάω στο Βουρκάρι της Κέας για αστακομακαρονάδα;» (Πρόσωπο υπαρκτό. Διευθυντικό στέλεχος σήμερα σε μεγάλο ΜΜΕ, προερχόμενο από το πάλαι ποτέ εργατικό ρεπορτάζ, από το οποίο μάλιστα είχε εξασφαλίσει για χρόνια μια υπέροχη αργομισθία στον ΟΑΕΔ.)