Όταν ανατρέπονται ισορροπίες δεκαετιών στην κεφάλα του Έλληνα…
του Χρήστου Ξανθάκη
Έχω ένα φίλο, τον Παναγιώτη. Όχι φίλο κανονικό, από το σχολείο, ας πούμε, από το πανεπιστήμιο ή το αεροπορίο. Φίλο από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, βάλτε επομένως όσα εισαγωγικά γουστάρετε.
Ο Παναγιώτης είναι καλό παιδί. Συμπαθής, χωρίς υστερίες και κακίες. Έχει κι ένα μικρό κουσούρι, που θα έλεγε κι ο Μακαριστός.
Ο Παναγιώτης είναι γύπας!
Χώνεται δηλαδή στις φιλενάδες, με ωραίο τρόπο ομολογώ, όχι χύμα και τσουβαλάτα. Διακριτικά και χαλαρά, αλλά και με σχετική σαφήνεια. Το νου του στο στόχο.
Κι επειδή ο φίλος μου των μέσων κοινωνικής δικτύωσης έχει την προσοχή του στραμμένη στο κορμί, να σας πω την αλήθεια δεν το περίμενα ποτέ αυτό που είδα χτες στον τοίχο του.
Ότι δηλαδή ο Παναγιώτης ζητούσε να στείλουμε ανθρωπιστική βοήθεια στην Ουκρανία! Να στείλουμε τρόφιμα, να στείλουμε φάρμακα, να στείλουμε κουβέρτες, όλο το πακέτο. Ο Παναγιώτης ο γύπας…
Είναι κι αυτή μια στάσις. Nοιώθεται. που θα έλεγε και ο ποιητής. Είναι το παράπλευρο συμβάν ενός πολέμου, που ήρθε να κάτσει καπάκι στην ήδη δοκιμαζόμενη ψυχολογία του κόσμου και να την κάνει συντρίμμια. Πολλά, μικρά κομματάκια, δίχως καμία συγκολλητική ουσία. Και κίνησε ο καθένας, κίνησε η καθεμιά, για τη δική του, τη δική της απολύτως προσωπική Γη της Επαγγελίας…
Μιλάω, εν τω μεταξύ, με το φίλο μου το Βασίλη, που είναι δημοσιογράφος με δική του εκπομπή σε ενημερωτικό ραδιόφωνο. Ένα ραδιόφωνο νορμάλ, άνευ ζούρλιας, που προσπαθεί να τον εξηγήσει τον πόλεμο, τι διάολο τρέχει μπροστά στα μάτια μας. Μου λέει ο Βασίλης:
«Χρηστάρα, δεν μπορείς να φανταστείς τι μηνύματα μου στέλνουν κατά τη διάρκεια της εκπομπής. Οι μισοί με βρίζουν γιατί θεωρούν ότι δεν υπερασπίζομαι όσο πρέπει τον Πούτιν κι οι άλλοι μισοί με φτύνουν γιατί δεν υπερασπίζομαι όσο πρέπει τον Ζελένσκι. Είναι να τρελαίνεται κανείς»!
Τον ακούω και σκέπτομαι ότι τέτοια ανατροπή συσχετισμών και καταστάσεων είχαμε να δούμε από το δημοψήφισμα του 2015. Εκείνο ακριβώς το δημοψήφισμα που όπως το είχα γράψει έτσι κι έγινε:
Οι δεξιοί έκριναν το αποτέλεσμα.
Γιατί ξύπνησε μέσα τους ο πατριωτισμός, γιατί δεν γουστάρανε τα καψώνια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γιατί τους χαλάγανε τα Μνημόνια, γιατί, γιατί, γιατί. Σημασία πάντοτε σε αυτές τις περιπτώσεις έχει το τελικό αποτέλεσμα. Και το τεφτέρι έγραψε 62 % ΟΧΙ.
Αν θυμάστε, είχαμε ακούσει και τότε κάτι φωνίτσες για συμμαχία της άκρας αριστεράς με την άκρα δεξιά, τις ίδιες φωνίτσες που ακούμε τώρα για την αποστολή όπλων (ο Θεός να τα κάνει!) στην Ουκρανία εκ μέρους της Ελλάδας. Ότι, δηλαδή, τα ξαναβρήκαν οι ακροδεξιοί με τους ακροαριστερούς και πορεύονται παρέα. Μπας και δικαιολογηθεί το τσατσιλίκι που το βαφτίσαμε «προνοητικότητα»…
Στο Φυσικό Αθηνών, θα χαρακτηρίζαμε «συσσωματώσεις» τα φρέσκα φαινόμενα και θα ξεμπερδεύαμε με μια σχετική ευκολία. Στην πραγματική ζωή, πάλι, είμαστε υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουμε ένα ξαναμοίρασμα της τράπουλας που κανείς δεν ξέρει πού θα βγάλει, πότε θα το βγάλει και πώς θα το βγάλει. Αν είχα στη διάθεσή μου τα εργαλεία του Σταν Γκρήνμπεργκ, ίσως και να οσμιζόμουνα μια γενική κατεύθυνση του δημοσίου αισθήματος. Για την ώρα, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι ανατρέπονται ισορροπίες δεκαετιών στην κεφάλα του Έλληνα και της Ελληνίδας και ότι πλανάται πλάνην οικτράν όποιος νομίζει ότι και αυτή τη φορά θα καθαρίσει με χάντρες και καθρεφτάκια. Ο ελέφαντας μπήκε στο δωμάτιο φιλαράκι και δεν δείχνει διάθεση να εξέλθει συντόμως…
Ο Παναγιώτης είναι γύπας!
Χώνεται δηλαδή στις φιλενάδες, με ωραίο τρόπο ομολογώ, όχι χύμα και τσουβαλάτα. Διακριτικά και χαλαρά, αλλά και με σχετική σαφήνεια. Το νου του στο στόχο.
Κι επειδή ο φίλος μου των μέσων κοινωνικής δικτύωσης έχει την προσοχή του στραμμένη στο κορμί, να σας πω την αλήθεια δεν το περίμενα ποτέ αυτό που είδα χτες στον τοίχο του.
Ότι δηλαδή ο Παναγιώτης ζητούσε να στείλουμε ανθρωπιστική βοήθεια στην Ουκρανία! Να στείλουμε τρόφιμα, να στείλουμε φάρμακα, να στείλουμε κουβέρτες, όλο το πακέτο. Ο Παναγιώτης ο γύπας…
Είναι κι αυτή μια στάσις. Nοιώθεται. που θα έλεγε και ο ποιητής. Είναι το παράπλευρο συμβάν ενός πολέμου, που ήρθε να κάτσει καπάκι στην ήδη δοκιμαζόμενη ψυχολογία του κόσμου και να την κάνει συντρίμμια. Πολλά, μικρά κομματάκια, δίχως καμία συγκολλητική ουσία. Και κίνησε ο καθένας, κίνησε η καθεμιά, για τη δική του, τη δική της απολύτως προσωπική Γη της Επαγγελίας…
Μιλάω, εν τω μεταξύ, με το φίλο μου το Βασίλη, που είναι δημοσιογράφος με δική του εκπομπή σε ενημερωτικό ραδιόφωνο. Ένα ραδιόφωνο νορμάλ, άνευ ζούρλιας, που προσπαθεί να τον εξηγήσει τον πόλεμο, τι διάολο τρέχει μπροστά στα μάτια μας. Μου λέει ο Βασίλης:
«Χρηστάρα, δεν μπορείς να φανταστείς τι μηνύματα μου στέλνουν κατά τη διάρκεια της εκπομπής. Οι μισοί με βρίζουν γιατί θεωρούν ότι δεν υπερασπίζομαι όσο πρέπει τον Πούτιν κι οι άλλοι μισοί με φτύνουν γιατί δεν υπερασπίζομαι όσο πρέπει τον Ζελένσκι. Είναι να τρελαίνεται κανείς»!
Τον ακούω και σκέπτομαι ότι τέτοια ανατροπή συσχετισμών και καταστάσεων είχαμε να δούμε από το δημοψήφισμα του 2015. Εκείνο ακριβώς το δημοψήφισμα που όπως το είχα γράψει έτσι κι έγινε:
Οι δεξιοί έκριναν το αποτέλεσμα.
Γιατί ξύπνησε μέσα τους ο πατριωτισμός, γιατί δεν γουστάρανε τα καψώνια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γιατί τους χαλάγανε τα Μνημόνια, γιατί, γιατί, γιατί. Σημασία πάντοτε σε αυτές τις περιπτώσεις έχει το τελικό αποτέλεσμα. Και το τεφτέρι έγραψε 62 % ΟΧΙ.
Αν θυμάστε, είχαμε ακούσει και τότε κάτι φωνίτσες για συμμαχία της άκρας αριστεράς με την άκρα δεξιά, τις ίδιες φωνίτσες που ακούμε τώρα για την αποστολή όπλων (ο Θεός να τα κάνει!) στην Ουκρανία εκ μέρους της Ελλάδας. Ότι, δηλαδή, τα ξαναβρήκαν οι ακροδεξιοί με τους ακροαριστερούς και πορεύονται παρέα. Μπας και δικαιολογηθεί το τσατσιλίκι που το βαφτίσαμε «προνοητικότητα»…
Στο Φυσικό Αθηνών, θα χαρακτηρίζαμε «συσσωματώσεις» τα φρέσκα φαινόμενα και θα ξεμπερδεύαμε με μια σχετική ευκολία. Στην πραγματική ζωή, πάλι, είμαστε υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουμε ένα ξαναμοίρασμα της τράπουλας που κανείς δεν ξέρει πού θα βγάλει, πότε θα το βγάλει και πώς θα το βγάλει. Αν είχα στη διάθεσή μου τα εργαλεία του Σταν Γκρήνμπεργκ, ίσως και να οσμιζόμουνα μια γενική κατεύθυνση του δημοσίου αισθήματος. Για την ώρα, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι ανατρέπονται ισορροπίες δεκαετιών στην κεφάλα του Έλληνα και της Ελληνίδας και ότι πλανάται πλάνην οικτράν όποιος νομίζει ότι και αυτή τη φορά θα καθαρίσει με χάντρες και καθρεφτάκια. Ο ελέφαντας μπήκε στο δωμάτιο φιλαράκι και δεν δείχνει διάθεση να εξέλθει συντόμως…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr (04.3.2022)