Συμβαίνουν αυτά τα απροσδόκητα και [σου] αλλάζουν τη ζωή: τον ψυχισμό και τη διανοητική ακεραιότητα. Μήπως απροσδόκητος δεν ήταν, πριν από σχεδόν δυόμισι χρόνια, ο καρκινικός άγριος άνεμος που εισχώρησε με τόση βία στα σωθικά της κόρης μου, μαραίνοντας και ταπεινώνοντας τα έως εκείνη την ώρα υγιή όργανά της; Για τούτο με λύπησε περισσότερο η καταστροφή της βουκαμβίλιας: μου θύμισε την κόρη μου· την ώρα της πλήρους άνθησής της, τη στιγμή που ήταν έτοιμη να παραδώσει τους καρπούς της επιστήμης της, τον καιρό που έλαμπε από χαρά, κατειλημμένη από πάθη γνωστικά [και σωματικά], τότε λοιπόν δέχτηκε την απρόσμενη επίθεση από βαριά ασθένεια· πάλεψε με γενναιότητα, όλοι παλέψαμε μαζί της, αλλά ο άνεμος ήταν θυελλώδης, σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά του -σαν την ταπεινή βουκαμβίλια στο μπαλκόνι, που έσβησε και αυτή. Κόρη μου, βουκαμβίλια μου.
- από κείμενο του Γιώργου Σταματόπουλου στην Εφημερίδα των Συντακτών