Ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος δεν γράφει πια. Τουλάχιστον δεν γράφει όσο έγραφε. Σε ποσότητα εννοείται, γιατί σε ποιότητα η πένα του –ή το πληκτρολόγιό του– παραμένει ψηλά και είναι στις κορυφαίες από πλευράς προσέλκυσης αναγνωστών στον χώρο του Τύπου και του Διαδικτύου. Είναι πλέον «Ολιγογράφος» όπως τιτλοφορεί το κείμενο που ανάρτησε στο «Ημερολόγιό» του στο οποίο εξηγεί: «Οτιδήποτε πάω να γράψω, μου φαίνεται θόρυβος ή υποκρισία. Ίσως πάντα ήταν και λίγος θόρυβος και λίγη υποκρισία όσα έγραφα, αλλά τουλάχιστον δεν είχα καθαρή συνείδηση ότι τα διέπραττα».
Εν τέλει, παραδέχεται ότι «έρχεται μια εποχή που δεν γράφεις μόνο για το μεγάλο κοινό, αλλά για καμιά εκατοστή ανθρώπους που εκτιμάς. Μόνο για αυτούς. Και γράφεις (θες να γράψεις) για να νιώσεις κι εσύ λίγο ζωντανός. Να ανακαλύψεις κάτι που δεν ήξερες― something rich and strange στον ακύμαντο βυθό σου».
Μια σειρά από λόγοι εξηγούν πώς συμβαίνει αυτό. Επιλέγουμε δύο από τους τέσσερις βασικούς που παραθέτει ο Τσαγκαρουσιάνος:
- «Μετά τα 60 αρχίζουν και πεθαίνουν πολλοί που ήξερες. Αυτό σε σαστίζει. Εκτός του ότι χάνεις μερικούς καλούς συνομιλητές, σε σοβαρεύει ο θάνατος».
- «Σε μια εποχή των άκρων (από τη μια μεριά ωκεανοί σαχλότητας κι ανέξοδης αποψάρας, από την άλλη πρωτοποριακός καλπασμός των επιστημών) συνειδητοποιείς τα κενά σου. Κι αν είσαι στοιχειωδώς έντιμος, μιλάς μόνο για αυτά που κατέχεις».
** Διαβάστε εδώ ολόκληρο το κείμενο του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου στο lifo.gr
- από το Harddog
