Το καλό το τρολάρισμα δεν είναι τούρτα στα μούτρα.
Το καλό το τρολάρισμα δεν είναι ξεβράκωμα σε δημόσια θέα.
Το καλό το τρολάρισμα δεν είναι τρικλοποδιά να πέσεις στο λάκο με τα νερά.
Το καλό το τρολάρισμα είναι σαν εκείνο το στίχο του Ασλάνογλου: Καμιά αφίσα ή τοίχος δε θα

μαρτυρεί το ελαφρό σου πέρασμα στη φλέβα.
Να το πω και λαϊκά για να καταλαβαινόμαστε, το καλό το τρολάρισμα είναι όσο πατάει η γατούλα, όχι όσο πατάει ο ελέφαντας!
Και το είδαμε το τρολάρισμα αυτό σε τρεις συνέχειες την περασμένη εβδομάδα στο Master Chef.
Με πρωταγωνιστή τον Γρηγόρη παρακαλώ, που, αν θυμάστε, τον δίνανε μέχρι και φαβορί οι στοιχηματζήδες μια φορά κι έναν καιρό.

Ο Γρηγόρης, λοιπόν, που είναι ένας εξαιρετικά ταλαντούχος μάγειρας, αλλά έφαγε την μπούφλα της αποχώρησης γιατί δεν γνώριζε απολύτως τίποτε απ’ αυτό που έχουμε συνηθίσει ν’ αποκαλούμε «μικρασιάτικη κουζίνα», στήθηκε μαζί με άλλους επτά πρώην διαγωνιζόμενους για να διεκδικήσουν την επιστροφή τους στο ριάλιτυ. Διαγωνίσθηκαν οκτώ για να μπούν πέντε, αλλά τελικά μπήκαν μόνο τέσσερις, λόγω αγανάκτησης των κριτών.
Πώς γκένεν αυτό, θα απορούσε ο γίγας Ογκουνσότο.

Γίνεται αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες όταν έχεις αφιχθεί στο πλατό αποφασισμένος να τρολάρεις θεούς και δαίμονες. Και πάνω απ’ όλα την παραγωγή, που φέτος κάπως την έχει αφήσει στην άκρη τη μαγειρική και προωθεί σφόδρα τον ριάλιτι χαρακτήρα της εκπομπής. Για λόγους που έχουμε ξαναγράψει παλιότερα, μην λέμε πάλι τα ίδια και τα ίδια.

Tότε έσκασε μύτη ο Γρηγόρης και μαγείρεψε τόσο όσο έπρεπε για να μην κερδάει. Δεν βγήκε πρώτος στην πρώτη μονομαχία, έχασε τη δεύτερη και στην τρίτη πήγε για να χάσει πάλι, αλλά ήταν ο αντίπαλός του, ο Στέφανος, όχι και τόσο δυνατός και δεν μπορούσε να έρθει δεύτερος. Μπορούσε όμως να βγάλει πιάτο πολύ κατώτερα των δυνατοτήτων του, σαν να έλεγε σε κριτές και παραγωγή «πλάκα σας κάνω, δεν αξίζει τον κόπο το Master Chef»!