Στον καιρό της «Λιλιπούπολης» συνέβαιναν πράγματα και θαύματα. Όχι ότι όλα έπνεαν πρίμα στη χώρα, ούτε είχε κοπεί ο ομφάλιος λώρος του ραδιομεγάρου της ΕΡΤ από τους κυβερνητικούς θώκους. Αλλά στον πρώτο όροφο του πολυδαίδαλου κτηρίου ανέμιζε η παντιέρα του χατζιδακικού Τρίτου κι εκεί το πολιτιστικό μοντέλο που εφάρμοσε ο κορυφαίος συνθέτης άνθιζε ανάμεσα στη «Ρόζα Ροζαλία» και στο «Χρυσαλιφούρφουρο» επιδιώκοντας να κατακτήσει την καλλιτεχνική ουτοπία.
"Η ‘Λιλιπούπολη’ ήταν ένα βαρκάκι που έγινε υπερωκεάνιο" λέει σήμερα ο Γιώργος Ι. Αλλαμανής. Ο γνωστός δημοσιογράφος και ραδιοεπιτηδευματίας, όπως αυτοαποκαλείται, έχει κάθε λόγο να μιλάει για την εκπομπή-θρύλο. Πέντε χρόνια περπάτησε όλα εκείνα τα μονοπάτια που ξεκινούν ή οδηγούν στη «Λιλιπούπολη», ανέσκαψε, άκουσε, έψαξε, βρήκε, μελέτησε και εντέλει στοιχειοθέτησε το πορτρέτο αυτού του ερτζιανού "θαύματος" που εξακολουθεί στοιχειώνει τη συλλογική μνήμη.
Ωστόσο, το βιβλίο του "Στον καιρό της Λιλιπούπολης. Η βιογραφία μιας ραδιοφωνικής εκπομής" (εκδόσεις Τόπος) δεν περιορίζεται στην εκπομπή ούτε εκπίπτει στη νοσταλγία. Αντιθέτως, σαν ένα "χάρτινο ντοκιμαντέρ" για ενήλικες, κοιτάει κατάματα τη Μεταπολίτευση, ανασύρει την ιστορία πίσω από τον μύθο του χατζιδακικού Τρίτου Προγράμματος, αφηγείται ιστορίες για τη θρυλική εκπομπή και βοηθάει να ξετυλίξουμε καρέ-καρέ μερικές από τις μεγαλύτερες προσδοκίες και αυταπάτες που καλλιεργήθηκαν στα λαγκάδια της «Λιλιπούπολης».
Για όλα αυτά μιλάει ο Γιώργος Ι. Αλλαμανής στην ΑΥΓΗ και την Πόλυ Κρημνιώτη - διαβάστε ΕΔΩ