Είναι μεσημέρι μιας ηλιόλουστης καθημερινής στο κέντρο της Αθήνας. Περπατάω στην σκεπασμένη από δέντρα οδό Μάρκου Μουσούρου στο Μετς και μπροστά μου, στα τρία μέτρα, προπορεύεται ο Φοίβος Δεληβοριάς. Φοράει ένα ροζ φλοράλ πουκάμισο που τον κάνει να γίνεται ένα με τις ανθισμένες μυγδαλιές γύρω του, αλλά, την ίδια στιγμή, μαγικώ τω τρόπω, τον κάνει και να ξεχωρίζει από όλο τον περίγυρό του –όπως δηλαδή συνέβαινε πάντα στη ζωή του.
Όση ώρα προχωράει μπροστά, ο Φοίβος σιγοτραγουδάει ένα αγαπημένο του κομμάτι. Πιάνει την μελωδία, σταματάει, μετά διορθώνει λίγο τον εαυτό του στους στίχους και μετά την ξαναρχίζει, πιάνοντας την από το σημείο που την άφησε και φτου και από την αρχή σε αυτήν την ιδιότυπη Κύρου Ανάβαση μέχρι το σημείο της προσυνεννοημένης μας φωτογράφησης.
Ξαφνικά, ο Φοίβος σταματά να περπατάει, γυρνάει, με κοιτάει και μου κάνει νόημα με τα μάτια του προς τα πάνω, δείχνοντάς μου με το βλέμμα του τα ανθισμένα δέντρα. Την ωρίμανση της Φύσης.
Θα’ ναι σαν να μπαίνει η Άνοιξη.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο της καριέρας του βρίσκεται και ο ίδιος ο Φοίβος με το νέο του άλμπουμ, με τίτλο «ΑΝΙΜΕ»: την φάση της απόλυτης καλλιτεχνικής ωρίμανσης, λίγο πριν τα 48 του χρόνια, στο απόλυτο καταστάλαγμα της μουσικής του ταυτότητας.
