Να τελειώνουμε πια με τη δικτατορία των γραβατάκηδων
του Χρήστου Ξανθάκη
Είμαι Τρίκαλα τις προάλλες, μεσοβδόμαδα κιόλας, γιατί με έχει φωνάξει η μαμά για κάτι επείγουσες δουλειές, που ήταν τελικά επείγουσες με μαμαδίστικο τρόπο, γίνανε καπνός δυο μέρες άδεια, δώσε τόπο στην οργή τέλος πάντων, έχω ξυπνήσει, τρώω αυγουλάκι σφιχτό και μπανάνα, ακούμε ραδιόφωνο. Γιατί η μαμά την έχει χωρίσει τη μέρα στα δύο, το βράδυ βλέπει ειδήσεις και σήριαλ (φεύγω απ’ το σπίτι σφαίρα!) και το πρωί, για λόγους αδιευκρίνιστους ούτε λόγος για Πορτοσάλτε και ΚατΚεν. Έτσι θέλει, έτσι γουστάρει και ποιος είμαι εγώ για να της πάω κόντρα;
Είναι πρωί λοιπόν, παίζει το ραδιοφωνάκι στην κουζίνα. Και είναι δυο δημοσιογράφοι που λένε τα νέα της πόλης, ενημερωτική εκπομπή. Ακούω το ένα, ακούω το άλλο, δεν καταλαβαίνω πολλά γιατί λείπω ένα σκασμό χρόνια απ’ την πατρίδα, κάποια στιγμή ο ένας από τους δύο άνκορμεν πετάει την ατάκα:
«Εντάξει», του λέει ο πλέον σώφρων παρτενέρ του, «δεν είναι και τόσο κακή ιδέα».
«Τι λες ρε», του απαντάει ο άλλος. «Πότε έκανε πολιτική παρέμβαση αυτή, πότε άρθρωσε πολιτικό λόγο; Και τι ξέρει από πολιτική, κομμώτρια είναι, ντίπ τίποτα».
«Έχει όμως πανεπιστημιακή μόρφωση», του αντιτείνει ο παρτενέρ.
«Α ρε φύγε από δω πέρα», του σούρνει ο άλλος. «Αυτοί οι ξεγρέντζαλοι τη θέλουν γιατί μιλάει στις γυναίκες και θα τους λέει εκεί που τους φτιάχνει το μαλλί τι να ψηφίσουν»!
Και κάπου εκεί άλλαξε ρότα η συζήτηση και πήγε σε κάτι άλλο, πιο χοτ, βγήκε τοπικός παράγων να πει την αγωνία του, τον πόνο του, τη μαλακία του, συγχωρέστε με δεν θυμάμαι τι ακριβώς…
Και περάσανε ύστερα οι μέρες και σχεδόν το είχα ξεχάσει το στόρι με την κομμώτρια, ώσπου ήρθε να μου το θυμίσει ξανά η κάτωθι είδηση:
Είμαι Τρίκαλα τις προάλλες, μεσοβδόμαδα κιόλας, γιατί με έχει φωνάξει η μαμά για κάτι επείγουσες δουλειές, που ήταν τελικά επείγουσες με μαμαδίστικο τρόπο, γίνανε καπνός δυο μέρες άδεια, δώσε τόπο στην οργή τέλος πάντων, έχω ξυπνήσει, τρώω αυγουλάκι σφιχτό και μπανάνα, ακούμε ραδιόφωνο. Γιατί η μαμά την έχει χωρίσει τη μέρα στα δύο, το βράδυ βλέπει ειδήσεις και σήριαλ (φεύγω απ’ το σπίτι σφαίρα!) και το πρωί, για λόγους αδιευκρίνιστους ούτε λόγος για Πορτοσάλτε και ΚατΚεν. Έτσι θέλει, έτσι γουστάρει και ποιος είμαι εγώ για να της πάω κόντρα;
Είναι πρωί λοιπόν, παίζει το ραδιοφωνάκι στην κουζίνα. Και είναι δυο δημοσιογράφοι που λένε τα νέα της πόλης, ενημερωτική εκπομπή. Ακούω το ένα, ακούω το άλλο, δεν καταλαβαίνω πολλά γιατί λείπω ένα σκασμό χρόνια απ’ την πατρίδα, κάποια στιγμή ο ένας από τους δύο άνκορμεν πετάει την ατάκα:
«Ε, δεν γίνεται αυτοί οι τύποι να θέλουν να κατεβάσουν υποψήφια στο ψηφοδέλτιο μια κομμώτρια»!Όπου «αυτοί οι τύποι», είναι κόμμα από το κέντρο προς τα αριστερά, θέλετε το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, θέλετε ο ΣΥΡΙΖΑ, θέλετε το ΜέΡΑ25, θέλετε το ΚΚΕ, ας μην πέσουμε τώρα στη λούμπα του διαφημιστικού φυλλαδίου, πάμε παρακάτω.
«Εντάξει», του λέει ο πλέον σώφρων παρτενέρ του, «δεν είναι και τόσο κακή ιδέα».
«Τι λες ρε», του απαντάει ο άλλος. «Πότε έκανε πολιτική παρέμβαση αυτή, πότε άρθρωσε πολιτικό λόγο; Και τι ξέρει από πολιτική, κομμώτρια είναι, ντίπ τίποτα».
«Έχει όμως πανεπιστημιακή μόρφωση», του αντιτείνει ο παρτενέρ.
«Α ρε φύγε από δω πέρα», του σούρνει ο άλλος. «Αυτοί οι ξεγρέντζαλοι τη θέλουν γιατί μιλάει στις γυναίκες και θα τους λέει εκεί που τους φτιάχνει το μαλλί τι να ψηφίσουν»!
Και κάπου εκεί άλλαξε ρότα η συζήτηση και πήγε σε κάτι άλλο, πιο χοτ, βγήκε τοπικός παράγων να πει την αγωνία του, τον πόνο του, τη μαλακία του, συγχωρέστε με δεν θυμάμαι τι ακριβώς…
Και περάσανε ύστερα οι μέρες και σχεδόν το είχα ξεχάσει το στόρι με την κομμώτρια, ώσπου ήρθε να μου το θυμίσει ξανά η κάτωθι είδηση:
«Στην περιφέρεια Βαλ-ντε-Μαρν κατάφερε να νικήσει την Ολυμπιονίκη και πρώην υπουργό Αθλητισμού του Μακρόν, Ροξάνα Μαρασινέανου, η οποία ήταν υποψήφια με τον προεδρικό συνασπισμό κομμάτων, η Ρασέλ Κεκέ, μία καμαριέρα, συνδικαλίστρια, η οποία ήταν υποψήφια με την Ενωμένη Αριστερά (NUPES).Όσο για τα πιστεύω και τους στόχους της καθαρίστριας, ορίστε κι αυτοί, με δικά της λόγια:
Συγκεκριμένα, η Ρασέλ Κεκέ έλαβε το 51,38% των ψήφων στις 19 Ιουνίου, ενώ η Ροξάνα Μαρασινεάνου το 48,62%».
«Απόψε, είμαι βουλευτής, εκλεγμένη βουλευτής, δεν μπορώ καν να πω τη λέξη: βουλευτής! Είμαι η φωνή των άφωνων. Είμαι υπηρέτρια, είμαι καθαρίστρια, φύλακας, βοηθός φροντίδας, βοήθεια στο σπίτι, είμαι όλες αυτές οι αόρατες δουλειές. Και στην Εθνοσυνέλευση, αυτές οι δουλειές θα είναι ορατές».Τα διαβάζω τα ανωτέρω και σκέφτομαι ότι κάτι ανάλογο θα μπορούσε να ανακράξει και η ταπεινή κομμώτρια από τα Τρίκαλα, άμα την κατεβάσει το κόμμα υποψήφια κι άμα την τιμήσουν οι συμπολίτες της με τους σταυρούς της. Θα μπορούσε να γίνει η φωνή των άφωνων, που δεν βλέπουν ποτέ τα προβλήματά τους να φιγουράρουν στα τηλεοπτικά πάνελ και να γίνονται θέμα συζήτησης στο κοινοβούλιο. Και δεν πειράζει βρε αδερφέ που δουλεύει με τα χέρια και όχι με το πνεύμα. Χορτάσαμε τόσα χρόνια από τους άριστους και τους κουστουμάτους και τους γραβατάκηδες, που η μοναδική τους επαφή με το πόπολο είναι όταν υπόσχονται ρουσφέτια και γιοφύρια. Δε γαμιέται, ας ανέβει στο βήμα και καμιά κομμώτρια, μήπως μάθουμε τον πόνο, τον ζόφο, τον καημό του κάθε κακομοίρη. Κι ας μην είναι και τόσο πολιτική η παρέμβασή της, ας μην είναι και τόσο εμπεριστατωμένη. Αρκεί που θα είναι ανθρώπινη…
- το κείμενο του Χρήστου Ξανθάκη είναι από το Newpost (22.6.2022)