του Χρήστου Ξανθάκη
Όπως σας έχω πει, διαβάζω αστυνομικά.
Τη σειρά, ειδικά, των εκδόσεων Άγρα την έχω ξεφτιλίσει, τα παλιά τα έχω όλα και ό,τι καινούριο βγάζουν σε κάνα πενθήμερο φιγουράρει στη βιβλιοθήκη μου.
Τελευταία διάβασα την «Εξαφάνιση του Τζων Αυλακιώτη», από τα καλύτερα του Γιάννη Μαρή, ενδέχεται και το καλύτερο.
Εκεί, λοιπόν, ανάμεσα σε όλους τους υπόλοιπους χαρακτήρες, φιγουράριζε και ο Ιορδάνης Ράμογλου, ένας «αδύνατος και γερασμένος άνθρωπος», που έδειχνε «τουλάχιστον εξήντα χρονών, για να μην πω εξηνταπέντε, με το ρυτιδωμένο του πρόσωπο, το αδύνατο σώμα, το φτωχό τσαλακωμένο κοστούμι, τα αραιά γκρίζα μαλλιά και τα μυωπικά γυαλιά με το φτηνό σκελετό».
Σημειώνει ο συγγραφέας:
«Μόνο αφού πέρασε κάμποση ώρα και μιλήσαμε, είδα πως πίσω απ’ αυτά τα γυαλιά υπήρχαν δυο μάτια με εξυπνάδα και κυρίως καλοσύνη και πως αυτός ο ασήμαντος άνθρωπος είχε ένα είδος “προσωπικότητας”».
Μη λησμονήσω να προσθέσω ότι η ιστορία διαδραματίζεται τον Αύγουστο του 1938, εν μέσω δικτατορίας του Μεταξά και παραμονές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Συνεχίζει ο Μαρής:
«Ο Ιορδάνης Ράμογλου δεν ήταν ούτε “αγγλόφιλος” ούτε “γερμανόφιλος”. Ανήκε σε μια πολύ μικρή, για εκείνη την εποχή των εθνικών φανατισμών, κατηγορία ανθρώπων που μισούσαν τον πόλεμο, γενικά τον πόλεμο και όχι απλώς τον πόλεμο των άλλων».
Ένα το κρατούμενο και πάμε στο εισαγωγικό σημείωμα του Μάνου Χατζιδάκι για τον ιστορικό δίσκο «Πορνογραφία», που κυκλοφόρησε το 1982:
«ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑ είναι ο Χομεϊνισμός, αρρώστια του καιρού μας, η δημιουργία ενός απέραντου στρατοπέδου απελπισμένων, που αρχίζει από τις στέπες του Brezhniev, του Jaruselski και του Causescu, περνάει από τις πνιγμένες στο αίμα και δυστυχισμένες χώρες του Khadafi και του Khomeini και φτάνει ως τις απελπισμένες πάμπες του Pinochet και του Vidella.Τα ανωτέρω πέρασαν από το νου μου, όταν με σάρωσε κι εμένα ο ορυμαγδός για τη «Συναυλία Ειρήνης» που θα πραγματοποιηθεί αύριο το βράδυ στις οκτώ στα Προπύλαια. Μια διοργάνωση που ξύπνησε μίση και πάθη και δίχασε τους Έλληνες και τις Ελληνίδες για μια ακόμη φορά. Όχι ότι θέλανε πολύ δηλαδή, είναι κοντό το φυτίλι και αρπάζει εύκολα. Από το πρωί ως το βράδυ ψαχνόμαστε για εμφύλιο και ανθρωποφαγία…
ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑ είναι ακόμα, η δολοφονία ενός αθώου βλέμματος χιλιάδων παιδιών της οικουμένης, ο εθισμός του κόσμου μας με το τρομαχτικό, η καλοζωισμένη αναισθησία μας στου διπλανού τον πόνο. Για να θυμάμαι πάντα τα λόγια ενός μαύρου φίλου μου στην Καλιφόρνια: “Όσοι δεν μπορούν ν’ αγαπήσουν τον πλαϊνό τους επιδιώκουν ν’ αγαπήσουνε τον κόσμο”».
Και φυσικά έγινε και πολιτικό το ζήτημα με τη Νέα Δημοκρατία να ανακαλύπτει υπόγειους διαύλους του ΣΥΡΙΖΑ με την «Αλληλεγγύη για Όλους» που διοργανώνει τη Συναυλία. Για να προσφέρει η κυβέρνηση στην αξιωματική αντιπολίτευση έναν ανέλπιστο πόντο, ταυτίζοντάς την με τις ειρηνιστικές πρωτοβουλίες και το αντιπολεμικό κίνημα, Τι να γίνει, δεν μπορεί να κάνει διαρκώς θαύματα ο Σταν Γκρίνμπεργκ, του έχει πέσει εξτρά δουλειά του δόλιου με το ουκρανικό και τον τσάκισε ο φόρτος…
Είχαμε μείνει όμως στον Ράμογλου και στον Χατζιδάκι. Σε δυο μορφές που βάζανε πρώτα τον άνθρωπο και ύστερα το συμφέρον. Πού αρνήθηκαν να στοιχηθούν πίσω από μπότες και χιτώνια και να βαφτίσουν ήρωες τους πολεμοκάπηλους. Αυτό δεν τους έκανε δειλούς, φυσικά, αυτό δεν τους έκανε φιλοτομαριστές ή και λαπάδες ακόμη ακόμη όπως θα υπογράμμιζε εκείνος ο ρέκτης δήμαρχος. Αυτό τους εξύψωνε πάνω απ’ τη σαπίλα, πάνω απ’ την καντήφλα, πάνω απ’ το βόθρο του φανατισμού και τους χάριζε την απαραίτητη ψυχραιμία για να κρίνουν τα πράγματα όπως είναι και όχι όπως θα ήθελαν κάποιοι να είναι. Για να πουν όχι στον πόλεμο, όχι στην σφαγή, ναι στην ειρήνη.
Απλό είναι, δεν θέλει σκέψη. Θέλει μόνο σθένος και καρδιά.
Υ.Γ.: Ορθότατα οι διοργανωτές της συναυλίας πρόσθεσαν «Να σταματήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία» στην αφίσα τους. Λάθη ερασιτεχνισμού είναι αυτά και καλό είναι να τα παραδέχεσαι χωρίς πολλά πολλά.
