Η επίσκεψη του πρωθυπουργού στις Ηνωμένες Πολιτείες αποτελεί αναμφισβήτητα ένα κορυφαίο πολιτικό γεγονός. Ο Κυρ. Μητσοτάκης είχε τη μεγαλύτερη ευκαιρία που μπορούσε να του δοθεί -πλην κάποιων γενικόλογων αναφορών που έκανε- για να υπογραμμίσει από αμερικανικό έδαφος στην ηγεσία των ΗΠΑ και σε ολόκληρο τον κόσμο τα εθνικά συμφέροντά μας και τις κόκκινες γραμμές που τα περικλείουν, πέραν των οποίων ουδεμία υποχώρηση είναι νοητή.
Αναμενόμενο. Από τότε που ανέλαβε πρωθυπουργός διατρανώνει σε όλους τους τόνους και με κάθε ευκαιρία ότι η Ελλάδα είναι δεδομένος και αξιόπιστος σύμμαχος των ΗΠΑ. Ολο το προηγούμενο χρονικό διάστημα και ειδικά από τότε που ξεκίνησε η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία δεν κάνει τίποτε άλλο από το να αποδεικνύει ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική είναι ο αντίλαλος της αμερικανικής.
Την περασμένη Πέμπτη ο Κυρ. Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του έφεραν και κύρωσαν στη Βουλή την ελληνοαμερικανική «αμυντική» συμφωνία ώστε να είναι σε θέση ο πρωθυπουργός να δείξει στους Αμερικανούς συνομιλητές του και στον πρόεδρο Μπάιντεν πόσο πιστός σε αυτούς είναι. Δεν άφησε εκκρεμότητες. Ο,τι του ζήτησαν το έπραξε.
Πριν συναντηθεί με τον Αμερικανό πρόεδρο ο Κυρ. Μητσοτάκης μίλησε σε διάφορα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης. Κράτησε χαμηλούς τόνους απέναντι στην Τουρκία αρκούμενος μόνο να πει πως «οι ΗΠΑ κατανοούν ποιοι είναι οι αξιόπιστοι εταίροι στην περιοχή». Το κατανοούν αλλά πράττουν πάντα με βάση αυτό που τις συμφέρει. Αυτό ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν το καταλαβαίνει. Αρκείται στον ρόλο του επαίτη με την ελπίδα πως ο μεγάλος σύμμαχος θα τον ελεήσει. Θλίψη.
Το αποκορύφωμα ήταν όσα δημόσια είπε ο πρωθυπουργός πριν από τις κατ' ιδίαν συνομιλίες με τον Τζο Μπάιντεν. Ούτε λέξη για τα εθνικά θέματα και συμφέροντα. Κουβέντα για τα ελληνοτουρκικά. (Κάτι θυμήθηκε αργότερα στις ομιλίες πριν από τον δείπνο.) Αποθέωση του συνθήματος της υποτέλειας: «Είμαστε αξιόπιστος εταίρος». Είπε ακόμη ότι Ελλάδα και ΗΠΑ «αντιμετωπίζουμε, ενωμένοι, την πρόκληση της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία».
Προφανώς για τον Κυρ. Μητσοτάκη το μέγιστο πρόβλημα της χώρας που έπρεπε να μοιραστεί με την αμερικανική ηγεσία είναι το ουκρανικό. Δεν χωράει αμφιβολία πως γυρίσαμε πολλά χρόνια πίσω στην εξωτερική πολιτική. Πρόκειται για την εξωτερική πολιτική της επαιτείας και των «yesmen». Μια πολιτική που μόνο δεινά έφερε.