Παρά τις εγωκεντρικές μουτζούρες ορισμένων εκ των εκφραστών των ακυρωμένων (από το 75% των συνέδρων) μειοψηφικών «θέλω» που, μετά το θριαμβικό «κλείσιμο» του Αλέξη Τσίπρα, κατάφεραν να λεκιάσουν την αυλαία του 3ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, το εν λόγω συνέδριο ήταν πράγματι, «ένα συνέδριο τομής και συνέχειας», ιδιαίτερα όσον αφορά τον επιθυμητό μετασχηματισμό του κόμματος:
«Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ επιδιώκει να περιλάβει όσους και όσες εμπνέονται από τις πιο λαμπρές παραδόσεις της Αριστεράς: από τη δημιουργία του ΕΑΜ και την Εθνική Αντίσταση, τους δημοκρατικούς αγώνες κατά του μετεμφυλιακού κράτους, τον αγώνα του 114, τον αντιδικτατορικό αγώνα και την εξέγερση του Πολυτεχνείου, το μεταπολιτευτικό κύμα του εργατικού και φοιτητικού ριζοσπαστισμού και τη δημοκρατική έκρηξη του '81, παρά τις όποιες αντιφάσεις της».Αυτή η παράγραφος της πολιτικής απόφασης, ιδιαίτερα το υπογραμμισμένο τμήμα της, αποτελεί προοίμιο του «Νέου Εμείς» του μετασυνεδριακού ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ που, κατά τη γνώμη μου, είναι η μέγιστη τομή και, αν ευδοκιμήσει στην πράξη, η μέγιστη κατάκτηση του νέου ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ: Το «Νέο Εμείς» περιλαμβάνει ανθρώπους με διαφορετικές παραδόσεις, ανθρώπους από τη ριζοσπαστική Αριστερά ως το προοδευτικό κέντρο, που υπερασπίζονται ατομικά, κοινωνικά δικαιώματα και ελευθερίες, αποσαφηνίζουν οι συντάκτες της πολιτικής απόφασης του Συνεδρίου…
Και το αιτιολογούν ως εξής: «Οι βαθιές αλλαγές και οι μεγάλες τομές που έχει επειγόντως ανάγκη η ελληνική κοινωνία δεν είναι υπόθεση ενός κόμματος. Είναι υπόθεση της ίδιας της κοινωνίας, της αυτενέργειας και της διαπλαστικής δράσης των κοινωνικών μερίδων, των ομάδων και των ανθρώπων που συνιστούν το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της».
*******
Αυτό το «Νέο Εμείς» του νέου (μετασυνεδριακού) ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, καταστατικά τουλάχιστον, εξοστρακίζει το παλιό «Εμείς» του ΣΥΡΙΖΑ της «πρώτη φορά Αριστεράς»: εκείνο το δογματικό, το σεχταριστικό, το περιοριστικό για ένα σύγχρονο κυβερνητικό κόμμα της Αριστεράς «Εμείς». Για το οποίο, από το 2019 ήδη (μετά την εκλογική «ήττα» της 7ης Ιουλίου και με αφορμή τους προβληματισμούς και τις εσωκομματικές κόντρες για το «άνοιγμα» του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης προς την κεντροαριστερά και την ηλεκτρονική εγγραφή νέων μελών μέσω iSYRIZA), έγραφα στην ΑΥΓΗ ότι ήταν καιρός να απαλειφθεί από την αριστερή κουλτούρα:
«Είναι καιρός να απαλειφθεί από την αριστερή κουλτούρα η αβάσταχτη ελαφρότητα της βεβαιότητας ότι “Εμείς” είμαστε καλύτεροι απ’ τους “Άλλους”: «Εγώ είμαι άραγε Εμείς;», αναρωτιέμαι κάθε φορά που ακούω -από φίλους και συντρόφους – κυρίως όμως από κομματικούς αξιωματούχους – αυτό το αλαζονικό και ναρκισσιστικό «Εμείς»…
Περιττό να πω ότι ήταν αυτό ακριβώς το «Εμείς» (το αλαζονικό, το ναρκισσιστικό, το σεχταριστικό) που σφράγιζε (από τότε!) τη ρητορική του βουλευτή Επικρατείας και γραμματέα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Πάνου Σκουρλέτη (και όλων των εκφραστών των μειοψηφικών τάσεων εντός και εκτός(!) ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, σε κάθε αναφορά τους στον επιθυμητό ΣΥΡΙΖΑ: «Εμείς δεν πιστεύουμε σε ένα κόμμα οπαδών. Δεν θέλουμε followers(!), θέλουμε μέλη που να έχουν μια ουσιαστική σχέση με την πολιτική, να συνδιαμορφώνουν τα πράγματα»…\
*******
Ρητορική που, ενώ σε πρώτη ανάγνωση έμοιαζε σωστή, καθώς κινείτο στο πλαίσιο των χρηστών κομματικών ηθών της ανανεωτικής Αριστεράς, άδειαζε ωστόσο, αν όχι το κόμμα του οποίου ο ίδιος ηγείτο (τον προσυνεδριακό ΣΥΡΙΖΑ), την συντριπτική πλειονότητα των εκατομμυρίων δημοκρατών, σοσιαλδημοκρατών και ανένταχτων αριστερών κάθε κομματικής προέλευσης που τον ψήφισαν και τον στήριξαν, χαρίζοντάς του αυτό το (ζωογόνο για μια κυβερνώσα Αριστερά) 32%. Και εξακολουθούν να τον στηρίζουν, με την επιθυμία να τον ξαναψηφίσουν…
Ήταν η ρητορική εκείνου του παλιού, του αλαζονικού, του ναρκισσιστικού, του σεχταριστικού «Εμείς» που, κρατώντας… Ομπρέλα, έφτασε ως το 3ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και εκφράστηκε ως αντίθεση στην πρόταση Τσίπρα για άμεση εκλογή της ηγεσίας από τη βάση του κόμματος. Και μειοψήφησε, και συνετρίβη, και μετά το θριαμβικό «κλείσιμο» του Αλέξη Τσίπρα, αποχώρησε θορυβωδώς ηττημένη. Μαζί με τους… ομπρελοφόρους εκφραστές της και την αβάσταχτη ελαφρότητα της βεβαιότητας τους ότι «Εμείς» είμαστε καλύτεροι απ’ τους «Άλλους».
Αυτό που έμεινε και, ελπίζουμε, θα σφραγισθεί (στις 15 Μαϊου) με τις ψήφους δεκάδων χιλιάδων μελών της κομματικής βάσης, είναι ο Νέος ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ με πρόεδρο τον Αλέξη Τσίπρα κι ένα «Νέο Εμείς» που θα περιλαμβάνει «ανθρώπους με διαφορετικές παραδόσεις, ανθρώπους από τη ριζοσπαστική Αριστερά ως το προοδευτικό κέντρο, που υπερασπίζονται ατομικά, κοινωνικά δικαιώματα και ελευθερίες».
Άλλωστε, οι βαθιές αλλαγές και οι μεγάλες τομές που έχει επειγόντως ανάγκη η ελληνική κοινωνία δεν είναι υπόθεση ενός κόμματος. Είναι υπόθεση της ίδιας της κοινωνίας, της αυτενέργειας και της διαπλαστικής δράσης των κοινωνικών μερίδων, των ομάδων και των ανθρώπων που συνιστούν το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της.
