Μαθαίνοντας το θάνατο της δημοσιογράφου Ζέζας Ζήκου, ανέτρεξα σε ένα παλιό σημειωμάριό μου όπου συχνά αντέγραφα αποσπάσματα από κείμενά της. Σε σκέψεις με είχε βάλει ένα κείμενό της με τίτλο «Tora, Tora, Tora!» («Καθημερινή», 15/3/2011). Μιλούσε για τους σαμουράι και προφανώς δεν αναφερόταν μόνο σε εκείνους της Ιαπωνίας:
«Οι σαμουράι έτρωγαν ρύζι. Όμως οι σαμουράι δεν καλλιεργούσαν το ρύζι.
Οι σαμουράι έτρωγαν κρέας, Όμως οι σαμουράι δεν έβοσκαν πρόβατα.
Οι σαμουράι ήταν φτωχοί. Όμως οι σαμουράι υπηρετούσαν τους πλούσιους.
Οι σαμουράι έγραφαν ποιήματα.
Οι σαμουράι δεν υπάρχουν πια. Οι πλούσιοι υπάρχουν. Οι σαμουράι νόμιζαν ότι είχε νόημα ο έντιμος θάνατός τους, ενώ μάλλον δεν είχε νόημα η έντιμη ζωή τους».
Ο θάνατος της δημοσιογράφου Ζέζα Ζήκου ήταν άδικος, παράλογος, δεν είχε νόημα, όμως η ζωή της και τα γραπτά της είχαν νόημα. Μακάρι μια επιλογή από τα κείμενά της, ιδίως της εποχής της κρίσης, να πάρει τη μορφή βιβλίου, κάτι που θα είχε πολλά να δώσει σε παλιούς και νεότερους αναγνώστες της.
Μαριάννα Τζιαντζή / ΕφΣυν
