Γράφει ο Κώστας Αργυρός
Θα μπορούσε η ΕΡΤ να μεταδίδει και ασπρόμαυρα την όλη παράσταση, που με τόση ζέση και τόσο στόμφο προσπάθησε να παρουσιάσει από την Ουάσιγκτον. Μπορεί να έβγαζε και καλύτερο αποτέλεσμα τεχνικά ή έστω να καμουφλάριζε τις αδυναμίες της. Γιατί τα όσα ακούσαμε από τον Ελληνα πρωθυπουργό μας, μαζί με το ομόφωνο λιβάνισμα των «εκλεκτών καλεσμένων» στο στούντιο μας θύμισαν άλλες περασμένες δεκαετίες. Τότε που οι ελληνικές υπηρεσίες χρειάζονταν την άδεια της αμερικανικής πρεσβείας για να εκδώσουν ακόμα και ένα απλό πιστοποιητικό.
Προφανώς και η σχέση της Ελλάδας με τις ΗΠΑ είναι πρωτεύουσας σημασίας. Δε μπορεί να έχει κανείς ψευδαισθήσεις περί αυτού. Ωστόσο από εκεί μέχρι την εικόνα του φτωχοσυμπέθερου, που σε κάθε ευκαιρία επισημαίνει πόσο υπάκουος και αξιόπιστος είναι και το διανθίζει όλο αυτό και με εκδήλωση προθυμίας για αγορά ακόμα περισσότερων αμερικανικών οπλικών συστημάτων από μια υπερχρεωμένη χώρα, η απόσταση είναι τεράστια και γεμάτη… λακούβες.
Είναι υποτιμητικό για τη χώρα ο μόνος προσδιορισμός της εξωτερικής της πολιτικής να είναι η πίστη της στο ΝΑΤΟ και η ολοκληρωτική ταύτισή της με τις επιλογές της αμερικανικής διοίκησης. Αν πράγματι πιστεύουμε στη στρατηγική μας γεωπολιτικά θέση, στη σημασία του ρόλου μας ως ενεργειακή πύλη, δεν χρειάζεται να λέμε σε όλα ΝΑΙ, προσδοκώντας απλά ένα φιλικό χαμόγελο και ένα χτύπημα στην πλάτη για την καλή μας διαγωγή.
Είναι επίσης τραγελαφικό από τη μια να προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι είμαστε πιο «σίγουροι» σύμμαχοι από το αυταρχικό καθεστώς Ερντογάν (αλήθεια αυτό είναι το μέτρο σύγκρισής μας;) και από την άλλη να μην τολμάμε να μιλήσουμε δημόσια για το τι πραγματικά επιδιώκουμε. Ισως γιατί ούτε εμείς το ξέρουμε. Τα περί πραγμάτων που «λέγονται πίσω από τις κλειστές πόρτες και καλύτερα να μένουν εκεί» είναι φτηνές επικοινωνιακές χαντρούλες για χορτοφάγους ιθαγενείς. Οι δημόσιες τοποθετήσεις του κ. Μητσοτάκη θα ήταν εξαιρετικές αν επρόκειτο για έναν υπουργό Τουρισμού, που προσπαθεί να κερδίσει πελάτες για μια ολιγοήμερη κρουαζιέρα στο Αιγαίο. Διαπιστώσεις, αυτοέπαινοι, γενικολογίες.
Σε ένα πράγμα έχει δίκιο ο πρωθυπουργός. Η χώρα μετατρέπεται σε «προπύργιο» της αμερικανονατοϊκής πολιτικής. Και μάλιστα εθελοντικά. Το μόνο που ενδιαφέρει αυτή την κυβέρνηση είναι τα μοτίβα στις γραβάτες, οι κοινές φωτογραφήσεις και οι «πλούσιοι συμβολισμοί» που διαρρέει ο μηχανισμός της προπαγάνδας στα ΜΜΕ, τα οποία πρόθυμα τους αναπαράγουν, ως «πεμπτουσία» της εξωτερικής πολιτικής.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος από αυτή την ετερόφωτη και ετεροπροσδιοριζόμενη πολιτική είναι ότι κινείται χωρίς καμιά πυξίδα, περιμένοντας απλώς να λάβει οδηγίες πλεύσης από την Ουάσιγκτον. Η οποία ως γνωστόν ποτέ δεν έπαψε να εκτιμά το ρόλο, το μέγεθος και τη θέση της Τουρκίας, που (τι να κάνουμε;) είναι και αυτή γεωστρατηγικά και ενεργειακά σημαντική για τις ΗΠΑ.
- το κείμενο του Κ. Αργυρού είναι από το politicus.gr