Κλείνουν σήμερα δυο χρόνια από τότε που χάσαμε τον Περικλή Κοροβέση. Ολοι οι άνθρωποι είναι «ξεχωριστοί», αλλά ο Περικλής έδωσε άλλη σημασία στον όρο που χρησιμοποιήθηκε από τον συγγραφέα Ζιλ Περό ως τίτλος για τη βιογραφία του Ανρί Κουριέλ. «Ξεχωριστός» σε όλα του. Στον τρόπο που προσέγγιζε την πολιτική, τη λογοτεχνία, τον έρωτα, τον χορό, τη διασκέδαση, εντέλει τους ανθρώπους. Αυτό τον μοναδικό τρόπο να προσεγγίζει τη ζωή (από την άμεση καθημερινότητα μέχρι την οραματική ουτοπία) ζήσαμε μαζί του στην «Εφ.Συν.», βλέποντάς τον να επιμένει μέχρι τέλους στον συνεταιριστικό χαρακτήρα της εφημερίδας και να ενθουσιάζεται με την επίτευξη αυτής της μικρής ουτοπίας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ζωή, η πορεία και το συγγραφικό έργο του Περικλή Κοροβέση σημαδεύτηκε από το κουράγιο του να κάνει γνωστά το 1969 στη διεθνή κοινότητα τα βασανιστήρια που υπέστη από τα όργανα της ελληνικής χούντας, σε μια περίοδο που το καθεστώς του Παπαδόπουλου είχε σταθεροποιηθεί και οι διπλωματικές του σχέσεις με τα κράτη Δύσης και Ανατολής έτειναν να αποκατασταθούν απολύτως.
- περισσότερα στο κείμενο του Δημήτρη Ψαρρά στην ΕΦΣΥΝ ΕΔΩ