Θα προχωρήσει ή θα σβήσει το αντικυβερνητικό μέτωπο;
του Χρήστου Ξανθάκη
Ο,τι και να λέμε παιδιά, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι η Νέα Δημοκρατία και ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσωπικά συσπείρωσαν πολύ κόσμο κόντρα στο ΣΥΡΙΖΑ. Όπως ακριβώς το γράφω:Όχι υπέρ της γαλάζιας παράταξης, αλλά εναντίον της κόκκινης, ροζ, πορτοκαλιάς έχω μπερδευτεί κι εγώ λίγο μετά από όλα διαδραματίστηκαν στο πρόσφατο Συνέδριο.
Αλλά για το Συνέδριο δεν θα γράψω, τα ‘παμε. Αυτό, άλλωστε, που θέλω να σημειώσω είναι ότι στις εκλογές του ’19 στοιχήθηκε πίσω από τα λάβαρα της Νέας Δημοκρατίας πολύς κόσμος που κανονικά ούτε να τη βλέπει δεν ήθελε. Από ακροδεξιούς Μακονομάχους, που είχαν βγάλει την ιλαρά για τη συμφωνία των Πρεσπών, ως κεντροαριστερούς δικαιωματιστές που είχαν βγάλει καντήλες με τους νέους πρασινοφρουρούς. Και πολύς κόσμος στο ενδιάμεσο, που ήθελε να ξωπετάξει από την εξουσία τους κοκκινους, τους ροζ, τους πορτοκαλί και ύστερα βλέπουμε. Και είδαμε…
Είδαμε μια κυβέρνηση που έχει δώσει του κόσμου τις αφορμές για να συσπειρωθεί κόσμος εναντίον της. Είδαμε διαχείριση κορωνοϊού, είδαμε διαχείριση ενεργειακής κρίσης, είδαμε διαχείριση ακρίβειας, ως και η διαχείριση του ουκρανικού ακόμη ακόμη φέρνει ουκ ολίγους ψηφοφόρους στο «μη σώσω και τους ξαναψηφίσω». Το οποίον, βέβαια, δεν θα το εισπράξει όλο ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορώ να φαντασθώ τον Μακονομάχο με τον κώλο έξω να ψηφίζει τον Κοτζιά (δεν θα γράψω για το Συνέδριο, αλλά φάνηκε θερμό το κλίμα) με τα δύο τα χέρια. Και δεν περιμένει απ’ αυτόν και τους ομοίους του την πρωτιά ο Τσίπρας.
Αυτό που περιμένει είναι από τη μία να χάνει η κυβέρνηση ψήφους και από την άλλη να διαμορφώνει ο ίδιος ένα νέο «αντί» μέτωπο. «Αντί» στη Νέα Δημοκρατία και στις πολιτικές της και στους ανθρώπους της και σε όλα όσα έχουμε δει ως τώρα. Να φτάσει, δηλαδή, ο άλλος στο σημείο να λέει ότι «αυτοί πρέπει οπωσδήποτε να φύγουν από την εξουσία, δεν αντέχονται άλλο ούτε μια μέρα» και να σκάει μύτη ο ΣΥΡΙΖΑ απαντώντας «ορίστε εδώ είμαι, μπορεί να μη με γουστάρεις και τόσο πολύ, αλλά άμα θέλεις να τους διώξεις δεν έχεις εναλλακτική επιλογή πλειοψηφίας». Γιατί ο Γιάνης είναι τόσος δα, το ΚΚΕ τσαλαβουτάει στα ρηχά νερά και με τον Ανδρουλάκη δεν είναι και τόσο σίγουρο ότι τους διώχνεις τους γαλάζιους…
Εξ ου και η ρητορική με τα κλεφτόδεντρα στο Συνέδριο (δεν γράφω ρε!) και τις ευθείες επιθέσεις στην πολιτική της κυβέρνησης. Δεν είναι που εμείς είμαστε τόσο καλύτεροι από αυτούς, είναι που αυτοί είναι πολύ χειρότεροι από εμάς. Και όσο κάθονται στην καρέκλα, τόσο θα δυσκολεύουν τα πράγματα. Ιδίως για όσους τα βγάζουν πέρα τσίμα τσίμα και από τις είκοσι του μηνός και πέρα ανεβάζουν σφυγμούς…
Δουλεύει το συγκεκριμένο κόλπο; Με σιγουριά δεν μπορώ να απαντήσω, αλλά προχτές που ήμουνα πλατεία Εξαρχείων και πίναμε καφέ με τον φίλο μου τον Βαγγέλη, γύρισε και μου είπε στο ξεκούδουνο:
«Τι να κάνω, σκέφτομαι μπας και τους ψηφίσω»!
Δικαιολογώντας ότι σκέπτεται να ρίξει το κουκί στον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή με τη Νέα Δημοκρατία γίνανε όλα ένα χάλι μαύρο. Ο Βαγγέλης αν έχεις Θεό, ζωντανή ιστορία των Εξαρχείων, που έχει κάνει ουκ ολίγες ζημιές στην ζωή του. Τροφή για σκέψη, τώρα που η προεκλογική περίοδος εγκαινιάστηκε και επισήμως…
Υ.Γ.: Εντάξει, το είπα ότι δεν θα γράψω για το Συνέδριο, αλλά μια παρατήρηση θα την κάνω:
Εκεί όπου σπούδασε ο Τσακαλώτος και απέκτησε αστική αυτοπεποίθηση, λένε ότι το ζητούμενο στα δύσκολα είναι το “grace under pressure”. Να μη χάνεις τη μπάλα υπό πίεση, δηλαδή. Λυπούμαι πολύ, αλλά δεν είδα κάτι τέτοιο από τον Ευκλείδη.
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το Newpost (20.4.2022)