τον ελληνοτουρκικό… πρωτοσέλιδο πόλεμο
Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Το τελευταίο εικοσαήμερο μαίνεται ένας ελληνοτουρκικός πρωτοσέλιδος πόλεμος. Τον ονομάζω «πρωτοσέλιδο πόλεμο» σχηματικά, προκειμένου να δείξω ότι είναι ένας πόλεμος ακήρυχτος και αναίμακτος αφού, προς το παρόν τουλάχιστον, το θέατρο του εν λόγω πολέμου είναι οι πρώτες σελίδες των εντύπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ.
Σ’ αυτόν τον πρωτοσέλιδο πόλεμο, οι βασικοί εμπόλεμοι είναι δύο. Ο Τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν απ’ τη μία και ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης απ’ την άλλη: μια, και δυό, και τρεις φορές την ημέρα ο πρώτος εκτοξεύει πρωτοσέλιδα τοξικά πυρά… κρότου-λάμψης κατά του δεύτερου: «Θα πάθετε ό,τι και οι πρόγονοί σας πριν από 100 χρόνια». Ή, «Δεν υπάρχει πια για μένα Μητσοτάκης». Ή, «Τα λόγια σου είναι γεμάτα ψέματα – είσαι άνανδρος».
Κι εκείνος, πάντα… «περήφανος, ψύχραιμος, και νηφάλιος», τα αποκρούει. Πρωτοσέλιδα πάντα, υπό μορφήν τίτλων: «Η ιστορία δεν ξαναγράφεται επειδή κάποιος την φτιάχνει αυθαίρετα στο μυαλό του». Ή, «Η προκλητική ρητορική να μη γίνει ένταση στο πεδίο». Ή, «Κάποιοι νομίζουν πως με στρατιωτική ισχύ μπορούν να συνθλίψουν το ανθρώπινο πνεύμα»…
Ειλικρινά, δεν είμαι σε θέση να σας πω αν ο συγκεκριμένος «πρωτοσέλιδος πόλεμος» μεταξύ Μητσοτάκη – Ερντογάν έχει κάποιο, ελάχιστο έστω, αντίκρισμα στην πραγματικότητα των ελληνοτουρκικών διπλωματικών σχέσεων του παρόντος. Ούτε, βέβαια, σε όσα συμβαίνουν στο… πεδίο (τον εναέριο και θαλάσσιο συνοριακό χώρο μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας, δηλαδή), που λέει και ξαναλέει ο παίζοντας τον στρατηγό Πάττον ο Μητσοτάκης. Αλίμονο, αν συνέβαινε κάτι εκεί, θα πόναγε – θα το είχαμε πάρει χαμπάρι, ελπίζω. Και εμείς και οι γείτονες…
*******
Ωστόσο, ως έμπειρος δημοσιογράφος, μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως τα σημεία του συγκεκριμένου ειδησεογραφικού… πρότζεκτ, αποκαλύπτουν ότι ο εν λόγω εικοσαήμερος «πρωτοσέλιδος πόλεμος», κατά ένα μεγάλο μέρος του, είναι πόλεμος επικοινωνιακός. Στημένος. Κι απ’ τις δυό πλευρές. Με κάποιο προσδόκιμο όφελος και για τους δυο… πρωτοσέλιδους «εμπόλεμους», ασφαλώς:
Σημείο πρώτο: οι θορυβώδεις διαξιφισμοί των «εμπολέμων», επιθετικοί ή αμυντικοί, μεταβάλλονται σε καθημερινούς πρωτοσέλιδους τίτλους και θέματα, αποκλειστικά και μόνο από τα ελεγχόμενα – από τις κυβερνήσεις των «εμπολέμων» Μητσοτάκη και Ερντογάν – ΜΜΕ.
Σημείο δεύτερο: Στα ολίγα ελληνικά και στα ελάχιστα τουρκικά αδέσμευτα ΜΜΕ, καθώς και στο διεθνή Τύπο, οι συγκεκριμένοι θορυβώδεις διαξιφισμοί των «εμπολέμων», δυό – τρεις μόνο φορές (κατά τη διάρκεια του «εικοσαήμερου πρωτοσέλιδου πολέμου») εξασφάλισαν πρωτοσέλιδες θέσεις. Κατά τα λοιπά, δεν υπήρχαν και, όταν υπήρχαν, τους εύρισκες στην πραγματική δημοσιογραφική τους διάσταση: στον ποιοτικό και ποσοτικό χώρο που τους άρμοζε.
Σημείο τρίτο: Και οι δυό πρωτοσέλιδοι «εμπόλεμοι», και ο Ερντογάν και ο Μητσοτάκης, είναι πρόεδροι κυβερνήσεων υπό ασφυκτική πίεση εξαιτίας της σοβαρής οικονομικής κρίσης που αντιμετωπίζουν οι χώρες τους, αλλά και των εθνικών εκλογών που πλησιάζουν απειλητικά και για τους δυό…
«Ο Ερντογάν μπορεί να κάνει τα πάντα προκειμένου να αποσπάσει την προσοχή των Τούρκων από τα πολιτικά προβλήματα στο εσωτερικό της χώρας - ακόμη κι έναν πόλεμο ενάντια στην Ελλάδα», υποστηρίζει, προφανώς υπερβάλλοντας, ο ελληνικής καταγωγής αρχισυντάκτης της γερμανικής Münchner Merkur, Γιώργος Αναστασιάδης.
Ο Μητσοτάκης, απ’ την άλλη, παίζει το παιγνίδι του Τούρκου: σηκώνει το γάντι απαντώντας στον «πόλεμο» με «πόλεμο», προκειμένου να αποσπάσει κι αυτός, όπως κι εκείνος, την προσοχή των Ελλήνων από τα αβάσταχτα πολιτικοοικονομικά προβλήματα που έχει σπείρει στο εσωτερικό της χώρας…
Μιμείται τον Τούρκο, λες και κάποιοι από τις ορδές των επικοινωνιακών συμβούλων του φώναξαν: Κυριάκο, καν’ το όπως ο Ερντογάν!..
*******
Η διαφορά είναι ότι, για την Τουρκία, η εξωτερική πολιτική ήταν πάντα σε άμεση συνάρτηση με την πολιτική κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας, στοχεύοντας το διεθνές τερπνόν μετά του εθνικού ωφελίμου: «Σήμερα, δημοσκοπήσεις δείχνουν ομόφωνα σημαντική υστέρηση ( 10 ποσοστιαίες μονάδες ή περισσότερο) για τον πρόεδρο Ερντογάν στις επερχόμενες εκλογές», γράφει σε άρθρο του στο Carnegie Europe ο ειδικός ερευνητής των εξελίξεων στη Μέση Ανατολή και την Τουρκία, Ζακ Πιερινί:
«Δεδομένης της απροθυμίας του Τούρκου προέδρου να ξεπεράσει το αδιέξοδο της οικονομικής και νομισματικής πολιτικής, ένας από τους λίγους τρόπους για να καλύψει τη διαφορά με τον συνασπισμό της αντιπολίτευσης είναι να παίζει τον ρόλο του ισχυρού άνδρα στη διεθνή σκηνή», συνεχίζει..
Υπαινισσόμενος εντέλει ότι, στο πλαίσιο αυτού του ρόλου (του ρόλου του ισχυρού ανδρός στη διεθνή σκηνή), ο Ερντογάν δεν δίστασε να πυροδοτήσει ακόμα και την κρίση στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ (εμποδίζοντας τις υποψηφιότητες για ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας) «καθοδηγούμενος από εσωτερικές σκέψεις».
Ο δικός μας, πάλι (ναι, ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης), χωρίς εθνικό κέρδος κέρατα: ασκεί εξωτερική πολιτική ιδιωτικής χρήσεως, όπως είπε ο Αλέξης Τσίπρας, μόνο και μόνο να επιβιώσει εκλογικά: «Η ένταση στα ελληνοτουρκικά αποτελεί μία ευκαιρία η ΝΔ να απευθυνθεί στην απογοητευμένη παραδοσιακή κεντροδεξιά, καταπολεμώντας τον κίνδυνο χαλαρής ψήφου λόγω ακρίβειας», μας πληροφορούσε προ ημερών η αρχισυντάκτρια του «News247», Βίκη Σαμαρά.
Όπερ έδει δείξαι: ο Έλληνας πρωθυπουργός είχε κηρύξει ήδη τον ελληνοτουρκικό… πρωτοσέλιδο πόλεμο με στόχο να αποσπάσει την προσοχή των Ελλήνων από τα πολιτικά προβλήματα στο εσωτερικό της χώρας και να συσπειρώσει τους ακροδεξιούς και κεντροδεξιούς ψηφοφόρους της ΝΔ μέσω… Τουρκίας. Λες και κάποιοι από τις ορδές των επικοινωνιακών συμβούλων του τού φώναξαν: Κυριάκο, καν’ το όπως ο Ερντογάν!..
Το τελευταίο εικοσαήμερο μαίνεται ένας ελληνοτουρκικός πρωτοσέλιδος πόλεμος. Τον ονομάζω «πρωτοσέλιδο πόλεμο» σχηματικά, προκειμένου να δείξω ότι είναι ένας πόλεμος ακήρυχτος και αναίμακτος αφού, προς το παρόν τουλάχιστον, το θέατρο του εν λόγω πολέμου είναι οι πρώτες σελίδες των εντύπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ.
Σ’ αυτόν τον πρωτοσέλιδο πόλεμο, οι βασικοί εμπόλεμοι είναι δύο. Ο Τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν απ’ τη μία και ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης απ’ την άλλη: μια, και δυό, και τρεις φορές την ημέρα ο πρώτος εκτοξεύει πρωτοσέλιδα τοξικά πυρά… κρότου-λάμψης κατά του δεύτερου: «Θα πάθετε ό,τι και οι πρόγονοί σας πριν από 100 χρόνια». Ή, «Δεν υπάρχει πια για μένα Μητσοτάκης». Ή, «Τα λόγια σου είναι γεμάτα ψέματα – είσαι άνανδρος».
Κι εκείνος, πάντα… «περήφανος, ψύχραιμος, και νηφάλιος», τα αποκρούει. Πρωτοσέλιδα πάντα, υπό μορφήν τίτλων: «Η ιστορία δεν ξαναγράφεται επειδή κάποιος την φτιάχνει αυθαίρετα στο μυαλό του». Ή, «Η προκλητική ρητορική να μη γίνει ένταση στο πεδίο». Ή, «Κάποιοι νομίζουν πως με στρατιωτική ισχύ μπορούν να συνθλίψουν το ανθρώπινο πνεύμα»…
Ειλικρινά, δεν είμαι σε θέση να σας πω αν ο συγκεκριμένος «πρωτοσέλιδος πόλεμος» μεταξύ Μητσοτάκη – Ερντογάν έχει κάποιο, ελάχιστο έστω, αντίκρισμα στην πραγματικότητα των ελληνοτουρκικών διπλωματικών σχέσεων του παρόντος. Ούτε, βέβαια, σε όσα συμβαίνουν στο… πεδίο (τον εναέριο και θαλάσσιο συνοριακό χώρο μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας, δηλαδή), που λέει και ξαναλέει ο παίζοντας τον στρατηγό Πάττον ο Μητσοτάκης. Αλίμονο, αν συνέβαινε κάτι εκεί, θα πόναγε – θα το είχαμε πάρει χαμπάρι, ελπίζω. Και εμείς και οι γείτονες…
*******
Ωστόσο, ως έμπειρος δημοσιογράφος, μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως τα σημεία του συγκεκριμένου ειδησεογραφικού… πρότζεκτ, αποκαλύπτουν ότι ο εν λόγω εικοσαήμερος «πρωτοσέλιδος πόλεμος», κατά ένα μεγάλο μέρος του, είναι πόλεμος επικοινωνιακός. Στημένος. Κι απ’ τις δυό πλευρές. Με κάποιο προσδόκιμο όφελος και για τους δυο… πρωτοσέλιδους «εμπόλεμους», ασφαλώς:
Σημείο πρώτο: οι θορυβώδεις διαξιφισμοί των «εμπολέμων», επιθετικοί ή αμυντικοί, μεταβάλλονται σε καθημερινούς πρωτοσέλιδους τίτλους και θέματα, αποκλειστικά και μόνο από τα ελεγχόμενα – από τις κυβερνήσεις των «εμπολέμων» Μητσοτάκη και Ερντογάν – ΜΜΕ.
Σημείο δεύτερο: Στα ολίγα ελληνικά και στα ελάχιστα τουρκικά αδέσμευτα ΜΜΕ, καθώς και στο διεθνή Τύπο, οι συγκεκριμένοι θορυβώδεις διαξιφισμοί των «εμπολέμων», δυό – τρεις μόνο φορές (κατά τη διάρκεια του «εικοσαήμερου πρωτοσέλιδου πολέμου») εξασφάλισαν πρωτοσέλιδες θέσεις. Κατά τα λοιπά, δεν υπήρχαν και, όταν υπήρχαν, τους εύρισκες στην πραγματική δημοσιογραφική τους διάσταση: στον ποιοτικό και ποσοτικό χώρο που τους άρμοζε.
Σημείο τρίτο: Και οι δυό πρωτοσέλιδοι «εμπόλεμοι», και ο Ερντογάν και ο Μητσοτάκης, είναι πρόεδροι κυβερνήσεων υπό ασφυκτική πίεση εξαιτίας της σοβαρής οικονομικής κρίσης που αντιμετωπίζουν οι χώρες τους, αλλά και των εθνικών εκλογών που πλησιάζουν απειλητικά και για τους δυό…
«Ο Ερντογάν μπορεί να κάνει τα πάντα προκειμένου να αποσπάσει την προσοχή των Τούρκων από τα πολιτικά προβλήματα στο εσωτερικό της χώρας - ακόμη κι έναν πόλεμο ενάντια στην Ελλάδα», υποστηρίζει, προφανώς υπερβάλλοντας, ο ελληνικής καταγωγής αρχισυντάκτης της γερμανικής Münchner Merkur, Γιώργος Αναστασιάδης.
Ο Μητσοτάκης, απ’ την άλλη, παίζει το παιγνίδι του Τούρκου: σηκώνει το γάντι απαντώντας στον «πόλεμο» με «πόλεμο», προκειμένου να αποσπάσει κι αυτός, όπως κι εκείνος, την προσοχή των Ελλήνων από τα αβάσταχτα πολιτικοοικονομικά προβλήματα που έχει σπείρει στο εσωτερικό της χώρας…
Μιμείται τον Τούρκο, λες και κάποιοι από τις ορδές των επικοινωνιακών συμβούλων του φώναξαν: Κυριάκο, καν’ το όπως ο Ερντογάν!..
*******
Η διαφορά είναι ότι, για την Τουρκία, η εξωτερική πολιτική ήταν πάντα σε άμεση συνάρτηση με την πολιτική κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας, στοχεύοντας το διεθνές τερπνόν μετά του εθνικού ωφελίμου: «Σήμερα, δημοσκοπήσεις δείχνουν ομόφωνα σημαντική υστέρηση ( 10 ποσοστιαίες μονάδες ή περισσότερο) για τον πρόεδρο Ερντογάν στις επερχόμενες εκλογές», γράφει σε άρθρο του στο Carnegie Europe ο ειδικός ερευνητής των εξελίξεων στη Μέση Ανατολή και την Τουρκία, Ζακ Πιερινί:
«Δεδομένης της απροθυμίας του Τούρκου προέδρου να ξεπεράσει το αδιέξοδο της οικονομικής και νομισματικής πολιτικής, ένας από τους λίγους τρόπους για να καλύψει τη διαφορά με τον συνασπισμό της αντιπολίτευσης είναι να παίζει τον ρόλο του ισχυρού άνδρα στη διεθνή σκηνή», συνεχίζει..
Υπαινισσόμενος εντέλει ότι, στο πλαίσιο αυτού του ρόλου (του ρόλου του ισχυρού ανδρός στη διεθνή σκηνή), ο Ερντογάν δεν δίστασε να πυροδοτήσει ακόμα και την κρίση στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ (εμποδίζοντας τις υποψηφιότητες για ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας) «καθοδηγούμενος από εσωτερικές σκέψεις».
Ο δικός μας, πάλι (ναι, ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης), χωρίς εθνικό κέρδος κέρατα: ασκεί εξωτερική πολιτική ιδιωτικής χρήσεως, όπως είπε ο Αλέξης Τσίπρας, μόνο και μόνο να επιβιώσει εκλογικά: «Η ένταση στα ελληνοτουρκικά αποτελεί μία ευκαιρία η ΝΔ να απευθυνθεί στην απογοητευμένη παραδοσιακή κεντροδεξιά, καταπολεμώντας τον κίνδυνο χαλαρής ψήφου λόγω ακρίβειας», μας πληροφορούσε προ ημερών η αρχισυντάκτρια του «News247», Βίκη Σαμαρά.
Όπερ έδει δείξαι: ο Έλληνας πρωθυπουργός είχε κηρύξει ήδη τον ελληνοτουρκικό… πρωτοσέλιδο πόλεμο με στόχο να αποσπάσει την προσοχή των Ελλήνων από τα πολιτικά προβλήματα στο εσωτερικό της χώρας και να συσπειρώσει τους ακροδεξιούς και κεντροδεξιούς ψηφοφόρους της ΝΔ μέσω… Τουρκίας. Λες και κάποιοι από τις ορδές των επικοινωνιακών συμβούλων του τού φώναξαν: Κυριάκο, καν’ το όπως ο Ερντογάν!..
- το κείμενο του Ν. Τσαγκρή είναι από το μπλογκ Τα Ρέστα μου