Θυμάμαι μια διαδήλωση τον κρύο και βροχερό Δεκέμβρη του 2018. Θυμάμαι μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας από γυναικείες συλλογικότητες στον πεζόδρομο της Ερμού, στην Καπνικαρέα δίπλα. Εκεί ήταν που είδα πρώτη φορά την πικέτα που έγραφε «Δεν είμαστε όλες εδώ, λείπουν οι δολοφονημένες». Και την άλλη που σημείωνε ότι «Οι γυναικοκτόνοι έχουν τα κλειδιά του σπιτιού μας».
Τότε μοιάζανε όλα αυτά κάπως καινούρια, κάπως πρωτόγνωρα. Τότε μοιάζανε παράλογα σε κάποιους, που δεν είχαν κανένα πρόβλημα να κρύβουν κάτω απ’ το χαλί ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα των καιρών μας:
Την κακοποίηση των γυναικών, που μπορεί να φτάσει ακόμη και στη δολοφονία τους. Που όχι και τόσο σπάνια φτάνει στη δολοφονία τους. Γυναικοκτονία το λένε, όσο κι αν μερικοί μερικοί σκίζουν τα ρούχα τους περί του αντιθέτου…
Και θα μπορούσα εδώ να αραδιάσω ένα σωρό επιχειρήματα για την ιστορία αυτή, αλλά προτιμώ να σας προτείνω το έξοχο βιβλίο της δραστήριας συναδέλφου Τζένης Κριθαρά, που φέρει τον τίτλο «Είμαι γυναίκα γι’ αυτό με σκοτώνεις», τον υπότιτλο «Έρευνα και μαρτυρίες για τη γυναικοκτονία και την έμφυλη βία» και μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «ΚΨΜ».
Εκεί, λοιπόν, θα βρείτε τα πως και τα γιατί των κακοποιήσεων και των γυναικοκτονιών, τόσο στον κόσμο ολόκληρο όσο και στην Ελλάδα. Σε γλώσσα απλή και κατανοητή, με πλήρη, όμως, επιστημονική υποστήριξη, μια και η Τζένη εκτός από δημοσιογράφος μάχιμη είναι και απόφοιτη Πολιτικών Επιστημών. Και γνωρίζει πολύ καλά πώς να χειρίζεται στοιχεία και στατιστικές, χωρίς να κουράζει τον αναγνώστη και την αναγνώστρια.
Αυτά στο πρώτο μέρος του βιβλίου, μιας και στο δεύτερο φιλοξενούνται δέκα αφηγήσεις γυναικών που αποκαλύπτουν πως γεννιέται, πως εκφράζεται και πως συγκαλύπτεται το έμφυλο έγκλημα στην Ελλάδα.
Γιατί, όπως υπογραμμίζει και η ίδια η συγγραφέας: Τίποτα δεν είναι πιο ωμό από τη βία, τίποτα δεν είναι πιο βίαιο από την ανισότητα.
Xρήστος Ξανθάκης
MedioΠΙΛΑΦΟ / Newpost