Σαράντα χρόνια μετά την άνοδό του-παρέμβαση στην εξουσία, γενικότερα στη δημόσια ζωή του τόπου, η συναισθηματική -και στα όρια του ακραίου και γραφικού- αντίδραση για την επανεμφάνιση των αρχικών «ΠΑΣΟΚ» είναι ευνόητη, ίσως αναγκαία.
Αν όμως παραταθεί, φανερώνει αδυναμία εκσυγχρονισμού σκέψης, ιδεών, προθέσεων.
Υπάρχουν πρόσωπα ώστε να εμπνεύσουν όπως τότε; Υπάρχει η συνειδητοποίηση πως δεν πρόκειται μόνο για δύο διαφορετικές εποχές, μα για άλλους κόσμους; Διάθεση-τάση εκσυγχρονισμού και απεξάρτησης από τις εκτροπές που σπίλωσαν εκείνη την ιστορική «Αλλαγή» υπάρχουν στον νέο κομματικό σχηματισμό;
ΣΠ.ΤΣ. / ΕφΣυν