του Χρήστου Ξανθάκη
Για όσους και όσες δεν το γνωρίζουν, η ατάκα του τίτλου προέρχεται από άσμα του Χριστοδουλόπουλου, που δεν το ξεχνώ ποτέ καθότι ο Μάκης μου έβγαζε το μέσα έξω όταν ήμουνα πιτσιρικάς και πολλά λεφτά έχω πετάξει στις πίστες του. Και πήγαινε το δίστιχο κάπως έτσι:
Φτιάξε μου έναν καφέ και μη βάλεις ζάχαρη
να ‘ναι όπως η ζωή μου η πικρή και άχαρη.
Τα διαβάζει τώρα τα ανωτέρω η φίλη μου η Κλαίρη στην Άρτα και συγκινείται, γιατί έχει τα άπαντα του Μάκη στο τουτού και σε πρώτη ευκαιρία τον ακούει στη διαπασών. Τα σκέφτομαι κι εγώ και θυμάμαι ένα άρθρο του περιοδικού Harper’s του Αμερικανικού, πριν από έτη πολλά, που υποστήριζε ότι η αμερικανική οικονομία δεν μπορεί πλέον να κινηθεί δίχως φούσκες. Αληθινό εκατό τοις εκατό, δεν το συζητάω, ισχύει στις περισσότερες χώρες του κόσμου εκτός από τη χώρα της Φαιδράς Πορτοκαλέας. Διότι στο φαιό νταμάρι, τίποτε δεν μπορεί πλέον να κινηθεί δίχως κόλπα!
Το μάθαμε πολύ νωρίς από την εποχή του Σημίτη, με τα κόλπα του ευρώ, του χρηματιστηρίου, των ολυμπιακών αγώνων, των δανείων και των ακινήτων. Για να φτάσουμε σήμερα στα κόλπα του ρεύματος (πάει το κομπόδεμα), του φυσικού αερίου (πάει και η πορτοφόλα), του κορωνοϊού (κάθε Μάϊο τον εξοντώνουμε, κάθε Οκτώβριο μας εξοντώνει), του ΟΑΕΔ (να ζήσουμε να τον θυμόμαστε, στον άλλο κόσμο τον έστειλε ο Χατζηδάκης) και σ’ ένα αόρατο ακόμη για την ώρα, που όλο ψου, ψου, ψου ακούγονται για την πάρτη του και όλο δεν το πιάνει το ραντάρ:
Το κόλπο της ζάχαρης! Το οποίο κόλπο της ζάχαρης το παίρνω και προσωπικά, διότι άμα βρείτε άλλον πιο γλυκατζή από εμένα να μου τον φέρετε να τον παρασημοφορήσω όπως παρασημοφόρησε η Σακελλαροπούλου τον Μπουρλά. Πλούσια τα έχω κάνει τα ζαχαροπλαστεία, από εμένα ζουν η ΙΟΝ και ο Παυλίδης, δεν ρέει αίμα στις φλέβες μου αλλά σιρόπι. Και όταν ακούω ότι πάνε να μας τη φέρουν με τη ζάχαρη, βγάζω αφρούς και ανεβάζω σφυγμούς…
Πάμε όμως ένα ταξίδι στο χρόνο, στην 1η Απριλίου συγκεκριμένα, όταν έσκασε μύτη στα περίπτερα η εφημερίδα «δημοκρατία» φιλοξενώντας ρεπορτάζ με τον εύγλωττο τίτλο:
«Αλμυρή έγινε η… ζάχαρη, καθώς τελείωσαν (;) τα αποθέματα στη χώρα»!
Και σημείωνε εκεί ότι βρήκε αφορμή το πανευρωπαϊκή καρτέλ της ζάχαρης (τέσσερις εταιρείες, παρακαλώ, ούτε μία παραπάνω) ότι προέκυψε μειωμένη παραγωγή κατά 2.000.000 τόνους και παίζει παιχνίδι κερδοσκοπικό. Το είχαν κάνει, υπογραμμίζει το ρεπορτάζ, και πριν από δέκα χρόνια, έβγαλαν τρία δισεκατομμύρια ευρώ, φάγανε πρόστιμο εννιακόσια μύρια από την Κομισιόν, όλοι ευχαριστημένοι. Κάπως σαν την φορολογία των υπερκερδών για τις εταιρείες ηλεκτρικής ενέργειας, που μας υποσχέθηκε η κυβέρνηση…
Πάμε όμως πίσω στο ρεπορτάζ, που καταθέτει ότι «χονδρέμποροι της ελληνικής αγοράς, διατηρούν αποθέματα στις αποθήκες τους, τα οποία κρατούν, επιδιώκοντας να τα πουλήσουν στην υψηλότερη δυνατή τιμή, αισχροκερδώντας σε βάρος των πολιτών, ενώ την ίδια στιγμή η Πολιτεία παραμένει απλός θεατής»!
Πόσο θεατής; Τόσο ώστε να μην είναι η ζάχαρη ανάμεσα στα προϊόντα για τα οποία οι επιχειρήσεις υποχρεούνται να δηλώνουν τα αποθέματά τους στη σχετική πλατφόρμα που έχει δημιουργηθεί. Με τους αρμόδιους (my ass!) να δηλώνουν ότι «εφόσον παρατηρηθεί πως υπάρχει ζήτημα το επόμενο διάστημα θα μπορούσε να εξεταστεί το ενδεχόμενο να προστεθούν και άλλα, πέραν των επτά βασικών κατηγοριών που υπάρχουν σήμερα».
Ήδη, πάντως, ξεκίνησαν οι πρώτες ελλείψεις στη ζάχαρη, με κάποια σούπερ μάρκετ να βάζουν από μόνα τους πλαφόν. Προχτές μου έστειλε φίλος φωτογραφία με ταμπελίτσα «αγαπητοί μας πελάτες σας ενημερώνουμε ότι μπορείτε να προμηθεύεστε μέχρι τρεις συσκευασίες ζάχαρη». Και έπεται συνέχεια…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το Newpost (19.4.2022)