Το κλίμα μακαρθισμού που καλλιεργείται το τελευταίο διάστημα σχετικά με την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία σχολιάζει στο News247 Γιάννης Αλμπάνης με αφορμή και την αντιπολεμική συναυλία της Νατάσας Μποφίλιου, της οποίας συναυλίας το πολιτικό πλαίσιο δεν κρίθηκε αρκούντως αντιρωσικό από τους φιλοκυβερνητικούς κήνσορες.
Είναι η Ελλάδα γεμάτη πράκτορες του Πούτιν; Αυτή είναι η εικόνα που αποκομίζει κανείς διαβάζοντας τα ποστ των φιλοκυβερνητικών τρολ στα social media. Πράκτορες όσοι μιλάνε για ειρήνη «μόνο», πράκτορες όσοι δεν καταδικάζουν τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία με αρκετό πάθος, πράκτορες όσοι δεν διαδηλώνουν την πίστη τους στον αγαθοεργό χαρακτήρα της δραστηριότητας του ΝΑΤΟ. Οι λέξεις «ρούβλια» και «σύντροφοι» (εδώ μπερδεύουμε την ΕΣΣΔ με τη σημερινή καπιταλιστική Ρωσία) είναι οι πιο συνηθισμένες στις αναρτήσεις των φιλοκυβερνητικών τρολ.
Εννοείται ότι δεν προσκομίζεται ούτε καν υποψία τεκμηρίου για τις άθλιες και συκοφαντικές κατηγορίες περί χρηματισμού από ξένη δύναμη, οι οποίες μάλιστα εμπίπτουν στα προβλεπόμενα από το νόμο για τη συκοφαντική δυσφήμιση. Εν προκειμένω, βλέπουμε τη σύγχρονη εφαρμογή της γκεμπελικής λογικής «πες, πες, πες, όλο και κάτι θα μείνει».
Η όλη ιστορία θα κατατασσόταν στις γνωστές αθλιότητες του
διαδικτύου που έχουν περιορισμένη πολιτική σημασία, αν δεν συνέτρεχαν
δύο παράγοντες.
Πρώτον, τα συγκεκριμένα τρολ που διακινούν τις αθλιότητες για τα ρούβλια, έχουν κεντρικούς ρόλους στον προπαγανδιστικό μηχανισμό της Δεξιάς στο διαδίκτυο. Επομένως, δεν πρόκειται απλώς για κάποιους γραφικούς ακροδεξιούς.
Δεύτερον, οι συκοφαντικές αθλιότητες στα social συνιστούν μέρος ενός γενικευμένου κλίματος μακαρθισμού που καλλιεργείται συστηματικά μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Τα κόμματα της εξ ευωνύμων αντιπολίτευσης εγκαλούνται για «φιλοπουτινισμό», παρότι έχουν καταδικάσει κατηγορηματική τη ρωσική εισβολή. Στα τηλεοπτικά πάνελ και τον φιλοκυβερνητικό Τύπο η κριτική στους διαφωνούντες θυμίζει… Ιερή Εξέταση: «ναι, εντάξει καταδικάζετε την εισβολή, αλλά στην πραγματικότητα δεν το εννοείτε».
Είναι χαρακτηριστική η δολοφονία χαρακτήρα που υπέστη η Νατάσα Μποφίλιου. Η δημοφιλής τραγουδίστρια συμμετείχε σε μια φοιτητική αντιπολεμική συναυλία, της οποίας το πολιτικό πλαίσιο δεν κρίθηκε αρκούντως αντιρωσικό από τους φιλοκυβερνητικούς κήνσορες. Με βάση αυτήν την κριτική, εξαπολύθηκε μια πρωτοφανής συντονισμένη επίθεση εναντίον της Μποφίλιου, η οποία κατηγορήθηκε ότι ξεπλένει τον Πούτιν, καθώς και ότι είναι αδιάφορη απέναντι στο δράμα του ουκρανικού λαού. Διαβάζοντας ορισμένα από αυτά που γράφτηκαν, είχες την αίσθηση ότι είναι η Μποφίλιου και όχι ο Πούτιν, αυτή που βομβαρδίζει το Κίεβο…
Οι αιτίες
Οι συκοφαντικές επιθέσεις και ο ηθικός πανικός έχουν τρεις βασικές αιτίες.
- Ο νέος Ψυχρός Πόλεμος συνοδεύεται από έναν νέο μακαρθισμό, με τον αντιρωσισμό να αντικαθιστά τον παλιό αντικομμουνισμό. Ό,τι είναι ρωσικό διώκεται (ακόμα και οι ρωσικές γάτες από τα καλλιστεία), ενώ ό,τι είναι ή θεωρείται «φιλορωσικό» (sic), κρίνεται ύποπτο. Η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση στο διεθνές κλίμα.
- Στον ελληνικό πολιτικό κόσμο καταγράφεται μια μείζων διαφωνία για την αποστολή στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία. Η απόφαση αυτής της κυβέρνησης που αλλάξει το δόγμα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και εμπλέκει τη χώρα στη στρατιωτική σύγκρουση, απορρίπτεται από ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΜέΡΑ25. Είναι ένα παλιό τρικ της δημαγωγίας να επιχειρείς να αλλάζεις τη συζήτηση, προτάσσοντας ένα (ανύπαρκτο) ζήτημα διαφωνίας το οποίο σε βολεύει. Εν προκειμένω, επιχειρείται να μη συζητηθούν διεξοδικά οι γεωπολιτικοί κίνδυνοι που ενέχει η αποστολή στρατιωτικού υλικού, αλλά το αν η αντιπολίτευση είναι με τον… Πούτιν.
- Μέσα στο προεκλογικό κλίμα που δημιουργείται, ορισμένοι φαίνεται να θεωρούν ότι η καλλιέργεια ηθικού πανικού με θεμιτά και αθέμιτα μέσα, μπορεί να συσπειρώσει στο κυβερνητικό μπλοκ τους (πολλούς) ψηφοφόρους που τους τελευταίους μήνες είχαν πάρει τις αποστάσεις τους. Η λογική είναι να επιχειρηθεί ένας ψυχροπολεμικός διχασμός ανάμεσα στους πολίτες, ώστε η Νέα Δημοκρατία να εκφράσει το «δυτικό μπλοκ» σε συνέχεια, τρόπον τινά, του «μένουμε Ευρώπη».
Το μακαρθικό κλίμα που δημιουργείται δεν δηλητηριάζει μόνο τη δημοκρατία. Εμποδίζει να γίνει ο απαιτούμενος δημόσιος διάλογος για ιστορικής σημασίας επιλογές της κυβέρνησης οι οποίες οδηγούν τη χώρα σε αχαρτογράφητα νερά.