Το πρώτο Master Chef έκατσα να το δω από περιέργεια, μ’ άρεσε, κόλλησα, το πήγα ως το τέρμα, απογοητεύτηκα που το πήρε ο Πετρετζίκης και όχι ο άλλος ο μάγειρας ο κοντούλης που έφτασε στον τελικό, τα πήρα κρανίο, είπα δεν το ξαναβλέπω.
Και τήρησα την υπόσχεσή μου ως την περυσινή σαιζόν, όπου μας
μαντάλωσε όλους και όλες η καραντίνα και ξανάδωσα μια ευκαιρία στα
μαγειρέματα. Και πολύ καλά έκανα, μιας και το Master Chef είναι το μοναδικό ριάλιτυ της ελληνικής τηλεόρασης που μπορείς να το δεις δίχως να ξεράσεις απ’ όλες τις τρύπες.
Πέρασα,
λοιπόν, πολύ καλά στην περασμένη σαιζόν και υπολόγιζα σε κάτι ανάλογο
και για φέτος. Έλα όμως που δεν βγήκε η συνταγή και το Master Chef το
έκτο στη σειρά είναι μια μετριότητα. Μια σωταρισμένη μετριότητα, δεν
λέω, με απαράμιλλη παραγωγή, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν σε ψήνει.
Και δεν φταίει η τριάδα των παρουσιαστών, ο Ιωαννίδης, ο Κουτσόπουλος κι ο Κοντιζάς (αν και αυτός ο τελευταίος, βεντετίζει λιγάκι), φταίει που οι συμμετέχοντες και οι συμμετέχουσες δεν σε τραβάνε να κάτσεις στον καναπέ και να συμπάσχεις. Πρώτον γιατί οι μαγειρικές τους ικανότητες δεν είναι πολύ σπουδαίες και δεύτερον γιατί οι προσωπικότητές τους δεν είναι πολύ θελκτικές.
Που είναι ρε παιδιά η Μαργαρίτα με το διαπλανητικό ταλέντο, που είναι ο Παύλος με το χαμόγελο στα χείλη και τη βαθιά κουλτούρα, που είναι ο Τζιοβάνι κούκλος και ζεν αντάμα, που είναι αυτή η χαρά Θεού η Λία, που είναι ο σουρεάλ τύπος ο Τζαμαλής, που είναι ακόμη ακόμη κι αυτή η αυθεντική σατανόγατα η Μαρίνα; Κάτσανε όλες μαζί οι περιπτώσεις στο περυσινό Master Chef και φέτος έχουμε μείνει με τη ζουμπουρλού Φανή, τη γλυκούλα Καλλιόπη και το τσίρκο Μπόμπαινας. Λυπούμαι πολύ, αλλά και ο πιο ικανός μάγειρας χωρίς πρώτες ύλες πιάτο δεν βγάνει…
Χρήστος Ξανθάκης