του Χρήστου Ξανθάκη
Δεν είμαι για πέταμα στα πενήντα επτά μου χρόνια! Μια χαρά δουλεύω, χαζολογάω, διασκεδάζω και τώρα τελευταία που κοπανιέμαι στο κωπηλατικό αισθάνομαι και κάπως σαν φρέσκο κοτόπουλο. Γλύτωσε και το μαλλί από την πανωλεθρία (δαφνέλαιο παιδιά, έχει η Apivita καταπληκτικό!), δεν μας επισκέφθηκαν τα γεροντόπαχα (από μπάκα ζερό, στα ίδια κιλά τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια), πρεσβυωπία μηδέν που να στα λέω (με βλέπουν οι συνομήλικοί μου και αφρίζουν), καλοστεκούμενος ρε γαμώτι που θα έλεγε κι ο φίλος μου ο Αρίστος.
Αλλά δεν είμαι το μέλλον.
Το παρόν είμαι, με παρελθόν μπόλικο.
Και αύριο μεθαύριο, αντιμεθαύριο έστω, θα γράψει και για μένα το τεφτέρι ότι ήρθε η ώρα της σύνταξης. Αυτής της ξεφτιλισμένης της σύνταξης που θα πάρουμε απ’ τον Χατζηδάκη, αν τον επιβραβεύσει με την ψήφο του ο ελληνικός λαός. Έχω δει κι άλλα περίεργα, μη μ’ αξιώσει ο Θεός να το δω κι αυτό…
Λέγαμε όμως για τα μελλούμενα. Λέγαμε για το 2030, για το 2040, το 2050, που όσο και να ήθελα δική μου υπόθεση δεν θα ‘ναι. Θα αφορούν πολύ περισσότερο στους νέους και στις νέες που ανήκουν στην ηλικιακή ομάδα από δεκαεπτά ως τριάντα τέσσερα έτη, τη γενιά των (Z)millenials. Αυτά τα παιδιά και όχι και τόσο παιδιά, τις απόψεις των οποίων κατέγραψε η εταιρεία Prorata για την ετήσια έρευνα του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς.
Μια έρευνα που δίνει και τον σημερινό τίτλο και πάμε κατευθείαν στα συμπεράσματά της, να μην καθυστερούμε. Πάμε στον Σοσιαλισμό για τον οποίο έχουν σίγουρα ή μάλλον θετική άποψη έξι στους δέκα νέους και νέες. Αυτό μας κάνει 58,4 % μια μικρή αύξηση σε σχέση με το 56 % που ήταν το 2020. Στη δεύτερη θέση των προτιμήσεων είναι ο Σοσιαλισμός παρακαλώ, με πρώτον τον Πατριωτισμό που βρίσκεται στο 66,4 % θετικών απόψεων από 65 % το 2020.
Προσοχή όμως εδώ, γιατί υπάρχει μια διάκριση στα γούστα της πιτσιρικάδας. Είναι μεγάλο, πολύ μεγάλο το ποσοστό όσων γουστάρουν Πατριωτισμό, αλλά μικρό το ποσοστό όσων γοητεύονται από τον Εθνικισμό. Ο οποίος Εθνικισμός είναι στο 20,6 % από 20 % το 2020.
Κάτω, δηλαδή, από την Παγκοσμιοποίηση που είναι στο 37,4 % (από 41 % το 2020), κάτω κι από τον Κομμουνισμό που είναι στο 27 % (τα ίδια με το 2020). Την ίδια ώρα έφαγε φάπα ο Νεοφιλελευθερισμός που έπεσε στο 23,6 % από 30 % το 2020 (είδες τι σου κάνουν δυόμιση χρόνια Νέα Δημοκρατία;) και διολίσθησε ο Καπιταλισμός στο 28,8 % από 32 % το 2020.
Και τα κόμματα; Εδώ λοιπόν έχουμε ζόρικες απαντήσεις όσον αφορά στον τομέα «Κομματική Ιδότητα». Τρεις στους δέκα και στις δέκα (ποσοστό 30,6 %), απαντούν ότι «κρύβει σκοπιμότητες γιατί οι άνθρωποι που εντάσσονται στα κόμματα το κάνουν για να ικανοποιήσουν ιδιοτελείς σκοπούς και να αποκτήσουν γνωριμίες με πολιτικά ισχυρά πρόσωπα».
Ένας στους πέντε και μία στις πέντε λένε ότι «είναι ξεπερασμένο γιατί υπάρχουν άλλοι πιο αποτελεσματικοί/σύγχρονοι τρόποι να είναι κάποιος πολιτικά ενεργός». Ένα μικρούτσικο 15 % υποστηρίζει ότι «έχει ενδιαφέρον γιατί μέσα από τη συλλογικότητα γνωρίζει κανείς ανθρώπους με παρόμοιες ιδέες», ένα ακόμη πιο μικρούτσικο 13,8 % ισχυρίζεται ότι «είναι αναγκαίο γιατί τα κόμματα είναι βασικό στοιχείο της δημοκρατικής πολιτικής και δεν μπορεί να επηρεάσει κανείς τις πολιτικές αποφάσεις μακριά από τα κόμματα» και ένα σχετικώς σουρεαλιστικό 13,6 % τονίζει ότι «μπορεί να οδηγήσει σε στιγματισμό εκείνου που εντάσσεται γιατί η κοινωνία είναι καχύποπτη απέναντι στα κόμματα».
Όλους τους υπόλοιπους τους καταλαβαίνω, αυτοί οι τελευταίο με αφήνουν κάπως άφωνο. Και με κάποιο τρόπο αναβιώνουν τις εποχές που κυκλοφόραγε ο κόσμος με την «Αυγή» διπλωμένη μέσα στην «Αθλητική Ηχώ»…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost (13.4.2022)
