Πάμε για ενωτικές ή διχαστικές διαδικασίες;
του Χρήστου Ξανθάκη
Έχω πάρει τζούρα από αριστερό συνέδριο. Συμμετείχα σε αριστερό συνέδριο, εκλέχθηκα σε αριστερό συνέδριο, φραξιόνισα σε αριστερό συνέδριο. Το οποίο φραξιόνισα, για όλα τα παιδάκια που έχουν μεγαλώσει αυστηρά χωρίς γλουτένη, σημαίνει ότι η δική μου η φράξια πήγε κόντρα σε μια άλλη φράξια και αναμετρηθήκαμε και προέκυψε ό,τι ήταν να προκύψει. Και «φράξια» σημαίνει ομάδα, παράταξη κάτι τέτοιο τέλος πάντων στην παλιά την κομμουνιστική διάλεκτο, τώρα το λένε συνιστώσα για να είμαστε και πιο κομψοί και να χωράμε στα σουαρέ της Γιάννας Αγγελοπούλου.
Αλλά είχα μείνει στο συνέδριο το αριστερό.
Μια διαδικασία εξαιρετικά βαρετή σε επίπεδο προσκηνίου και εξαιρετικά συναρπαστική πίσω απ’ τις κουίντες.
Κάθεσαι, ακούς τις ομιλίες των συνέδρων, σε πιάνει ύπνος γλυκύς βραστός, λες κι έχεις καταπιεί το Ζάναξ.
Βγαίνεις από την αίθουσα, πας στα πηγαδάκια (παρέες με πολύ μπλα μπλα,
όπου αναπτύσσεται προβληματισμός σημαίνει αυτό, για όσους καταναλώνουν
ακόμη Μπεμπελάκ στα σαράντα τους) και περνάς υπέροχα με στιγμές
κινηματογραφικές και διαλόγους που νομίζεις ότι έχουν προκύψει ράιτ θρου
από σενάριο του Ταραντίνο!
Και μην ξεχάσω και το κεφάλαιο ζύμωση, που συνδέεται άμεσα με τις φράξιες και τα πηγαδάκια και συντελεί τόσο στην διαμόρφωση επαναστατικής συνείδησης όσο και στην υλοποίηση κατευθυνόμενης σταυροδοσίας. Ναι, στα αριστερά συνέδρια συμβαίνει κι αυτό, πω, πω, τρομερό πράγμα, αδιανόητο, βρωμιά εξωφρενική, χειρότερη κι από την παρουσία του Αζόφ στη Βουλή!
Αυτά για τα σοκολατόπαιδα, που θα έλεγε και ο έρμος ο Σαββόπουλος στις δόξες του. Οι μπαρουτοκαπνισμένοι αριστεροί από την άλλη τα παίζουν όλα στα δάχτυλα και τις φράξιες και τα πηγαδάκια και τις ζυμώσεις και τη σταυροδοσία, δουλίτσα να υπάρχει αφεντικό, να βγαίνει το μεροκάματο. Συνέδριο είναι, δεν είναι παιδική χαρά, πέτα μου το τόπι να σου πετάξω την Μπάρμπι. Ένας μικρός πόλεμος είναι το συνέδριο και όπως είπε και ο Κινέζος όταν βγαίνεις να πολεμήσεις έχεις και απώλειες…
Κι εδώ είναι όλο το ζουμί για το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, που μας προκύπτει το προσεχές ΠουΣουΚού (σαν άδεια από το στρατό ακούγεται!) στο Tae Kwon Do. Πώς θα προχωρήσουν, δηλαδή, οι τυπικές διαδικασίες αντάμα με τα συντροφικά μαχαιρώματα (γίνεται συνέδριο δίχως συντροφικά μαχαιρώματα;), και στο τέλος του στόρι, όταν χαμηλώσουν τα φώτα και κλείσουν τα μικρόφωνα, δεν θα μας προκύψει καμιά διάσπαση από αυτές που τόσο γοητεύουν και τόσο βασανίζουν τα αριστερά κόμματα. Και τρομάζουν και τον κόσμο, σούπερ τρόμος, που βλέπει την αναμπουμπούλα και γυρνάει στο μαντρί της συντήρησης να φάει σανό έστω και μουχλιασμένο…
Και θα μπορούσα να σας γράψω τώρα χίλια δυο κουτσομπολιά για όλα όσα συμβαίνουν πίσω απ’ τις κουρτίνες και τι προέκυψε από τις προσυνεδριακές ψηφοφορίες και πως κατεβαίνουν οι προεδρικοί και οι άλλοι που τους λένε 53, γκαντάμιτ ένα σκασμό πράγματα θα μπορούσα να γράψω, αλλά στην Ελλάδα του 2022, όπου σου ΄ρχεται ο καρδιολόγος μαζί με το λογαριασμό της ΔΕΗ και όπου το ηλιέλαιο το πουλάνε πλάι στη σαμπάνια (και είναι ακόμη υπουργός ο Κωστής Χατζηδάκης, γαμώ την τρέλα μου!), δεν νομίζω ότι έχουν και πολύ νόημα. Στην Ελλάδα του 2022, σημασία έχει να υπάρχουν φωνές αντιπολιτευτικές που μπορούν να προσφέρουν μια αχτίδα φωτός για το μέλλον.
Έχουν οι σύντροφοι τα άντερα να βάλουν τα πράγματα στη σειρά και να
καταλάβουν ότι πρέπει να τα βρουν για να πάει μπροστά ο τόπος; Πάει
καλά.
Θέλουν να σφαχτούνε στ’ αλώνια της ιδεολογικής καθαρότητας και
της αστικής αυτοπεποίθησης (Ευκλείδη, στο φύλαγα!) και να τρέξει ποτάμι
το αίμα; Δικαίωμά τους, αλλά πρέπει να ξέρουν ότι ο Έλληνας και η Ελληνίδα δεν ψάχνουν για σπλατεριά, για ελπίδα ψάχνουν.
Σε περίπτωση που τους διαφεύγει δηλαδή…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost (12.4.2022)
