Επειδή παρατηρείται μια έντονη συναισθηματική ταύτιση μεγάλης μερίδας προοδευτικού κόσμου με τον κ. Γιαννόπουλο από το «Χαμόγελο του Παιδιού» στη διαμάχη που έχει ο τελευταίος με την κυβέρνηση, καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα που διαχωρίζουν την ευκαιριακή αντιπολιτευτική πολιτική από τις θέσεις αρχής που οφείλουμε να έχουμε πάντα κατά νου όταν μιλάμε για ιδιαίτερα ευπαθείς ομάδες της κοινωνίας.
Δεν πρέπει, για παράδειγμα, να ξεχνάμε πως η ιδρυματοποίηση των παιδιών όφειλε να έχει σταματήσει εδώ και χρόνια. Δεν πρέπει επίσης να μας διαφεύγει πως είναι καιρός να ξεφύγουμε από ένα μοντέλο εγκλεισμού που έχει αποδειχθεί ότι κάνει κακό στα παιδιά, είναι απαρχαιωμένης λογικής και βλάπτει την ανάπτυξη και την προσωπικότητά τους.
Αν θέλουμε να κάνουμε αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, οφείλουμε να προτάσσουμε μια προοδευτική θέση που λέει πως η ΚΥΑ της Ν.Δ. πριμοδοτεί ξανά την ιδρυματοποίηση με τη δημιουργία ιδρυμάτων, με σημαντικό αριθμό προστατευόμενων παιδιών (έως 20), αντίθετα με όλες τις επιστημονικές απόψεις και τις κατευθύνσεις, κανόνες και οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης περί σταδιακής κατάργησης των ιδρυμάτων και της αποκατάστασης των παιδιών σε οικογένειες.
Και για να το πω όσο πιο απλά γίνεται. Ούτε με τη Δόμνα Μιχαηλίδου ούτε με το «Χαμόγελο του Παιδιού», γιατί πολύ απλά καμία αλλαγή δεν μπορεί να γίνει στην παιδική προστασία χωρίς κατάργηση της ιδρυματικής φροντίδας, κλείσιμο των μεγάλων ιδρυμάτων και ενίσχυση ευάλωτων οικογενειών με παιδιά μέσω της υλοποίησης μιας στρατηγικής αποϊδρυματοποίησης με παράλληλη επιτάχυνση των θεσμών της υιοθεσίας και της αναδοχής, που είναι ο μόνος ασφαλής δρόμος για την ένταξη των παιδιών σε ένα νέο οικογενειακό περιβάλλον το οποίο θα διασφαλίζει το βέλτιστο συμφέρον τους.
Και ας μην ξεχνάμε πως όσο καλές και αν είναι οι προθέσεις κάποιων, αυτό δεν σημαίνει πως οι πράξεις τους είναι επωφελείς και για τα παιδιά.
Πέτρος Κατσάκος / Αυγή
