Καθώς ο λαός ξαναλέει το ψωμί ψωμάκι και η χώρα καταβυθίζεται για μια ακόμα φορά σε καθεστώς δημοσιονομικής ανισορροπίας, οι πολιτικοί μας ταγοί περί την ηγεμονία τους επί εκλογικών περιοχών και παρατάξεων τυρβάζουν. Και συνεδριάζουν, και συσκέπτονται, και επιχειρούν, και διεκδικούν: σαν γαιοκτήμονες που ονειρεύονται να επεκτείνουν τα όριά των κτημάτων τους εισβάλλοντας στα χωράφια του γείτονα…
Οι τρεις… μεγαλοτσιφλικάδες, κυρίως: ο Κυριάκος, ο Αλέξης και ο μπαλαντέρ, τουτέστιν ο νεόκοπος ηγέτης του ΚΙΝΑΛ Νίκος Ανδρουλάκης, τον οποίο και οι δυό «μονομάχοι» λογάριαζαν για συγκυβερνητικό μπαλαντέρ. Εκείνος όμως, απ’ τη στιγμή που φόρεσε ξανά την κονκάρδα με τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ, έπαθε… Ανδρέα Παπανδρέου. Και άρχισε να φαντασιώνεται ηγεμονία επί μιας –κάποιας– «Δημοκρατικής Παράταξης» με καπελωμένες τις… λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις: «Επέστρεψαν οι προσδοκίες να γίνει ξανά η Δημοκρατική Παράταξη, μαζί με τις δυνάμεις της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, της ανανεωτικής αριστεράς και των κινημάτων της οικολογίας, η φωνή της δημιουργικής Ελλάδας. Της Ελλάδας της προόδου, της αλληλεγγύης και της ανάπτυξης».
Λογαριάζοντας χωρίς τον ξενοδόχο, φυσικά. Γιατί, όπως έλεγε κάποτε ο Μάνος Χατζιδάκις, οι πολιτικές παρατάξεις βασίζονται πάνω σε μια φορτισμένη παρεξήγηση των μαζών: «Οι μάζες νομίζουν πως εκπροσωπούνται και οι παρατάξεις με τη σειρά τους νομίζουν ότι… εκπροσωπούν. Λάθος καλοπροαίρετο που, όμως, δημιουργεί κακοπροαίρετες σχέσεις που υποσκάπτουν τη δομή της πολιτείας και της προσδίδουν όψη ετοιμόρροπου νεοκλασικού μεγάρου…».
*******
Ο Κυριάκος, απ’ την άλλη, γνωρίζοντας την καταγεγραμμένη στις αληθινές δημοσκοπήσεις ελεύθερη πτώση του που καθιστά ανέφικτο τον δεδηλωμένο πόθο του για αυτοδυναμία του κόμματός του, το παλεύει επιχειρώντας επικοινωνιακή (σ.σ.: τι άλλο;) επαναφορά στο κέντρο. Φαντασιωνόμενος κι αυτός(!) εκλογική ηγεμονία επί της κεντρώας περιοχής της Δημοκρατικής Παράταξης: «Χωρίς το κέντρο εκλογές δεν κερδίζεις», αποκάλυψε… ανέμελα στην πρόσφατη συνέντευξή του στο Βήμα.
Τις επόμενες δε ημέρες, στο συνέδριο της ΝΔ, οριοθέτησε τη στρατηγική του… φαντασίωση ως εξής: «Για να αποκλειστεί ο εφιάλτης (σ.σ.: η απώλεια της αυτοδυναμίας λόγω… απλής αναλογικής) πρέπει να αντιμετωπίσουμε την πρόκληση (σ.σ.: του εκλογικού νόμου) στην πρώτη κάλπη. Γι’ αυτό, «η ΝΔ δυναμώνει τον ενωτικό της χαρακτήρα ως το προοδευτικό κεντροδεξιό κόμμα που θα συγκλίνουν όλα τα ρεύματα που θεωρούν εθνική αναγκαιότητα μια σταθερή (!) Ελλάδα»…
Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φόρα που ηγέτης της Νέας Δημοκρατίας φαντασιώνεται ηγεμονία επί της Δημοκρατικής Παράταξης. Το έκανε κι ο προηγούμενος, ο Αντώνης Σαμαράς, λίγο πριν την αποδρομή της κυβέρνησής του (τον Σεπτέμβριο του 2014) υπό την πίεση του επελαύνοντος, τότε, Αλέξη Τσίπρα, με εκείνο το γελοίο και ανιστόρητο «εμείς είμαστε η Δημοκρατική Παράταξη»…
Το οποίο, εμείς οι δημοσιογράφοι της κεντροαριστερής πιάτσας, είχαμε εισπράξει ως μία ακόμα, την έσχατη ίσως, σπασμωδική απόπειρα πολιτικής εξαπάτησης του Αντώνη Σαμαρά. Αυτή τη φορά, όχι μόνο του εκλογικού σώματος αλλά και της ίδιας της «παράταξής» του: των καραμανλικών στελεχών της, ενώπιον των οποίων εκστόμισε την συγκεκριμένη μπαλαφάρα…
*******
Θυμάμαι πως η διασκεδαστική πλευρά της συγκεκριμένης μπαλαφάρας Σαμαρά είχε πάρει διαστάσεις φαρσοκωμωδίας, με την αντίδραση του συντρόφου και συγκυβερνήτη του Ευάγγελου Βενιζέλου. Και των στελεχών της… παράταξής του: «Φτάνει πια, κύριε Σαμαρά» (αυτό δεν τόλμησαν να το πουν), «ας σεβόμαστε τις έννοιες και την ιστορία» (αυτό το είπαν), «εμείς είμαστε η Δημοκρατική Παράταξη»!..
Μάλιστα! Η Δημοκρατική Παράταξη της τάξεως του 5%, σχολίαζαν γελώντας τα κεντροαριστερά δημοσιογραφικά πλήθη. Και στο καπάκι, «δυό γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα»…
Ωστόσο, η επιστήμη μας λέει ότι η μπαλαφάρα Σαμαρά και η γελοία διαμάχη του με τον Ευάγγελο Βενιζέλο για την… ιδιοκτησία της Δημοκρατικής Παράταξης – όσο και οι τωρινοί διαγκωνισμοί μεταξύ Κυριάκου, Αλέξη και… «μπαλαντέρ» για τον έλεγχό της – δεν συνιστούν καμιά πρωτοτυπία: έχουν τις ρίζες τους «στην περίοδο ανάπτυξης των τριών ιδεολογιών του σύγχρονου κόσμου (του «συντηρητισμού», του «φιλελευθερισμού» και του «σοσιαλισμού») και επαναλαμβάνονται διαρκώς στη διάρκεια δυόμισι αιώνων πολιτικής ιστορίας (1789 – 2022).
Οφείλω να σας πω, επίσης, ότι το μόνο ουσιώδες που απέμεινε απ’ αυτή τη γελοία κόντρα Σαμαρά – Βενιζέλου που σας θύμισα, είναι μια ρήση του τότε εκπρόσωπου Τύπου του ΠΑΣΟΚ, Δ. Καρύδη: «Η δημοκρατική παράταξη ήταν και είναι ιστορικά και ιδεολογικά η «άλλη» παράταξη σε σχέση με τη ΝΔ», είχε δηλώσει εμφατικά. Παραδεχόμενος ότι η «Δημοκρατική Παράταξη» της εποχής (ως… η «άλλη παράταξη σε σχέση με τη ΝΔ) ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ!...
Όπως και σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ!.. Ανεξάρτητα αν ο τρίτος – της παρέας των… «μεγαλοτσιφλικάδων», που λέγαμε– ο πρόεδρος της «άλλης παράταξης σε σχέση με τη ΝΔ», Αλέξης, Τσίπρας, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί δηλώνει με περισσή ακρίβεια ότι το κόμμα του «καταλαμβάνει προνομιακό χώρο στη Δημοκρατική Παράταξη, ωστόσο δεν έχει την αποκλειστικότητά της»…
Κι ας έχει κατακτήσει με την αξία του – κι όχι με ξένες πλάτες – τον τίτλο του πλέον δημοφιλούς και αδιαμφισβήτητου ηγέτη της Δημοκρατικής Παράταξης μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου.
