Δυο μέτρα και δυο σταθμά από τη διεθνή κοινότητα
του Χρήστου Ξανθάκη
Αντιγράφω από άρθρο στη σαββατιάτικη «δημοκρατία» του ομότιμου καθηγητή Οικονομικής Γεωγραφίας και Γεωπολιτικής Ιωάννη Μάζη:«Θέση 1η: Η Ρωσία παραβιάζουσα του κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, αναγνωρίζει τις αυτοαποκαλούμενες “Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονέτσκ και του Λουχάνσκ” ως ανεξάρτητα κράτη. Σαφέστατον!
Θέση 2η: Η Ρωσία εισέβαλε με στρατεύματα στην Ουκρανία. Διαπράττει παραβίασιν των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου. Σαφέστατον!
Θέση 3η: Υπάρχουν περί τους 170 νεκρούς και περί τους 300-400 τραυματίες (ίσως και περισσότεροι, δυσδιάκριτον εισέτι). Αναντίρρητον!
Θέση 4η: Κατέχει αυτή τη στιγμή το 45 % του Ουκρανίας προς Ανατολάς, μέχρι και την Οδησσόν και το Κίεβον. Σαφέστατον!
Θέση 5η: Πρέπει να υποστεί κυρώσεις από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Λογικότατον!
Θέση 6η: Η ΕΕ και φυσικά η Ελλάς, θα δεινοπαθήσουν από τις υψηλές τιμές της ενέργειας. Ασφαλέστατον!
Θέση 7η: Η Ελλάς ως κράτος μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ οφείλει να στηρίξει αυτές τις κυρώσεις. Λογικότατον!»
Τα γράφει τα ανωτέρω ο κύριος καθηγητής και ύστερα κάνει ένα απλό, πολύ απλό, για παιδιά, τρικ. Στη θέση της Ρωσίας βάζει την Τουρκία και στη θέση της Ουκρανίας την Κύπρο. Και βγαίνει κομπλέ, το ίδιο σενάριο, η ίδια κατάσταση, τα ίδια δεδομένα. Με μικροδιαφορές του τύπου στην Κύπρο έχουμε περί τους 7.000 νεκρούς και περί τους 200.000 εκτοπισθέντες Ελληνοκύπριους, συν 1.500 αγνοούμενους. Εντάξει, δεν είναι «μικροδιαφορά», σαφώς πολύ μεγαλύτερη η τουρκική θηριωδία, αλλά όσα λέμε μην ξεχνάμε ότι ισχύουν «για την ώρα». Αύριο, μεθαύριο κανείς δεν ξέρει τι γίνεται…
Πάμε όμως πίσω στο Κυπριακό. Όπως σημειώνει και ο κύριος καθηγητής, δεν μπορείς ποτέ να είσαι με μια χώρα που μπουκάρει στη διπλανή της, όσα δίκια κι αν έχει ή επικαλείται. Ο πόλεμος δεν είναι η λύση, ο πόλεμος δεν είναι ποτέ η λύση, μόνο πόνο, ζόφο και καταστροφή μπορεί να φέρει στις ζωές των ανθρώπων. Επομένως, δεν είμαστε ούτε με τη Ρωσία, ούτε με τον Πούτιν, ούτε με τον Κόκκινο Στρατό αν τον λένε ακόμη Κόκκινο Στρατό δηλαδή και δεν του έχουν βρει καμιά πιο χοτ ονομασία να ταιριάζει και στο Ίνσταγκραμ…
Θα θέλαμε όμως, θα το θέλαμε πολύ, αυτή την ευαισθησία που δείχνει ο δυτικός κόσμος (γιατί ο ανατολικός δεν δείχνει να νοιάζεται ιδιαιτέρως) για την Ουκρανία, να την είχε δείξει και για την Κύπρο. Και για τους Κύπριους και τις Κυπρίες. Άνθρωποι είναι κι αυτοί, δεν είναι εξωγήινοι ούτε ζαγάρια, και βλέπουν την πατρίδα τους υπό την κατοχή μιας ξένης δύναμης και οι καρδιές τους σκίζονται. Και προσπαθούν δεκάδες χρόνια τώρα να βρουν τα δίκια τους και μόνο υποσχέσεις και χαμόγελα και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη αποκομίζουν…
Γι’ αυτό, ξέρετε, υπάρχει πολύς λαός που λέει απλώς «ασταδγιάλα» στην περίπτωση της ρώσικης εισβολής. Ξέρει, καταλαβαίνει, κατανοεί το άδικο των εισβολέων, αλλά την ίδια στιγμή δεν μπορεί να χωνέψει γιατί οι Ουκρανοί είναι περιούσιος λαός και οι Κύπριοι είναι αποβράσματα. Εκεί είναι που βλέπει ο άλλος ότι άμα μπαίνει στη μέση το συμφέρον ξεχνιούνται και οι καλές προθέσεις και οι συνθήκες και τα διεθνή δίκαια. Κι όταν το βλέπει αυτό, η πίκρα του και η στενοχώρια του και το κλάμα του δεν περιγράφονται. Και δεν δίνουν σε κανέναν το ελεύθερο να πράττει κατά τα γούστα του, στην πλάτη του κάθε ταλαίπωρου…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr (01.2.2022)
