Μην ακούτε τις κουταμάρες ότι φεύγω από το "Κόκκινο" για να κατέβω βουλευτής

Ο Νίκος Ξυδάκης αποχαιρέτησε τους ακροατές του ραδιοσταθμού

Ο Νίκος Ξυδάκης αποτελεί πλέον και επίσημα παρελθόν από τον ραδιοσταθμό "Στο Κόκκινο" όπου ήταν διευθυντής. Η απόφαση για την απομάκρυνση Ξυδάκη ήταν γνωστή εδώ και περίπου δύο εβδομάδες στους εργαζομένους. Σήμερα Μεγάλη Τρίτη το επισημοποίησε και ο ίδιος στην εκπομπή του στον σταθμό αποχαιρετώντας τους ακροατές του λέγοντας: 

«Φεύγω γιατί το ραδιόφωνο μπαίνει σε ένα άλλο κύκλο για τον οποίο δεν ερωτήθηκα και δεν με αφορά. Και μην ακούτε τις κουταμάρες ότι φεύγω για να κατέβω βουλευτής. Οι άνθρωποι δεν παρατούν έτσι την κοινότητά τους για μία καρεκλίτσα».
Το e-tetradio σταχυολόγησε αντιδράσεις -βασικά δημοσιογράφων- από τα social που σχολιάζουν την αποχώρηση του Νίκου Ξυδάκη:

Ανδρέας Πετρόπουλος

Ήρθαμε κοντά τα τελευταία χρόνια, βρεθήκαμε ταυτόχρονα Στο Κόκκινο. Βάφτισε αυτό το 2ωρο της εξωστρέφειας "Λαϊκή Απογευματινή". Τον αποχαιρετώ με αγάπη.

Δημήτρης Μανιάτης

Δεν ταιριάζουν τα μνημόσυνα στον Ν Γ Ξυδάκη, αδελφό και συμπατριώτη μου. Έφτιαξε έναν όμορφο σταθμό με μια όμορφη ομάδα και σε μια συγκυρία που η χώρα οδεύει σε βαθύ τούνελ. Μετέφερε την πιο όμορφη Μεταπολίτευση στον λόγο και την παρουσία του στο Κόκκινο και απέδειξε πως το ραδιόφωνο για νάναι ραδιόφωνο πρέπει νάναι και το ταμ ταμ της φυλής όπως έλεγε ο Βακαλόπουλος. Απέδειξε πως το αριστερό ραδιόφωνο πρέπει νάναι και λαικό και φωτισμένο. Να χει Τσιτσάνη και Ιωάννου. Πουλαντζά και γειτονιές.

Μια σημείωση μόνον: ο Νίκος είναι 40 χρόνια δημοσιογράφος. Επιτελικός στην Καθημερινή. Μαχητής της ύλης και των ιδεών. Κλάψτε για άλλους.
Νίκο καλή συνέχεια σε ό, τι κάνεις. Η Ταρώ και ο Γαλάτης χαμογελούν

Γιάννης Παντελάκης

Παλαιότερα διάβαζα τα κείμενά του στην Καθημερινή, τον άκουγα συχνά στο Κόκκινο, είχαμε κάνει μερικές συζητήσεις μαζί και ήταν από αυτές που χαίρεσαι να κάνεις. Δεν ξέρω τι συμβαίνει, ξέρω πως είναι κρίμα να μην τον ακούς πια στο ραδιόφωνο...

Μαργαρίτα Συγγενιώτου

Ο Nikos Xydakis ξεκαθάρισε σήμερα στην τελευταία εκπομπή του ότι η απόφαση να φύγει από το Κόκκινο δεν είναι δική του. "Το ραδιόφωνο περνάει σε νέο κύκλο για τον οποίον δεν ερωτήθηκα" είπε.
Πέρα από όλα σε αυτή την ιστορία, αηδίασα με τη γνωστή διαρροή που έγινε σε ένα εντελώς άγνωστο σαιτ και διακινήθηκε από γνωστό κέντρο στα σοσιαλ, ότι φεύγει για να βάλει υποψηφιότητα ως βουλευτής, σε εκλογές που δεν έχουν καν προκηρυχθεί. Διαρροή την οποία διέψευσε σαφώς ο ίδιος ο Ξυδακης. "Οι άνθρωποι δεν παρατάνε την κοινότητά τους για μία καρεκλιτσα" είπε.
Αυτή η ιστορία και η διαχείρισή της (και όχι μόνο αυτή αλλά και της Αυγής λίγο καιρό πριν) είναι πιο διδακτική από δέκα συνέδρια. Κι ο Νίκος θα την βρει την άκρη, έρχεται από μακριά και πάει μακριά. Αλλά όταν αρχίσετε πάλι να γκρινιάζετε για τα ΜΜΕ που είναι όλα εναντίον μας, να θυμάται ο καθένας μας πού ήταν αυτή τη μέρα και τι έκανε. Εγώ να είστε σίγουροι ότι θα θυμάμαι. Και πολύ καλά μάλιστα.

Andreas Anemos

Τον γνώρισα στα γραφεία του "01", πίσω από την αγορά, να στήνει μαζί με τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο το καλύτερο περιοδικό που βγήκε ποτέ στην Ελλάδα... Η επιρροή του σε ο,τι έχω κάνει -χωρίς καν να το ξέρει- ήταν καθοριστική. Ο Νίκος είναι ένας πήχης για τη δημοσιογραφία. Οι περισσότεροι περνάμε από κάτω...
Νικόλα, της έμπνευσης και του αγώνα. Φίλε αγαπημένε, συνάδελφε και σύντροφε You ll never walk alone!
Ωρα να φεύγουμε! Να φτιάξουμε άλλα όνειρα...
(ΣΣ: Οσοι μείνετε, συνεχίστε να γκρινιάζετε ότι δεν έχετε ΜΜΕ να σας στηρίζουν! Δεν σας αξίζει να έχετε ούτε φλάιερ πιτσαρίας!)

Αλέκα Ζουμή

Πριν από δύο, πάνω κάτω χρόνια, στην πλατεία Υμηττού, μου λέει η Γεωργία, παλιά καλή συνάδελφος: «Ρε συ ήρθε ο Ξυδάκης στο Κόκκινο; Πόσο τυχεροί είστε».
«Εχεις δίκιο» απαντώ, «είναι εξαιρετικός δημοσιογράφος» και έμεινα εκεί. Γιατί εγώ είχα ένα μότο πάντα, ότι ο διευθυντής είναι διευθυντής και η θέση καταπίνει την προσωπικότητα όποια κι αν είναι. Και έρχομαι τώρα στα 45+ και έχοντας περάσει από πολλά μαγαζιά, να αναθεωρήσω και πλέον να πω ότι υπάρχουν προσωπικότητες που δεν τις έχουν καταπιεί οι θέσεις. Και να γράψω πρώτη φορά για διευθυντή.
Ο Νίκος Ξυδάκης έφερε στο Κόκκινο ποιότητα και αισθητική και μοιράστηκε μαζί μας τις γνώσεις του, το μεράκι του, τις ιστορίες της ζωής του που για μας ήταν ξεχωριστά μαθήματα.
Ποτέ δεν κλείστηκε σε ένα γραφείο «για να κάνει τη δουλειά του».
Φάγαμε μαζί, ήπιαμε μαζί, χαρήκαμε μαζί και κλάψαμε με δύσκολα θέματα. Ηταν εκεί για μένα με λόγια ανακούφισης σε μια δυστοπική κατάσταση και κάθε φορά που χρειάστηκε να μπω σε καραντίνα χωρίς ποτέ να ζητήσει ιατρική γνωμάτευση.
«Πρόσεχε τον εαυτό σου Αλεκάκι».
Ο διευθυντής μοιράστηκε την ατζέντα του -όπως έγραψε και η Ναταλί- τις άπειρες γνώσεις και τον μεγάλο πλούτο του, με μια βαθιά ταπεινότητα που μόνο οι κορυφαίοι διαθέτουν. Μόνο οι κορυφαίοι.
Σε κάθε ιδέα των εργαζομένων απαντούσε: «Προχώρα, μπορείς».
Ποτέ δεν κλείστηκε σε ένα γραφείο «για να κάνει τη δουλειά του». Ισως τελικά να έπρεπε. Αλλά εγώ κρατάω το «προχώρα, μπορείς». Αν πέτυχε; Αφήνει το Κόκκινο στα καλύτερά του.
Μια βαθιά υπόκλιση. Με πολύ θυμό και μεγάλη στεναχώρια.

Μαρία Θανασούλια

Πέρυσι τέτοιες μέρες φτιάχναμε τα πασχαλινά ένθετα με διηγήματα σύγχρονων Ελλήνων λογοτεχνών και με τις φωνές της αφρόκρεμας του ελληνικού θεάτρου. Αυτό είναι συνήθως κάτι που το κάνω μοναχικά, με άπειρες αθόρυβες ώρες, ανυπόγραφα, από αγάπη για το ραδιόφωνό μας. Πέρυσι, Μεγάλη Εβδομάδα, μέχρι και τη Μεγάλη Παρασκευή, έφευγα αργά το βράδυ από το σταθμό, αλλά αυτή τη φορά είχα δίπλα μου τον Νίκο Ξυδάκη. Μεγάλη Παρασκευή, 22:00 το βράδυ, σε μία άδεια Δεληγιώργη αποχαιρετιστήκαμε, ανταλλάξαμε ευχές και μπήκαμε στα αυτοκίνητά μας εξαντλημένοι, αλλά με ένα φούσκωμα ικανοποίησης, fulfilled που λέμε και στη Γορτυνία.
Διότι ο Ξυδάκης είναι ο διευθυντής που δεν θα σου πει ποτέ να κάνεις κάτι που δεν θα έχει κάνει πρώτα ο ίδιος. Λάτρεψε το Κόκκινο και τους ανθρώπους του. Έχει δουλέψει και έχει μπαρουτοκαπνιστεί περισσότερο από εμάς και με μια λαιμαργία μαθαίνει και κάνει συνεχώς νέα πράγματα. Δεν θα πω εγώ πόσο σπουδαίος είναι ο Νίκος Ξυδάκης. Το γνωρίζουν οι πάντες. Απλώς να πω ότι μας έκανε αυτό που ακούτε τα τελευταία δυο χρόνια. Ομάδα. Με το να βρίσκεται συνεχώς στην αίθουσα σύνταξης συζητώντας με τον κόσμο, με το να δίνει κουράγιο και κατεύθυνση, να ανοίγει την ατζέντα και να μας δίνει τηλέφωνα και θέματα, με το να έρχεται να μας βρίσκει στις ταβέρνες και στα μπαρ για ένα κρασί μειώνοντας την απόσταση της ιεραρχίας, με τις ατελείωτες ώρες νέας μουσικής και την εμμονή να καταλάβουμε τις νέες φόρμες (ακούσαμε στον αέρα Toquel φίλε), με το να μας φέρνει ψωμάκια που ζύμωσε ο ίδιος, κέικ και γεωργιανές πίτες, με το να μας μαθαίνει απλόχερα πράγματα, με το να μας ακούει και να πιστεύει στον καθένα και την καθεμία ξεχωριστά, να δίνει ευκαιρίες, μαθήματα δημοσιογραφίας, ιστορίας, αισθητικής και πολιτικής. Κάποιος έγραψε ότι φαινόταν πως δουλεύουμε για τη φανέλα. Συμβαίνει κι αυτό, ναι. Όταν ο coach σου τη φοράει πρώτος.
Θα καταλήξω λέγοντας απλώς πως είναι τιμή μου που πλέον αυτός ο άνθρωπος είναι στη ζωή μου σε προσωπικό επίπεδο και που σε επαγγελματικό επίπεδο μοιράστηκε πληροφορία και γνώση όπως μόνο ένας γεμάτος και με αυτοπεποίθηση άνθρωπος μπορεί. Κύριε Ξυδάκη, τιμή μας. Μας λέγατε πως παράγουμε νοήματα και αισθήματα. Νοήματα και αισθήματα μόνο λοιπόν από εδώ και στο εξής. Κλείνουμε την πόρτα, να μην μας φύγει τίποτα από αυτά. Chapeau.

Δημήτρης Κουκλουμπέρης

Σωστός επαγγελματίας, με τρομερές γνώσεις, βαθιά ανθρώπινος, συγκαταβατικός, με σεβασμό στη διαφορετική άποψη, χωρίς φανατισμό, μια ήρεμη δύναμη, ο Nikos Xydakis, αφήνει σημαντική παρακαταθήκη στο Κόκκινο, θα επιθυμούσαμε να συνεχίσει να συντονίζει την ομάδα του Κόκκινου, αλλά σε κάθε περίπτωση είμαστε ιδιαίτερα ευτυχείς που συνεργάστηκαμε μαζί του. Νίκο, σ ευχαριστούμε για όλα

Ναταλί Χατζηαντωνίου

Χρωστάω Στο Κόκκινο πάρα πολλά. Με πήρε την εποχή που είχα απολυθεί κακήν-κακώς από το Εθνος λόγω άνωθεν παρεμβάσεων και βρέθηκα με ελάχιστη ραδιοφωνική εμπειρία σε μία παρέα ανθρώπων που είναι και καλοί δημοσιογράφοι όλοι και προσωπικότητες καθένας-πράγμα που όλο και σπανίζει στο χώρο μας-με τη δική του «γραφή», τον δικό του τρόπο, τη δική του σημαντική συνεισφορά. Χρωσταω στον Νίκο Ξυδάκη παρα πολλά. Και πρώτα την ιδιότητα να του λές μια ιδέα και να σου ανοίγει βάσει αυτής κι ένα ακόμα «παράθυρο» κι άλλο ‘ένα κι άλλο ένα. Να μπορεί ακόμα μετά από τόσα χρόνια να ενθουσιάζεται. Να έχει καύσιμο το συναίσθημα, όχι μόνο τη μεγάλη του γνώση. Να μοιράζεται την ατζέντα του. Ετσι μάθαμε να δουλεύουμε κι εμείς στην πάλαι ποτέ Ελευθεροτυπία. Με επικεφαλής που σ έκαναν να δεις κι αυτό και το άλλο πολυπρισματικά. Ετσι μάθαμε να κάνουμε τη δουλειά μας. Να μην κρατάμε τη γλώσσα μας και να μην υπολογίζουμε το κόστος αν ήταν να αποκαλύψουμε κάτι που θα έβαλε εναντίον μίας εξουσίας. Ετσι μάθαμε. Και παρέμεινα σ΄αυτή την αρχή αποδεδειγμένα μέχρι εδώ. Αλλά παρέμεινα και συναισθηματική. Και ρομαντική. Πώς αλλιώς; Γι αυτό στην αποχώρηση του Ξυδάκη από το Κόκκινο, την εποχή που το ραδιόφωνο έχει καταφέρει με όλους τους συναδέλφους αλλά και με τον Ξυδάκη επικεφαλής να φτάσει να είναι τρίτο ενημερωτικό, σ΄αυτην την άδικη αποχώρηση από ένα σταθμό που έχει συνολικά κάνει ένα συλλογικό κατόρθωμα, γι αυτό λοιπόν θα μου επιτρέψετε έναν ακραίο αλλά πολύ συνειδητό συναισθηματισμό. Καθώς αύριο είναι τελευταία μέρα και μετά αποχωρεί ο Ξυδάκης από το Κόκκινο σκέφτομαι την εικόνα από τον «Κύκλο των Χαμένων Ποιητών» κι αυτό που ανέβαιναν ένας-ένας στο θρανίο και αποχαιρετούσαν. («Oh captain, my captain» του Walt Whitman φυσικά). Γιατί αυτός ο αποχαιρετισμός είναι πέρα από όλα τ άλλα και η απόδειξη ότι κάτι σπουδαίο έκανες Νικο Ξυδάκη κι εγώ στο χρωστάω. Κατά τα άλλα κρίμα και τίποτε άλλο.