Στις 24 Φεβρουαρίου οι πρώτες ώρες του πολέμου –ενός πολέμου στην Ευρώπη!– συγκλονίζουν. Αυτό που συμβαίνει μοιάζει απίστευτο, αλλά συμβαίνει. Γιατί δεν γίνεται στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική, στην Ασία. Γίνεται και εξελίσσεται στην τακτοποιημένη ήπειρό μας. Η απόσταση για όλα τα άλλα, τα μακρινά, είχε χοντρύνει την πέτσα τής αδιαφορίας και της ανοχής μας. Τα δεχόμασταν. Μπορεί και να μην τα βλέπαμε στο τηλεοπτικό δίλεπτο, ή μονόλεπτο, που τους αφιέρωναν. Τώρα η πέτσα γίνεται λεπτή, διάφανη για να περάσει το βλέμμα και να φτάσει στην τραγωδία. Στο αίμα, στον ξεσπιτωμό, στην ισοπέδωση, στην ορφάνια.
Αλλά οι μέρες περνούν και το μάτι συνηθίζει την εικόνα. Και είκοσι μέρες μετά ο πόλεμος έχει γίνει οικείος. Για να σπάσουμε την ανία τα βάζουμε με την Μποφίλιου, διαβάζουμε τον Καφετζόπουλο, τρολάρουμε στα σόσιαλ και δικάζουμε. Πώς να νικήσεις τη ρουτίνα του πολέμου, ακόμα και αν γίνεται σε κοντινή γειτονιά;
