του Χρήστου Ξανθάκη
Το είχα γράψει για τα λεβεντόπαιδα της Χρυσής Αυγής. Όσο καιρό ταλαιπωρούσαν, βαράγανε, μαχαιρώνανε ανθρώπους κάτι παραπάνω από μελαχρινούς, δεν κουνιότανε φύλλο. Μόλις σκοτώσανε δικό μας άνθρωπο, Έλληνα υπήκοο, ξύπνησε ο κόσμος και άνοιξε τα ματάκια του και κατάλαβε τι σόι εγκληματική συμμορία συγκροτούσαν.
Το ξαναείδα με την ΔΕΗ που γκαρίζαμε κάποιοι ότι στήνεται κόλπο με την απελευθέρωση της αγορά και θα δαγκώσουμε την πιπεριά όταν έρθουν οι λογαριασμοί. Κανένα πρόβλημα, ως την ώρα που έφτασε ο καταραμένος ο φάκελος με το «παραθυράκι» και τον ανοίξαμε και πετάχτηκαν από μέσα όλοι οι καλικάντζαροι μαζί με τον Βελζεβούλη!
Το βλέπω τώρα, με τρόπο ανάλογο και στο μέτωπο της εισβολής στην Ουκρανία. Και το πήρα χαμπάρι εκατό τοις εκατό το τριήμερο που είχε ένα θέμα το τουτού και χρειάστηκε να κάνω κάτι κούρσες με ταξί. Κι επειδή οι ταρίφες έχουν τελειώσει το πανεπιστήμιο της ζωής και γνωρίζουν όλα τα μυστικά του σύμπαντος, τους ρώτησα κι εγώ την άποψή τους για τη μπούκα του Βλαδίμηρου.
Και, βεβαίως, ούτε ένας δεν ήταν υπέρ. Μα έτσι, μα αλλιώς δεν γουστάρανε που έστειλε τα στρατά του ο Πούτιν στη διπλανή χώρα. Τελεία και παύλα και αυτά για τα εξωτερικά και τα διεθνή που λένε. Επειδή όμως δεν ζούμε στα Ουράλια, ζούμε στην Ψωροκώσταινα, συνέχισα να ρωτάω (πάρτε με σε εταιρεία γκάλοπ, θα προκόψετε!) και έφτασε κάποια στιγμή η κουβέντα και στην αποστολή των όπλων στην Ουκρανία εκ μέρους της Ελλάδας.
Ξέρετε ποια ήταν η απάντησή τους, η μία και μοναδική;
Στο πυρ το εξώτερον!
Μάλιστα, ούτε να δούνε ούτε ν’ ακούσουνε οι ταρίφες για την πολεμική βοήθεια στον Ζελένσκι και στους μαχητές του. «Δεν είναι καλό πράγμα», «δεν είναι σωστό», «δεν έπρεπε», όλο τέτοια άκουγα. Από στόματα ταξιτζήδων που έτυχε να είναι είναι τριάντα και τριάντα πέντε και σαράντα χρονών. Και γνωρίζανε και ξέρανε και καταλαβαίνανε ότι άμα μπλέξουμε (γειά σας κυρία Ζαχάροβα, καλησπέρα!) δεν θα πάω στρατό εγώ που έχω πατήσει προ πολλού τα πενήντα. Αυτοί θα πάνε και ενδέχεται να χάσουν και κάτι παραπάνω απ’ τη βολή τους. Κάτι πολύ παραπάνω…
Και δώσε να κάνω τη διασύνδεση της ρεπορταζιακή, που ούτε καν το μυαλό της Σοφίας Βούλτεψη δεν φτάνει για να αποκρυπτογραφήσει. Δώσε την έρευνα της Prorata για την ΕφΣΥΝ που δημοσιεύτηκε στο φύλλο του περασμένου Σαββάτου. Κι έλεγε εκεί, ότι από τους ερωτηθέντες και τις ερωτηθείσες το 61 % απαντούσε ότι έπρεπε η Ελλάδα να στείλει στην Ουκρανία ανθρωπιστική βοήθεια, το 32 % υποστήριζε ότι έπρεπε να στείλουμε και ανθρωπιστική βοήθεια και πολεμικό υλικό, το 5 % ζήταγε να μη στείλουμε απολύτως τίποτα και μόλις το 1 % απαιτούσε να στείλουμε πολεμικό υλικό.
Και είχε και μια άλλη επίκαιρη ερώτηση:
Η απόφαση για την αποστολή πολεμικού υλικού στην Ουκρανία, πιστεύετε ότι μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνη για την Ελλάδα;
Απαντήσεις; «Ναι» δήλωσε το 39 %, «μάλλον ναι» το 24 %, «μάλλον όχι» το 21 % και «όχι» το 13 %.
Καθρεφτάκι, δηλαδή, στα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος για το «ναι» ή το «όχι» προ επταετίας. Σαν μην πέρασε μια μέρα και τροφή για σκέψη για το που πάει η χώρα και πως ακριβώς έχουν χαραχθεί οι κάθε είδους διαχωριστικές γραμμές…
Υ.Γ.: Στις διαδικτυακές δημοσκοπήσεις, που δεν είναι και τόσο σόι αλλά δείχνουν μια κατεύθυνση, το ποσοστό όσων απάντησαν «όχι στην αποστολή πολεμικού υλικού στην Ουκρανία», ξεπερνάει σαφώς το 90 %!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost (08.3.2022)