...που καλλιεργούν όλο και πιο φιλολαϊκό (ή μήπως λαϊκίστικο;) προφίλ
Έχω ένα αίσθημα ανασφάλειας για τη δημοσιογραφία στην Ελλάδα. Όχι, όχι δεν είναι ποιοτικό το θέμα και δεν θ’ αρχίσω κι εγώ να κλαίγομαι ότι πέσανε τα στάνταρντ του κλάδου και πόσο καλύτερες και πιο αγνές ήταν οι παλιές εποχές. Μακριά από εμένα το αυτομαστίγωμα και οι παραφυάδες του.
Αυτό που βλέπω και οσμίζομαι από εκατό διαφορετικές πηγές, τόσο από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όσο και από την πραγματική κοινωνία, είναι πως μοιάζει να χάνεται οριστικά η μάχη για την εκτίμηση του κόσμου. Να δηλώνουμε, δηλαδή, δημοσιογράφοι και να μας βγάζουν το καπέλο, αντί να βγάζουν τη ζωστήρα. Να μας ακούνε και να μας διαβάζουν και να μας πιστεύουν αντί να μας μουντζώνουν. Να μας ψάχνουν για να βρούνε άποψη και όχι αφορμή για καυγά…
Λυπάμαι πάρα πολύ, αλλά το καταραμένο το Αλήτες Ρουφιάνοι Δημοσιογράφοι πάει σύννεφο τον τελευταίο καιρό. Δεν περνάει μέρα που να μην το συναντήσω, όχι από μία ή από δύο, αλλά, το έγραψα πιο πάνω, από εκατό μεριές. Δεν είναι θέμα αντιπάθειας πλέον, είναι θέμα οργής η οποία δεν καταπνίγεται με κανέναν τρόπο. Εδώ και πολύ καιρό η συντριπτική πλειοψηφία δεν μας χωνεύει και το δείχνει φόρα παρτίδα.
Γιατί δεν μας θεωρούν υπηρέτες του δημοσίου συμφέροντος, αλλά υπηρετικό προσωπικό κάποιων εξουσιών που κρύβονται στις σκιές. Γιατί προδώσαμε την εμπιστοσύνη τους και μεταμορφώσαμε την ενημέρωση σε ερημότοπο. Γιατί τους πουλήσαμε παραμύθι με το βυτίο και στο τέλος βολευτήκαμε μια χαρά. Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα…
Με δυο λόγια, μπαίνουμε σε μια πολύ κακή σαιζόν για τη δημοσιογραφία. Με τον κόσμο στα κάγκελα, να τουρτουρίζει, να αρρωσταίνει, να πεινάει ακόμη ακόμη, δεν υπάρχουν περιθώρια συγχώρεσης. Θα την πληρώσουμε την αδράνειά μας, θα έρθει ο λογαριασμός θέλουμε δεν θέλουμε. Και στις κρίσιμες στιγμές δεν θα βρεθεί πολύς κόσμος να μας υπερασπιστεί. Αντιθέτως, θα μας δείχνουν με το δάχτυλο…
Υ.Γ. : Συγχωρείστε μου την ιερεμιάδα, μου βγαίνει που και που. Από Δευτέρα, πάλι Μπόμπαινα!
Y.Γ1.: Κάποια από τα γατόνια του επαγγέλματος πάντως, το έχουν δει το έργο και τελευταία καλλιεργούν όλο και πιο φιλολαϊκό (ή μήπως λαϊκίστικο;) προφίλ.
Χρήστος Ξανθάκης