Παλιά, όταν στη τυπογραφία κυριαρχούσε η λινοτυπία και τα κείμενα στοιχειοθετούνταν σε μέταλλο, οι συντάκτες ύλης ή οι αρχισυντάκτες μπορεί να ζητούσαν από έναν συντάκτη να «τραβήξει λίγο» το κείμενό του για να γεμίσει ο χώρος που είχαν κρατημένο στη σελίδα ή γιατί ήθελαν να δώσουν βαρύτητα σε κάποιο θέμα και δεν είχαν περισσότερα στοιχεία. Το «τράβα το λίγο», σήμαινε «μεγάλωσε το κείμενο» ακόμα και αν γράφεις αερολογίες, αναμασάς ό,τι έχεις γράψει και πλατιάζεις σε βάρος της ουσίας
Η υπόθεση Πισπιρίγκου γυρίζει τη δημοσιογραφία στον εποχή τού «τράβα το λίγο» –για την ακρίβεια περνάει στην εποχή τού «τράβα το χωρίς τσίπα». Από το πρώτο δεκαήμερο του Φεβρουαρίου που πρωτοείδαμε στον Τύπο το θέμα, πέρασαν πάνω από δύο μήνες στο διάστημα των οποίων εφημερίδες και κανάλια «τραβάνε» το θέμα από τα μαλλιά, τα πόδια και τα χέρια. Μια ενημέρωση-σούπα, με πολλούς μαϊντανούς που βγαίνουν και ξαναβγαίνουν στις οθόνες.
Μαζί οι «λαϊκές» εφημερίδες καταφέρνουν να έχουν σχεδόν καθημερινά βασικά πρωτοσέλιδα θέματα της Πισπιριγκουάδας με τίτλους που παίζουν στα άκρα τής πιο μεγάλης υπερβολής. Μια ανθολόγηση τίτλων και υπότιτλων δείχνει το μέγεθος και το είδος των ακροτήτων:
- «Είδε τη Μήδεια στο φλιτζάνι η καφετζού».
- «Λίρες και ξενοπηδήματα στα σεντόνια τής σπιτονοικοκυράς».
- «Με τον εραστή στο σπίτι της σπιτονοικοκυράς».
- «Χαμός με τον κουμπάρο».
- «Η κομμώτρια ερωμένη του Μάνου».
- «Το σημαδιακό κόκκινο σακάκι της Νικολούλη».
- «Με δυο γυναίκες συζεί ο Μάνος».
- «Τα παιδιά δεν είναι του Μάνου».
- «Ο ιατροδικαστής Λέων βρυχάται».
- «Σεξ και ξύλο στην ολέθρια σχέση».