Η φόνισσα, η παιδοκτόνος, η κυνική, η αμετανόητη που αρνείται να ομολογήσει. Αυτά είναι μόνο ένα ελάχιστο μέρος από όσα εκτοξεύει η δημοσιογραφία της κατάρας και της τηλεθέασης. Τα ισόβια γι’ αυτήν είναι χάδι, να ψοφήσει, να την κρεμάσουμε, να μας τη δώσουν, να την κόψουμε κομματάκια, να-να-να.
Αυτά εκτοξεύονται κατά ριπάς από το οργισμένο κοινό που έχει το προνόμιο να διακρίνει ενόχους και αθώους. ΜΜΕ του όχλου και όχλος των ΜΜΕ έχουν αναλάβει την προστασία της ηθικής και την απονομή της δικαιοσύνης για τον θάνατο ενός μικρού κοριτσιού, ίσως και των αδελφών του, στην Πάτρα. Ο «ακτιβισμός της αγριότητας» σε όλη του την ανατριχιαστική μικροπρέπεια.
Βέβαια, το νομικό μας σύστημα θεωρεί ακόμα και τη «Μήδεια» της Πάτρας αθώα μέχρις αποδείξεως του εναντίου. Της παρέχει όλα τα εργαλεία και τα δικαιώματα να υπερασπιστεί όπως πρέπει τον εαυτό της, την αθωότητα ή τα γιατί και τα ελαφρυντικά της. Και έγιναν πολλοί αγώνες, χύθηκε πολύ άδικο αίμα, για να φτάσουμε σ’ αυτό το επίπεδο δικαιοσύνης και πολιτισμού στην Ελλάδα.
Βέβαια, το νομικό μας σύστημα θεωρεί ακόμα και τη «Μήδεια» της Πάτρας αθώα μέχρις αποδείξεως του εναντίου. Της παρέχει όλα τα εργαλεία και τα δικαιώματα να υπερασπιστεί όπως πρέπει τον εαυτό της, την αθωότητα ή τα γιατί και τα ελαφρυντικά της. Και έγιναν πολλοί αγώνες, χύθηκε πολύ άδικο αίμα, για να φτάσουμε σ’ αυτό το επίπεδο δικαιοσύνης και πολιτισμού στην Ελλάδα.
Αλλά ποιος χολοσκάει για κάτι τέτοια από κείνους που οργίστηκαν τόσο ώστε να κανιβαλίσουν τη μητέρα της; Από κείνους που η «Μήδεια» τους έδωσε την ευκαιρία να μειδιάσουν κοσμώντας τη μίζερη ζωή τους με μια ολόδική τους φωτογραφία τη στιγμή που οι χειροπέδες εισέρχονται στο δράμα;
Άλλοι φρυάζουν εν ολίγοις, άλλοι διασκεδάζουν κι άλλοι τρομάζουν. Και οι τελευταίοι δεν τρομάζουν μόνο με το αποτρόπαιο έγκλημα. Τρομάζουν και με το πλήθος των νομοταγών που είναι έτοιμοι να σκοτώσουν με τις λέξεις, κάποιοι ίσως και με τα χέρια τους, εκείνη που -κατηγορείται ότι- σκότωσε το παιδί της. Ή τα παιδιά της.
Άλλοι φρυάζουν εν ολίγοις, άλλοι διασκεδάζουν κι άλλοι τρομάζουν. Και οι τελευταίοι δεν τρομάζουν μόνο με το αποτρόπαιο έγκλημα. Τρομάζουν και με το πλήθος των νομοταγών που είναι έτοιμοι να σκοτώσουν με τις λέξεις, κάποιοι ίσως και με τα χέρια τους, εκείνη που -κατηγορείται ότι- σκότωσε το παιδί της. Ή τα παιδιά της.
Για το πλήθος των τιμωρών που απαιτούν θανατική ποινή και άλλα εξίσου αιμοβόρα. Για τη σιωπή του νομικού μας κόσμου, που αφήνει, όπως φαίνεται, χωρίς νομική προστασία τη γυναίκα της Πάτρας. Για τη θανάσιμη μοναξιά της ψυχραιμίας σε στιγμές που αυτή μας χρειάζεται. Για να μη φάμε μαζί με τη «Μήδεια» και τον εαυτό μας.
Και για τα ερείπια της αστυνομίας, της Δικαιοσύνης, του κοινωνικού κράτους, της γειτονιάς, της αλληλεγγύης, μέσα από τα οποία αναδύθηκε το έγκλημα και μορφάζει η απάνθρωπη φάτσα του λιντσαρίσματος, ποιος θα μιλήσει; Να κάνει η Δικαιοσύνη τη δουλειά της χωρίς επιείκεια, αλλά και χωρίς παραχωρήσεις στο δήθεν κοινό περί δικαίου αίσθημα που ζητάει εκδίκηση.
Και για τα ερείπια της αστυνομίας, της Δικαιοσύνης, του κοινωνικού κράτους, της γειτονιάς, της αλληλεγγύης, μέσα από τα οποία αναδύθηκε το έγκλημα και μορφάζει η απάνθρωπη φάτσα του λιντσαρίσματος, ποιος θα μιλήσει; Να κάνει η Δικαιοσύνη τη δουλειά της χωρίς επιείκεια, αλλά και χωρίς παραχωρήσεις στο δήθεν κοινό περί δικαίου αίσθημα που ζητάει εκδίκηση.
Ας τεθούν όμως από όλους και για όλους μας και οι σωστές ερωτήσεις, που δεν αφορούν μόνο τη "Μήδεια". Έστω κι αν δεν έχουμε όλες τις απαντήσεις.
Θανάσης Καρτερός / AYΓΗ (03.4.2022)
