Μου διηγήθηκαν κάποτε μια ιστορία, που όσες… σάλτσες κι αν έχει, είμαι πεπεισμένη ότι στη βάση της είναι αληθινή.
Ο Αμπράμοβιτς, πριν γίνει… κατατρεγμένος, κάθε καλοκαίρι επισκεπτόταν το μαγευτικό Ιόνιο με ένα από τα σούπερ γιοτ του. Ενα ζεστό μεσημέρι, πριν από αρκετά χρόνια, ο καπετάνιος του Ρώσου ολιγάρχη άραξε αρόδο το θηριώδες πλεούμενο, «κλείνοντας» την είσοδο ενός μαγευτικού κόλπου. Στο βάθος η παραλία, άγριας ομορφιάς και προσβάσιμη μόνο διά θαλάσσης ή από ένα μονοπάτι. Εκεί υπήρχε για πολλά χρόνια –μετά την πήρε ο Ιανός- η ωραιότερη, χειροποίητη σχεδόν πρωτόγονη ταβέρνα - καντίνα –σταθμός πρώτων βοηθειών για πατήματα αχινού, ηλιακών εγκαυμάτων–, που έμοιαζε με καλύβι του Ροβινσώνα Κρούσου. Ο ιδιοκτήτης –μακαρίτης πλέον, που θα έβγαζε φλύκταινες με τον τίτλο που του αποδίδω–, μορφή του μικρού νησιού, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η απόδειξη ότι η γενιά του Οδυσσέα συνεχίζεται.
Κάποια στιγμή, σύμφωνα με τον θρύλο, φτάνει στην παραλία το «βοηθητικό» 15μετρο φουσκωτό του σούπερ γιοτ με τους «κουμανταδόρους» του Αμπράμοβιτς και ζητούν από τη σύζυγο του ιδιοκτήτη να καταλάβουν όλα τα τραπέζια (λιγότερα από 10), έναντι παχυλής αμοιβής που ξεπερνούσε τον τζίρο του Αυγούστου, αν όχι ολόκληρου του καλοκαιριού. Ζητούν δηλαδή να φύγει άρον άρον το πόπολο, για να ζήσουν τη μαγεία του... πρωτόγονου. Πάει δειλά δειλά η σύζυγος και μεταφέρει το αίτημα.
Σύμφωνα με τον θρύλο, ο ιδιοκτήτης άφησε για λίγο την παρασκευή αχινοσαλάτας, γύρισε προς τη μεριά της θάλασσας και απάντησε: «Πρώτον, πες τους να πάρουν τη βάρκα (όπου βάρκα το σούπερ γιοτ των 120-140 μέτρων) τους, γιατί μου κρύβει τη θέα. Δεύτερον πες τους να πάνε να...».
Κανείς μέχρι σήμερα δεν γνωρίζει αν συνέβη το δεύτερον. Ο θρύλος, πάντως, αναφέρει ότι συνέβη το πρώτο.
Ηθικόν δίδαγμα: δεν ισχύει πάντα ότι με τον παρά σου (ή την ισχύ σου)...