Όταν ήμουνα πιτσιρικάκι, λέγανε τα γατόνια οι δημοσιογράφοι ότι την Ελλάδα κάτω από τα Τέμπη την κυβερνούσε ο Λαμπράκης και πάνω από τα Τέμπη ο Βελλίδης. Με το «Βήμα» και τα «Νέα» ο πρώτος,με τη «Μακεδονία» και τη «Θεσσαλονίκη» ο δεύτερος. Ότι, ας πούμε, ανεβοκατεβάζανε κυβερνήσεις και ότι δεν κουνιότανε φύλλο δίχως την έγκρισή τους. Πράγμα που ίσχυε ως ένα βαθμό για τον Χρήστο Λαμπράκη, μιας και η αλήθεια είναι ότι πάνω απ’ όλα τον ενδιέφερε το Μέγαρο, και σαφώς για τον Ιωάννη Βελλίδη που θα μπορούσε κανείς να τον αποκαλέσει και «Μακεδονάρχη».
Έφυγε νωρίς όμως, στα 69 του χρόνια το 1978 και δύο έτη αργότερα ανέλαβε την αυτοκρατορία του η κόρη του Κατερίνα. Στα 33 της μόλις και αφού είχε αποφοιτήσει από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Γενεύης και από το Τμήμα Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου της Σορβόνης. Με καλές προθέσεις όπως έχουν να λένε όλοι όσοι τη γνώρισαν, αλλά παντελώς άπειρη τόσο από καταστάσεις βυζαντινής δολοπλοκίας όσο και από διοίκηση επιχειρήσεων Τύπου. Το αποτέλεσμα; Μια δεκαπενταετία που θύμιζε πάρα πολύ την τριετία της διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ από το 1993 ως το 1996. Με όλα τα συμπαρομαρτούντα, καταλαβαινόμαστε υποθέτω και παραπάνω να μη λέμε γιατί υπάρχουν και τα προσωπικά δεδομένα.
Πολύς κόσμος πέρασε υπέροχα στη Θεσσαλονίκη σ’ εκείνο το χρονικό διάστημα και δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να βγει και να πει στα ίσια ότι η Κατερίνα Βελλίδη τον έβλαψε με τη θέλησή της. Όταν χρειάστηκε στήριξη, ωστόσο, δεν κατάφερε να τη βρει και ενώ για άλλους το χρήμα έρρεε, για το συγκρότημά της δεν υπήρχε δεκάρα τσακιστή.
Και κάπως έτσι οδηγήθηκε στην έξοδο από τον οργανισμό που είχε χτίσει ο πατέρας της και στην συνακόλουθη απομόνωση στην Αθήνα. Με το τοπίο στα ΜΜΕ της Θεσσαλονίκης να αλλάζει ραγδαία και τους παίκτες των Αθηνών να ανεβαίνουν τα Τέμπη για νέες κατακτήσεις. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία για άλλη φορά…
Χρήστος Ξανθάκης
medioΠΙΛΑΦΟ / Newpost
