Aύριο κανείς δεν θα θυμάται –όπως συνήθως δλδ– τα τραγούδια της Γιουροβίζιον, αλλά όλοι θα θυμούνται αυτό που έκανε ο Γιώργος Καπουτζίδης. Κι όπως χάζευα λίγο στο φβ, έπεσα πάνω σε μια ανάρτηση της Μέτε Φρέντρικσεν, η οποία είναι η πρωθυπουργός της Δανίας, τις οποίες πρωθυπουργούς της Δανίας εγώ τις αγαπώ πολύ και τις παρακολουθώ, είτε τις πραγματικές είτε αυτές στα σίριαλ και θα σας εξηγήσω άλλη φορά το γιατί. Με τη Φρέντρικσεν διαφωνώ συχνά πολιτικά, αλλά στο κοινωνικό κομμάτι, όπως οι περισσότεροι εκεί πάνω, είναι αστέρι. Και επίμονη. Έκανε μια ανάρτηση λοιπόν, στην οποία μιλάει για έναν άντρα που γνωρίζει, ο οποίος έχει μια αναπηρία και γι' αυτόν το λόγο δέχεται συχνά μπούλινγκ, επειδή «κάποιοι νομίζουν ότι είναι καλύτεροι από αυτόν και άρα δικαιούνται να τον παρενοχλούν και να τον εξευτελίζουν».
«Η νομοθεσία είναι αδύναμη σε αυτό το θέμα», γράφει η Φρέντρικσεν και έχει δίκιο. Η νομοθεσία είναι αδύναμη στο μπούλινγκ κάθε είδους. Είτε επειδή δεν μπορεί να προσαρμοστεί, είτε επειδή δεν θέλει να προσαρμοστεί, είτε επειδή βρίσκεις απέναντί σου λειτουργούς της (νομοθετικούς και εκτελεστικούς) που δεν θα είναι στο πλευρό τού θύματος της κάθε παρενόχλησης, καθώς έχουν τις δικές τους προκαταλήψεις.
Η Φρέντρικσεν προτρέπει τον κόσμο να αντισταθεί. «Μιλήστε», λέει. «Μιλήστε στην κοινότητά σας, στην κοινωνία, στους θεσμούς, όπου μπορείτε. Μην το αφήσετε να περάσει έτσι, μιλήστε αν συμβεί σε σας ή αν το δείτε να συμβαίνει σε κάποιον. Μιλήστε ανοιχτά και δυνατά». Μόνο αν μιλήσεις θ' αλλάξει κάτι.
Πολλοί βρήκαν ακραία την αντίδραση του Καπουτζίδη . Θεωρούν ότι δεν έπρεπε να αντιδράσει όταν κάποιος του έγραψε στα σόσιαλ της Γιουροβίζιον ότι είναι «κακιά αδελφή». Είναι μια άποψη. Να κάθεσαι να τρως την κάθε είδους παρενόχληση, επειδή είσαι «αδελφή», επειδή είσαι γυναίκα, επειδή είσαι χοντρός, κοντός, άσχημος, αμόρφωτος, μαύρος, ανάπηρος, αδύναμος. Επειδή δεν σε γουστάρει ο άλλος ρε παιδί μου κι επειδή μπορεί να σου κάνει τη ζωή δύσκολη.
Και δεν είναι εύκολο να μιλήσεις, διότι το να μιλήσεις –ιδιαίτερα όπως μίλησε ο Καπουτζίδης– έχει συνήθως κόστος. Το οποίο ο ίδιος είναι προφανώς έτοιμος να πληρώσει και βέβαια μπορεί, είναι αρκετά ισχυρός πλέον ώστε να μπορεί. Στα δικά μου μάτια το ότι μπορεί δεν κάνει λιγότερο σημαντικό το ότι μίλησε. Ίσα ίσα. Ως προνομιούχος, θα μπορούσε να το βουλώσει και να πάει παρακάτω, να πάρει τα ωραία του λεφτά και να θεωρήσει εαυτόν υπεράνω, ώστε να συνεχίσει να τα παίρνει.
Μην μιλήσεις, διότι...
Διότι θα χάσεις τη δουλειά σου, τα λεφτά σου, θα στην πέσουν, δεν θα σε πιστέψουν, θα σε στοχοποιήσουν, θα σε κράξουν, θα γίνεις ο κακός της υπόθεσης, δεν είναι σωστό, δεν πρέπει, θα φας ξύλο, είναι ντροπή, δεν νοιάζει τον κόσμο το προσωπικό σου θέμα κ.λπ.
Κι ας έρχεται ο καθένας, από τη νηπιακή σου ηλικία μέχρι να πεθάνεις, να ασελγεί στην αξιοπρέπειά σου. Σόρι, δεν πάει έτσι. Κάθε μπούλινγκ είναι προσωπική υπόθεση του θύματος, αλλά ταυτόχρονα είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας.
Μέχρι να αλλάξει η κοινωνία.
Όχι το θύμα.
Από μένα 12άρι δαγκωτό στον Γιώργο Καπουτζίδη.
Μαρία Δεδούση / fb
Harddog