του Χρήστου Ξανθάκη
Διαβάζω αστυνομικά! Είναι μια λόξα που την κόλλησα πριν από καμιά τριανταριά χρόνια και δεν μου έχει φύγει έκτοτε. Σαν ιός ύπουλος που εγκαταστάθηκε μέσα μου και δεν το κουνάει ούτε με πανίσχυρη αντιβίωση.
Οπότε τα διαβάζω με χαρά και απόλαυση, έχω μια βιβλιοθήκη τίγκα από δαύτα και μήνα με το μήνα αυξάνονται.
Κι επειδή είμαι κλέφτρα κίσσα, συγκρατώ φράσεις, διδάγματα, ατάκες από ουκ ολίγα εξ αυτών για να τα χρησιμοποιώ στα γραφτά μου.
Κάτι, λοιπόν, που θυμάμαι από το βιβλίο «The Choirboys” του Αμερικανού συγγραφέα Τζο Γουάμπαου, ήταν η περιγραφή ενός νυχτοφύλακα. Ενός γηραιού νυχτοφύλακα, που αναγκαζόταν να δουλεύει στα εβδομήντα του για να τρώει «θρεπτική σκυλοτροφή μόνο δύο και όχι πέντε φορές την εβδομάδα».
Το διάβασα πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια και παρότι σχετικά εξοικειωμένος με τα θαύματα στην απέναντι ακτή του Ατλαντικού (έχω πάει ένα σκασμό φορές και εκτός Μανχάταν, παρακαλώ!), οφείλω να ομολογήσω ότι σοκαρίστηκα.
«Θρεπτική σκυλοτροφή»;
«Δύο αντί για πέντε φορές την εβδομάδα»;
Ντα φακ που λέει κι ο φίλος μου ο Ντόντης, στην πιο πλούσια χώρα του κόσμου συμβαίνουν αυτά;
Και σκυλοτροφή κιόλας ρε φίλε, που είναι χαμηλή σε πρωτεΐνες; Να ήταν τουλάχιστον γατοτροφή που είναι τίγκα…
Συγχωρείστε μου το σεφερλίδικο χιούμορ, αλλά η εικόνα του συνταξιούχου νυχτοφύλακα με την κονσέρβα του Αζώρ φλάσαρε στην κεφάλα μου όταν διάβασα την παρακάτω είδηση:
"Και κάπως έτσι, σε σουβλατζίδικο στην Αθήνα, το γνωστό τυλιχτό σουβλάκι έφτασε να κοστίζει 3,9 ευρώ, ενώ το καλαμάκι 3 με 3,5 ευρώ".
Το οποίο, φυσικά, οφείλεται στο ενεργειακό ζήτημα που έχει ανακύψει και του έχει ανεβάζει του σουβλατζή τους λογαριασμούς στο Θεό, συν τις ανατιμήσεις των υλικών που παίρνω πάνω τους από μέρα σε μέρα. Βάλε και τον πόλεμο αφεντικό, που ήρθε να δώσει τη χαριστική βολή:
«Το τελευταίο λιθαράκι στην αύξηση της τιμής του βάζει (εκτός τις αυξήσεις στο κρέας) και το ηλιέλαιο, στην αγορά του οποίου έχει μεγάλο μερίδιο η Ουκρανία.
Χαρακτηριστική είναι η μαρτυρία που ακούστηκε το πρωί του Σαββάτου σε σουβλατζίδικο, καθώς από εκεί που η παραγγελία για 10 λίτρα κόστιζε 16 ευρώ, πλέον έχει πάει στα 26 ευρώ».
Ο πόλεμος, βέβαια, έχει δεκαπέντε μέρες που τρέχει και αποκλείεται να σώθηκε όλο το στοκ ηλιέλαιου σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και να χρειάστηκε ο χονδρέμπορος να βγει στην διεθνή αγορά για καινούριες παραγγελίες. Γιατί να μην κερδοσκοπήσει όμως, γιατί να μην κονομήσει κάτι παραπάνω, γιατί να μην πιάσει τον κώλο του καταναλωτή; Υπάρχει άραγε έστω και ο ελάχιστος μηχανισμός, που θα τον τσεκάρει και θα τον ξεψαχνίσει και θα τον βάλει στη θέση του. Εδώ παραδέχονται ότι δεν φτιάξανε υπηρεσία ελέγχου για τα καύσιμα, που είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για ένα σωρό κόσμο, και θα φτιάχνανε για το ηλιέλαιο του σουβλατζή; Μη σώσεις και φας σουβλάκι ως τη Δευτέρα Παρουσία πτωχάτζα!
Υπάρχει άλλωστε η θρεπτικότατη σκυλοτροφή, όπως λέει και ο συγγραφεύς. Εγώ που πάω και παίρνω κονσέρβες για τα γατιά της πιλοτής, βρίσκω 60 λεπτά τις ψόφιες και 90 λεπτά τις συμμαζεμένες των 400 γραμμαρίων. Λογικά των σκύλων πρέπει να είναι πιο φτηνές, αλλά δε γαμιέται, πες κιμπάρικα ένα ευρώ η μία. Γιατί να δώσεις τρία ευρώ για ένα καλαμάκι και να μην πάρεις τρεις σκυλοκονσέρβες, ένα κιλό και διακόσια γραμμάρια εν συνόλω, να τιγκάρεις την κοιλιά ως εκεί που δεν παίρνει; Κι εσύ θα χορτάσεις κι ο Σκυλακάκης θα σε χειροκροτήσει, που δεν έβαλες τον εαυτό σου πάνω από την εθνική οικονομία!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost