του Γιώργου Καρβουνιάρη*
Υπάρχουν μερικές εμπειρίες που είναι τόσο δυνατές ώστε σε στιγματίζουν για όλη σου τη ζωή.
Καμιά
φορά όταν κλείνω τα μάτια, μπροστά μου βλέπω σκηνές από τους
βομβαρδισμούς των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στη Σερβία. Στο Βελιγράδι, την Νις,
το Αλέξινατς και αλλού. Μέχρι πρόσφατα όταν άνοιγα ξανά τα μάτια μου
συνειδητοποιούσα ότι βρισκόμουν στην ασφάλεια της χώρας μου και ότι ήταν
ένα εφιαλτικό μεν, παρελθόν δε.
Δυστυχώς το παρελθόν στοιχειώνει και πάλι το παρόν, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές αλλά με πανομοιότυπο τρόπο.
Η
στρατιωτική επέμβαση στη Σερβία έγινε με «αιτιολογία» την προστασία των
Κοσσοβάρων. Υπενθυμίζω ότι το Κόσσοβο ήταν περιοχή της Σερβίας που
διεκδικούσε την ανεξαρτησία του. Τότε για τους επιτιθέμενους οι «κακοί»
Σέρβοι, «υπερεθνικιστές- φασίστες» ήταν στο στόχαστρο. Ας το κρατήσουμε
αυτό και πάμε παρακάτω.
Μήπως θυμάστε με ποιο πρόσχημα έγινε η
εισβολή των Τούρκων (Αττίλας) στην Κύπρο; Με το πρόσχημα της προστασίας
των Τουρκοκυπρίων από τους Έλληνες και τους Ελληνοκύπριους.
Ας
πάμε λίγο πιο πίσω σε αυτό το σύντομο μάθημα ιστορίας και ας θυμηθούμε
με πιο πρόσχημα εισέβαλε η Ναζιστική Γερμανία στην Τσεχοσλοβακία και την
Πολωνία. Με το ίδιο φυσικά!
Οι Γερμανόφωνοι στη Σουδητία της πάλαι ποτέ Τσεχοσλοβακίας και το Γκτάνσκ ή Ντάντσικ (στη Γερμανική εκδοχή) της Πολωνίας.
Βλέπετε οι δικτάτορες και οι πολεμοκάπηλοι αλλάζουν αλλά η επιχειρηματολογία και οι τακτικές δυστυχώς παραμένουν ίδια.
Αν
αντικαταστήσετε την Ουκρανική περιοχή του Ντονμπάς (τους κατοίκους της
οποίας επιχειρούν να σώσουν οι Ρώσοι, επιχειρώντας σε… όλη την Ουκρανία,
σπέρνοντας τρόμο και πτώματα) με το Κόσσοβο, την Κατεχόμενη Κύπρο, την
Σουδητία και το Γκτάνσκ, θα δείτε ότι οι διαφορές είναι μικρές αν όχι
ανύπαρκτες.
Έχουν γίνει λοιπόν πολλά εγκλήματα. Και από τις
ΗΠΑ και από την Ευρώπη και από τους Σοβιετικούς (στην Ουκρανία πάλι,
μεταξύ άλλων, επί Στάλιν) και σήμερα από τον Πούτιν. Και φυσικά δεν
παραγνωρίζουμε και τα εγκλήματα των ακροδεξιών ταγμάτων εφόδου σε
Ρωσόφωνους αλλά και την ελληνική μειονότητα στην ανατολική Ουκρανία όπου
προσπάθησαν να δημιουργήσουν τετελεσμένα. Ούτε φυσικά τη δράση των
φιλορώσων πολιτοφυλάκων που συγκρούονται με τους Ουκρανούς από το 2014
και μετά.
Κοιτώντας όμως το τι συμβαίνει σήμερα και πόσες
ομοιότητες βρίσκουμε με ιστορικά γεγονότα των τελευταίων 80 ετών, είναι
να μην… ανατριχιάζεις;
Και επειδή η Ιστορία αλλά και η…
Γεωγραφία διδάσκει, δίπλα από την Ουκρανία, βρίσκεται η Μολδαβία. Με
κατάσταση αντίστοιχη αυτή του Ντονμπάς, με τους Ρωσόφωνους στην
Υπερδνειστερία.
Πιστεύετε αλήθεια ότι ο Πούτιν θα σταματήσει στην Ουκρανία;
Και
κάτι ακόμα που μας αφορά ακόμα περισσότερο: Έχετε την αίσθηση ότι αν
επικρατήσουν οι αναθεωρητικές απόψεις για αλλαγή των συνόρων γενικά, ο
Ερντογάν που έτσι κι αλλιώς αμφισβητεί τη συνθήκη της Λωζάνης δε θα
στήσει πανηγύρι;
Νομίζω πως είναι σαφές ότι μερικά πράγματα
δεν μπαίνουν σε ζυγαριά. Όπως το δικαίωμα των λαών στην ειρήνη, την
αυτοδιάθεση και την ασφάλεια.
Ξέρετε, η Ιστορία είναι χρήσιμη
όταν διδάσκει. Όταν αγνοείται, γίνεται επικίνδυνη και καταδικάζει τους
λαούς να την ξαναζούν. Είτε ως φάρσα, είτε ως τραγωδία!
*Δημοσιογράφος, Γενικός Γραμματέας ΕΣΗΕΠΗΝ
