Όταν η Ελλάδα ξαναβρίσκεται στο σταυροδρόμι…
του Χρήστου Ξανθάκη
Αντιγράφω από την επικαιρότητα, διότι η δημοσίευσις είναι η ψυχή της δικαιοσύνης, αλά το κόπυ πάστε είναι η σανίδα σωτηρίας του μεροκαματιάρη δημοσιογράφου:«Στο σενάριο βάσης των δημογραφικών προβολών, ο πληθυσμός της Ελλάδας προβλέπεται να υποχωρήσει στα 8,1 εκατ. έως το 2100 – μια μείωση του πληθυσμού κατά 2,5 εκατ. άτομα ή 24% σε σχέση με το 2021. Ως προς την ηλικιακή διάρθρωση, ο δείκτης εξάρτησης της τρίτης ηλικίας προβλέπεται να υπερβεί τις 0,60 μονάδες μετά το 2050, από 0,35 μονάδες το 2020 και 0,29 μονάδες το 2010. Το δημογραφικό ζήτημα επηρεάζει σημαντικά την οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Η μείωση του οικονομικά ενεργού πληθυσμού επιδρά αρνητικά στην προσφορά εργασίας και τις δυνατότητες οικονομικής μεγέθυνσης, ο αυξανόμενος δείκτης εξάρτησης ασκεί πιέσεις στη δημοσιονομική βιωσιμότητα, ενώ η γήρανση του πληθυσμού επιβραδύνει την παραγωγικότητα της εργασίας».
Και συνεχίζει το παραμύθι με κάτι ομορφιές του τύπου «το 2100 αναμένεται το πραγματικό ΑΕΠ να έχει μειωθεί κατά €58 δισεκ. (ή 31%) σε σχέση με το 2019, η απασχόληση κατά 2,1 εκατομμύρια άτομα (ή 48%), τα δημοσιονομικά έσοδα κατά €14 δισεκ. (ή 19%) και το πραγματικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ κατά περίπου €1.740 (ή 10%)». Κάνα διχίλιαρο λιγότερο δηλαδή ανά έτος, αλλά ευτυχώς θα έχουμε την πράσινη ανάπτυξη ως τότε και θα πληρώνουμε κάτι κέρματα για την ενέργεια, την θέρμανση, την ψύξη, όλα αυτά τα όμορφα που φέρνει σπίτι μας ο κύριος Στάσσης και γι' αυτό του δίνουν μπόνους και δραστηριοποιείται επενδυτικώς.
Πέρα από πλάκα όμως, κι επειδή διαβάζω προσεκτικά την αρθρογραφία του Μανώλη Δρετάκη που δεν το έμαθε τώρα το δημογραφικό αλλά κρούει τον κώδωνα του κινδύνου εδώ και δεκαετίες, στην ίδια θέση που βρισκόμαστε τώρα θα ήμασταν και πριν από τριαντακάτι χρόνια. Τέρας ήταν και τότε η Αθήνα, όλο τον κόσμο κι όλο το χαρτί μάζευε, και ως γνωστόν στα μπετά ανθίζει η βιομηχανία σέρβις δεν ανθίζουν οι πολυμελείς οικογένειες. Ώσπου φώτισε ο καλός Θεός της Ελλάδας τον Αντώνη Σαμαρά και κάλεσε τους ομογενείς από τη Βόρεια Ήπειρο να περάσουν τα Χριστούγεννα στην Ελλάδα!
Τι να κάνουν κι αυτοί, να γίνουν αγενείς και να αρνηθούν την πρόσκληση; Και ήρθαν μιλιούνια μέσα απ’ τα βουνά και τα λαγκάδια, Βορειοηπειρώτες και Αλβανοί, και βρήκαν μια καινούρια πατρίδα στην Ελλάδα και χτίσανε εδώ το μέλλον τους και αφομοιώθηκαν σε χρόνο μηδέν. Παγκόσμιο ρεκόρ σπάσαμε, σε δέκα, δεκαπέντε χρόνια μέσα δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις τον Έλληνα από τον Αλβανό. Γιατί δεν είμαστε με τους Ιταλούς ούνα φάτσα ούνα ράτσα, με τους Ιλλυριούς είμαστε. Και αν φύγανε ουκ ολίγοι με τα μνημόνια για να πάνε στην Αλβανία και να καζαντίσουν στην εκεί φούσκα των ακινήτων, πολλοί περισσότεροι μείνανε εδώ. Και τα παιδιά τους είναι Ελληνάκια, δικά μας παιδιά…
Όπως ακριβώς και τα παιδιά των Ποντίων από την πρώην Σοβιετική Ένωση, που ήρθαν κι αυτοί πάνω κάτω την ίδια εποχή. Λόγω που έπεσε το τείχος και ξύπνησε μέσα τους ο νόστος για την μαμά πατρίδα, αλλά και η επιθυμία για ένα καλύτερο αύριο. Πλούτος ήταν για την Ελλάδα, καινούριο αίμα, δυναμισμός και δίψα για ζωή, ανάσαναν η Μακεδονία και η Θράκη από το βιταλιτέ τους. Και πήρε παράταση ο αγώνας κόντρα στο δημογραφικό, τρεις δεκαετίες, δεν το λες και λίγο, στη θέση της Βουλγαρίας θα ήμασταν τώρα, που ξεκινήσαμε και οι δύο από δέκα μύρια το 1990 και τώρα εμείς κάτσαμε στα έντεκα (αν ολοκληρωθεί ποτέ η απογραφή, θα μάθουμε και το ακριβές νούμερο…) και οι γείτονες στα επτά. Δίχως Βορειοηπειρώτες, Αλβανούς και Πόντιους εκ Σοβιετίας, τόσο θα έγραφε το κοντέρ και στην Ελλάδα σήμερα:
Επτά μύρια και μείον 1.740 ευρώ το πραγματικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ, με παρεάκι τη ρήτρα αναπροσαρμογής, τσόντα και καράτε δύο έργα, δύο.Στο δια ταύτα όμως. Στο δια ταύτα, μια φορά μας φύλαξε ο Γιαραμπής, δεύτερη δεν ξέρω αν έχει. Και είτε θα δώσει κίνητρα το κράτος στα νέα ζευγάρια (μάλιστα κύριε Σκυλακάκη μου, ψόφησαν τα λεφτόδεντρα!), είτε θα πρέπει ν’ ανοίξουμε καμιά πόρτα του τύπου «ελάτε να κάνετε Χριστούγεννα» για να υποδεχτούμε φρέσκο κόσμο. Εκτός πια κι αν βρέξει ο ουρανός εξωγήινους, που θα ξεκινήσουν τον εποικισμό του πλανήτη Γη από την κοιτίδα της δημοκρατίας…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost (20.6.2022)